Mówi się, że pierwsze koty za płoty. U nas jednak nigdy żadnych kotów nie było, były za to książki, które czytane raz po raz stawały się przyjaciółmi, które pocieszały, rozśmieszały i odrywały od świata zewnętrznego. Były świetną rozrywką, po prostu.

Z czasem jednak rozrywka przerodziła się w coś znacznie większego – w pasję, której nikt nie chciał się pozbyć. A pasja sprawiła, że w umysłach czytelników rodziły się coraz to nowsze, coraz bardziej skomplikowane pomysły. Nie sposób było ich nie wykorzystać, trudno było powstrzymać się pokusie. Więc dlaczego by jej nie ulec? Dlaczego by nie spróbować czegoś nowego, dlaczego by nie odwrócić ról? Niech choć na chwilę pisarze staną się czytelnikami, a czytelnicy – pisarzami. Właśnie.

Prozaicy to nie jest blog z wieloletnim stażem, nie ma tysiąca fanów, nie ma na nim artykułów publikowanych dzień w dzień. Nie ma sławy, błysku fleszów, przeogromnie wysokiej statystyki. Ale cóż z tego, skoro jest serce, są czytelnicy, są pasjonaci? Są prozaicy, to się liczy. Są młodzi ludzie, którzy kochają to, co robią: kochają czytać, kochają pisać. I chcą się sprawdzić w tym, co robią, i chcą się kształcić, pogłębiać wiedzę, chłonąć ciekawostki. Tak. Są młodzi ludzie.

Fani J.K.Rowling pewnie kojarzą cytat z gazety „Time”, która napisała w 1999 roku, że „jeśli sądzisz, że w dobie komputerów sztuka czytania zanikła, zwłaszcza wśród dzieci, to niezawodny znak, że jesteś Mugolem”. Oczywiście. Sztuka czytania nie zanikła ani wśród dzieci, ani wśród młodzieży, niezależnie od tego, co mówi się w telewizji, o czym pisze się w gazetach, co można usłyszeć od starszych osób. Trzeba jedynie wiedzieć, gdzie szukać, żeby podyskutować o dobrej lekturze, żeby znaleźć kogoś z książką w dłoni. Albo z piórem, długopisem – bo Prozaicy to nie tylko konsumenci ale i producenci, którzy próbują swoich sił w pisaniu opowiadań, w przelewaniu na papier najróżniejszych historii. I – nie ma co ukrywać – naprawdę dobrze im to wychodzi.