Recenzje > Biblioteka nastolatki

„Ciemno, prawie noc” – Joanna Bator

Ciemno prawie nocMatka Boska kura nioska co ma skrzydła dwa pod skrzydłami pod kołdrami niech pochowa nas.

Joanna Bator z wykształcenia jest kulturoznawcą i filozofką, czyli osobą poniekąd mi bliską z tej racji, że sama studiuję kulturoznawstwo. Jej powieść pt. „Ciemno, prawie noc” została nagrodzona Nagrodą Nike za rok 2013. Gdyby nie to, pewnie żyłabym w nieświadomości, na szczęście wpadliśmy, na zajęciach z literatury, na genialny plan zrecenzowania jej.

Główna bohaterka, Alicja Tabor, po 15 latach wraca do rodzinnego Wałbrzycha, by napisać do gazety, w której pracuje, reportaż o trójce zaginionych tam dzieci. Kobieta czuje, że nadszedł właściwy czas, by zostawić za sobą smutną przeszłość, zmierzyć się z jej duchami i wyjść z tej potyczki zwycięsko. W Wałbrzychu czeka na nią dom, którym opiekuje się jej sąsiad Albert, dawny przyjaciel jej ojca. A w domu? Masa wspomnień, głosów, milion zagadek do odkrycia. Jedna przykra opowieść, jak lawina, ciągnie za sobą następną. Nie wiadomo już czy więcej beznadziei niosą historie dzieci, czy fakty z dzieciństwa samej Alicji. A może to wszystko w jakiś chory sposób się ze sobą łączy?

Nazywa się Alicja i mówią na nią Pancernik. Jest zamknięta w sobie, nie potrafi kochać bez opamiętania, bo boi się, że mogłaby się przywiązać do kogoś, kto pewnie prędzej czy później ją opuści. Kiedyś była Wielbłądką, dziewczynką o wielbłądzim kolorze włosów, którą wychowała starsza siostra Ewa, a może nie Ewa, tylko przyszła znana aktorka Daisy Tabor. Piękna Ewa schizofreniczka, w którą jednej nocy weszły kotojady.

„Ciemno, prawie noc” to powieść, którą ciężko jest opisać zwykłymi słowami, która jest wręcz magiczna w swojej prostocie. Łatwiej jest mówić o niej w kwestiach moralnych poruszanych na jej łamach. Tak, ta książka przepełniona jest złem i nienawiścią do świata i ludzi. Przeplata się w niej sen z rzeczywistością, prostota człowieka i jego zezwierzęcenie. Wspomnienia, masa wspomnień tak trudnych do przyjęcia. Porwania dzieci, molestowanie seksualne, choroby psychiczne, pornografia, pedofilia, kotojady… Aż strach wymieniać dalej. I wśród tego wszystkiego, absolutnie fantastyczna postać transwestytki oraz zwykli ludzie o prostych i dobrych sercach, kociary, jakie znajdziemy w każdym mieście i rudy Hans z NRD.

„Ciemno, prawie noc” to ponad 500 stron, od których ciężko jest się oderwać, które biją czytelnika w twarz prawdą, okrucieństwem, smutkiem i walką. Walką o życie małych, niczemu niewinnych istot, o wygraną z traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa, walką o dobro. O jego kruche resztki, w tym dziwnym świecie.

Jedyne, co w tej powieści podobało mi się mniej, to trzy rozdziały, o jakże wymownych tytułach „Bluzg”. Są to teksty w formie rozmów na czacie ogólnym danego miasta. Autorka zachowała tam oryginalną (aż do przesady) pisownię, wszystkie przekleństwa, niestworzone historie i zwykłe nieuctwo. Ciężko mi się to czytało, choć z drugiej strony, ta ludzka nienawiść, która aż kipiała z każdego zdania, była wręcz fascynująca i hipnotyzująca.

Cóż więcej mogę powiedzieć? Pani Bator odwaliła kawał dobrej roboty i myślę, że Nagroda Nike należy jej się bez zastrzeżeń. Choć książka jest mocno przerażająca tematyką, jaką porusza, to nie ma wątpliwości, że napisana została świetnie. Cieszę się, że są w Polsce takie pisarki. Brawo!

Manuela Giel

Załóż wątek dotyczący tego tekstu na forum

Biblioteka nastolatki:

„Anioły upadają pierwsze” – Agata Rączka„Świat nieograniczonych możliwości” – Mike Dooley„Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy” – Małgorzata Gutowska-Adamczyk„Okruchy codzienności” – Elizabeth Strout„Metodyk” – Daniel Radziejewski„Kosmiczna układanka” – Damian Cal„Świeżak” – Henryk Gostomski„Miłość przez małe m” – Francesc Miralles„Dwudziesta żona” – Indu Sundaresan„Odette i inne historie miłosne” – Eric-Emmanuel Schmitt„W poszukiwaniu szczęśliwego domu” – Ewa Lenarczyk„Oszaleć z miłości” – Chris Manby„Przypadek Adolfa H.” – Eric-Emmanuel Schmitt„Każdy by się chciał powiesić” – Anna Staszewska„Spalona róża” – Anna Walczak„Zostań” – Allie Larkin„Ostatnia noc w Twisted River” – John Irving„Siostrzyca” – John Harding„Jeśli zostanę” – Gayle Forman„Krzyk pod wodą” – Jeanette Øbro Gerlow, Ole Tornbjerg„Trucizną mnie uwodzisz” – Jennifer Clement „Malowany ptak” – Jerzy Kosiński„Lista” – J. D. Bujak„Milczące słowa” – Jagoda Wochlik„Skutki uboczne” – Janusz Beynar„Bez mojej zgody” – Jodi Picoult„Deszczowa noc” – Jodi Picoult„Zimowy monarcha” – Bernard Cornwell„Nieprzyjaciel Boga” – Bernard Cornwell„Bez przebaczenia” – Agnieszka Lingas-Łoniewska„Excalibur” – Bernard Cornwell„Mimo wszystko” – Agnieszka Monika Polak„Ciemno, prawie noc” – Joanna Bator„Pałac Północy” – Carlos Ruiz Zafón„Cień wiatru” – Carlos Ruiz Zafón„Hiszpański Smyczek” – Romano-Lax Andromeda„Używane serce” – Catherine Ryan Hyde„Marina” – Carlos Ruiz Zafón„Uzasadniona wątpliwość” – Chris Tvedt„Dziękuję za wspomnienia” – Cecelia Ahern„Braciszek Odd” – Dean Koontz„Grzech ojca” – Daniel Radziejewski„Szczęściary” – Dorota Krawczyńska„Morderstwo w klasztorze” – Donna Fletcher Crow„Coś niebieskiego” – Emily Giffin„Ono” – Dorota Terakowska„Ślepa wierzba i śpiąca kobieta” – Haruki Murakami„Kraina chichów” – Jonathan Carroll„Surogatka” – Sara Connell„Jesteś cudem” – Regina Brett„Żona lotnika” – Melanie Benjamin„Do światła” – Andriej Diakow „Za horyzont” – Andriej Diakow „W mrok” – Andriej Diakow
PodróżeKulturaMuzykaHistoriaFelietonyPaństwo, polityka, społeczeństwoPowieści i opowiadaniaKącik poezjiRecenzjeWielkie żarcieKomiks
PrzewodnikiAlbaniaNepalPolskaRumunia
Oceń zamieszczony obok artykuł.
Minister kazał, więc uprzejmie informujemy, że nasze strony wykorzystują pliki cookies (ciasteczka) i inne dziwne technologie m.in. w celach statystycznych. Jeśli Ci to przeszkadza, możesz je zablokować, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w artykule: Pliki cookies (ciasteczka) i podobne technologie.