Autor nie pomija również problemu odejść księży ze stanu duchownego („U nas w zakonie ładnie się to nazywa apostazją serca”, „Sutanny nie zrzuca się tak sobie. To jest trudne”, s. 331; wielu księży to hamuje przed taką decyzją: „[…] bo przecież nic innego nie potrafią robić poza odprawianiem Mszy świętej”, s. 337). Dzięki książce poznajemy poglądy na różne kwestie dotyczące współczesnego polskiego Kościoła. Rozmówcy bardzo różnią się w swoich opiniach. W tym miejscu warto przytoczyć parę wypowiedzi. Dowiadujemy się, że: „[…] że 90 proc. polskich księży nie myje własnych kibli” (s. 35), „Powołanie jest sprawą umowną” (s. 43), ale też: „Powołanie zostawia piętno” (s. 338). „Księża to jest towarzystwo nieprawdopodobnie rozplotkowane” (s. 60), że: „Idea posłuszeństwa jest zbudowana na koncepcie świętości Kościoła” (s. 77), że: „Interesanci, parafianie potrafią być agresywni. W zasadzie z roku na rok są bardziej agresywni. […] że religia stała się pusta. Że Bóg to tylko kwiatki, żłóbki, groby, procesje. Sztafaż, bez żadnej głębi” (s. 6), bo ksiądz stał się: „[…] w praktyce wykonawcą usług dla ludności” (s. 292), natomiast: „Na linii duchowni – świeccy pojawia się naturalny aspekt dominacji. Najważniejsza jest dominacja nad owieczkami” (s. 8), którą określa się jako „styl mandaryński” (s. 8), czy też, że: „Jezus już zbawił wszystkich, teraz mamy się miłować, mamy troszczyć się o ludzi, być miłosiernymi, czerpiąc moc z sakramentu, głównie Eucharystii, która normalnie powinna być raz w tygodniu. Tak było w pierwotnym chrześcijaństwie. Chrześcijanie się gromadzili raz w tygodniu na Eucharystii, potem zwyczajnie żyli, niczym nie wyróżniając się od innych poza miłością, szacunkiem, tolerancją, wzajemną pomocą. Niepotrzebne im były te nasze rytuały” (s. 98), niektórzy narzekają, że: „Zawód nasz się spauperyzował. Księżom w latach osiemdziesiątych, czyli za komuny, i w latach dziewięćdziesiątych, za wczesnej wolnej Polski, było dużo lepiej niż teraz. Poziom życia przeciętnego duchownego wówczas był dwa razy wyższy od poziomu życia przeciętnego Kowalskiego” (s. 92), że: „[…] w latach osiemdziesiątych i na początku lat dziewięćdziesiątych mieliśmy boom powołaniowy” (s. 82), nic też dziwnego, że: „W branży mówi się, że dobra taca ma szeleścić! Żadnego pobrzękiwania!” (s. 105), a: „[…] koperta z ofiarą dla biskupa powinna stać” (s. 279). Z jednej strony: „Jesteśmy zakładnikami. Mamy te pieprzone zabytki, gotyckie kościoły. […] Musielibyśmy uznać świeckich za partnerów. Tymczasem oni żadnymi partnerami nie są i nigdy nie byli. Od Watykanu, przez Episkopat, po nasz zakon o wszystkim decydują księża” (s. 110-111), bo: „Kuria, cały Kościół to folwark” (s. 134). Jednak: „Wbrew pozorom Kościół w sensie administracyjnym i organizacyjnym jest mocno zdecentralizowany. […] każda diecezja jest odrębną prawną rzeczywistością. Każdy biskup podlega bezpośrednio pod papieża” (s. 309). Panuje: „klerosfera” (s. 261), gdzie: „O wszystkim decyduje biskup” (s. 277), gdzie: „Droga awansów wiąże się często z działalnością lawendowego lobby, czyli nieformalnej struktury księży homoseksualistów” (s. 280). To lobby nazywa się również „tęczowym” (s. 282). Nie dziwi więc to, że: „[…] samo duchowieństwo traktuje samo siebie mocno ulgowo” (s. 296). W takim świecie: „Kobieta jest grzechem, złem, zgorszeniem i jeszcze może urodzić dziecko! Fuj!” (s. 129), „Są takie kobiety, które się zawsze w księdzu podkochują. Taki szczególny typ parafianek” (s. 127). Jeden z księży wspomina, że: „U mnie w seminarium był nawet taki termin: klerwa, czyli kurwa kleryka. Taka kobieta, która leci na kleryków i jej zadaniem jest wyrwać kleryka z seminarium” (s. 123). Sama: „Seksualność w Kościele jest objęta tabu. Mamy nauczać o tym, ale nie przeżywać jej. […] Seksualność jest zepchnięta do jakieś czarnej dziury” (s. 139), dlatego też: „Onaniści przychodzą codziennie. Myślą, że popełnili grzech śmiertelny i nie mogą przystąpić do komunii. […] zostaliśmy nauczeni, że komunia to nagroda. Więc biegamy ze wszystkim do spowiedzi” (s. 195-196), natomiast: „[…] celibat, wbrew pozorom, nie oznacza życia w totalnej czystości. Celibat to jest synonim słowa »bezżenność«. Nie mogę mieć żony i kropka” (s. 250), bo też: „Celibat to nie jest czystość, tylko bezżeństwo. Proste?” (s. 135). Odgrywa on ważną rolę, ponieważ: „Gdy nie ma celibatu, Kościół hierarchiczny traci swoje bardzo silne oddziaływanie na człowieka. […] Zniesienie celibatu w pewnym sensie zachwiałoby hierarchicznym Kościołem” (s. 257). Duchowni są świadomi problemów polskiego Kościoła, jak np. jego mieszania się do polityki („To co się dzieje, wygląda na koniec Kościoła. Oczywiście żadnego końca Kościoła nie będzie [...]”, s. 325) czy też jego bogactwa, czy też osoby o. Tadeusza Rydzyka („Ojciec Rydzyk i jego pozycja jest absolutnie niepojęta. To wygodne żerowanie na prostym katolicyzmie”, s. 326). Na koniec dzielą się znaną i ciekawą refleksją, że: „Wiara wyklucza pewność. O Bogu więcej nie wiemy, niż wiemy” (s. 301).

Niestety, ale książka nie zawiera żadnych refleksji Autora. Nie wiemy, jaki jest jego stosunek do Kościoła i bohaterów, z którymi przeprowadza rozmowy. Czytelnik musi sam sobie wyrobić zdanie. Mimo iż tytuł książki zawiera słowo „czarni”, które w sposób pejoratywny odnosi do księży rzymskokatolickich, to z jej lektury nie można wyczytać, by książka była napisana w złych intencjach, jako paszkwil na kler katolicki. Co prawda ukazuje ona różne grzechy Kościoła, jednakże można się z niej dowiedzieć, że spora część duchownych zdaje sobie z nich sprawę. Nie zmienia to jednak faktu, że po jej lekturze możne dojść do zgorszenia instytucją Kościoła. Książka ukazuje księży i zakonników jako zwykłych, często dwulicowych, samotnych mężczyzn, nierzadko z problemami zbliżonymi to ludzi świeckich. Jest kolejną pozycją książkową, która odziera Kościół z nimbu świętości. Opisuje patologiczny system, w którym to duchowieństwo jest w pierwszej kolejności jego ofiarami. Po lekturze tej książki może się pojawić uczucie współczucia wobec księży, którzy uczestniczą w tym niezdrowym systemie. Książkę bardzo dobrze się czyta. Jest świetnie napisana. Warta jest przeczytania.