Dywidenda jest teatralną odpowiedzią na wstrząsający światem kryzys ekonomiczny. Kryzys, którego geneza tkwi w ekonomii wirtualnej, gdzie obraz świata zamknięty został w wykresach i wzorach matematycznych, giełdowych ekranach, a sposoby obrotu pieniądza bardziej przypominają zasady gry hazardowej niż biznesu. Tylko jakie są reguły? Kto je ustala? ...

Akcja Dywidendy toczy się na największej w Polsce grze planszowej. Podejrzane interesy światowych funduszy i korporacji, ludzkie ambicje i chciwość – to świat w którym bohaterom-graczom przyjdzie toczyć walkę o zwycięstwo.

Czas trwania: 45 minut.

„everybodyskin” – Teatr Tańca DF (Polska) & Les Filles Föllen (Hiszpania)

Skóra – największy organ ludzkiego ciała; zdjęta i rozłożona zajęłaby powierzchnię niemal dwóch metrów kwadratowych; waży od dziesięciu do piętnastu kilogramów.

Ten wielofunkcyjny narząd o złożonej konstrukcji osłania organizm od zewnątrz, umożliwiając tym samym kontakt z otaczającym środowiskiem. Proces ten polega na przekazywaniu bodźców do ośrodkowego układu nerwowego poprzez wielorakie receptory. Jest to absolutnie niezbędny organ do prawidłowego funkcjonowania całego ustroju.

Przez swoją wrażliwość – skóra jest nieustannie wystawiona na zagrożenie. Zraniona – szybko się zrasta, ale jej zabliźnienia pozostawiają na powierzchni mapę ludzkiej egzystencji – inną dla każdej osoby, pokazującą niejako prywatną historię życia człowieka.

Skóra determinuje życie jednostki od dnia narodzin. Ta determinacja bardzo często powoduje chęć zmiany własnej skóry pozostającą w sprzeczności z osobistymi przekonaniami i pragnieniami lub wręcz odwrotnie – rodzi potrzebę gloryfikacji w przypadku pełnej akceptacji jej wyglądu. Zdarza się, że skóra kogoś innego wydaje się być o wiele lepszą powłoką cielesną od tej posiadanej. Wówczas próbuje być odrzucana niczym ramy ustanowionego systemu. Prowadzi to do poczucia wyobcowania i braku zrozumienia u innych.

Mechanizmy te przywodzą na myśl zagadnienia terytorialne. Człowiek zaczyna żyć w granicach skóry wraz z dniem narodzin, tak jak zaczyna żyć w granicach kraju lub kręgu kulturowego, w którym się rodzi. Procesy: asymilacji bądź odrzucenia – są następstwem przekonań, kwestii podejmowanych decyzji i osobistych wyborów.

Taka sama, a jednak różna, łącząca ludzi w podobnych doświadczeniach, ale w każdym przypadku dostarczająca indywidualnych odczuć, umożliwiająca kontakt z otoczeniem, ale niejednokrotnie utrudniająca wyrażenie przeświadczeń, obnażająca nasze wnętrze, ale i często będąca doskonałym kamuflażem – skóra nas wszystkich i każdego z osobna.

Celem wspólnego projektu jest wymiana artystycznych doświadczeń pomiędzy polskimi i hiszpańskimi tancerzami i popularyzacja współczesnego tańca jako uniwersalnego języka, który ułatwia komunikację pomiędzy różnymi kulturami.

Czas trwania: 30–40 minut.

„Kamchàtka” („Kamczatka”) – Kamchàtka (Hiszpania)

Osiem osób z tylko jedną walizką i jedną pamiątką. Nieświadome reguł zachowania w mieście, tajników i stylu życia, wędrują i odkrywają miejsce swego działania tak, jakby właśnie tam przybyli z odległego lądu. Ich wielka pomysłowość i ciekawość powodują, że skrupulatnie wszystko badają, dziecinni w swoich krokach i ruchach. Wszystko jest tu nowe. Każda rzecz jest pretekstem do kolejnej zabawy. Powoli przemieszczają się, pokazując swoje emocje i z wielką siłą wciągając do wspólnych działań publiczność napotykaną na ich drodze.

Kamczatka to sen, sen pośród naszej rzeczywistości. Kamczatka generuje rozwój serii subtelnych gier, z jednej strony rzeczywistych, a z drugiej nieprzewidywalnych, które toczą się pomiędzy zespołem i publicznością. Ta publiczność to de facto obecni tu mieszkańcy miejsca akcji, którzy pytają: Skąd oni przyszli? Kim oni są?

Targana mieszanymi uczuciami publiczność będzie musiała podjąć decyzję: Otwarty umysł, czy życie w strachu? Tolerancja czy obojętność? Różnorodność czy jednorodność? Czy budować przyszłość z postaciami z Kamczatki, czy też odrzucić je? Kamczatka to przede wszystkim lustro; lustro naszych zachowań wobec Odmiennych, Zagranicznych, Obcych.

Czas trwania: 60–90 minut.

„Maruczella” – Teatr Nikoli (Polska)

Momentami nostalgiczna, innym razem zabawna Maruczella łączy w sobie humor, niezwykłą stylistykę niemego kina i filmów Federico Felliniego. Przenosi widzów na stary dworzec kolejowy, gdzie dym dawno zapomnianych parowozów zaprasza w romantyczną podróż, pełną zalotów, flirtów i scen miłosnych. Łącząc pantomimę z taneczno-komicznymi scenami Maruczella bawi, a jednocześnie wzbudza ciepłą nostalgię za niepowtarzalnym klimatem czasów, które już nie powrócą.

Spektakl Maruczella zdobył I nagrodę publiczności i III nagrodę jury na Warszawskim Konkursie Teatrów Ogródkowych (2005) oraz specjalną nagrodę Gubernatora Odessy na Międzynarodowym Festiwalu „Komediada 2011” za wkład w rozwój teatru pantomimy i klownady.

Czas trwania: 40 minut.

„Pinezkologia” – Teatr Pinezka (Polska)

Spektakl Pinezkologia łączy w sobie elementy magii teatru i cyrku. Jarmarczna clownada jest wybuchową mieszanką pantomimy, tańca, akrobacji, masek, marionetek, szczudeł, żonglerki i improwizacji z publicznością, czyli świetną zabawą dla widza w każdym wieku.

Przedstawienie porywa publiczność w świat bajki i radosnego dzieciństwa.

Czas trwania: 60 minut.

„Planeta Lem” – Teatr Biuro Podróży (Polska)

Daję cywilizacji narkozę, bo inaczej by siebie nie zniosła. Dlatego nie wolno jej budzić... Utrzymuję na skraju równowagi to, co beze mnie runęłoby w agonię powszechną. Jestem ostatnim Atlasem tego świata. (Kongres futurologiczny – Stanisław Lem)

Planeta Lem to najnowszy spektakl plenerowy Teatru Biuro Podróży. Do powstania przedstawienia inspiracją stała się proza Stanisława Lema, jego wyjątkowa, pełna humoru i przenikliwa diagnoza współczesnego świata oraz refleksje na temat relacji między rozwojem technologii a ograniczeniami ludzkiego gatunku.

„Pokój” – Teatr Snów (Polska)

Samotny mieszkaniec niezwykłego pokoju – usytuowanego na pograniczu marzenia i rzeczywistości – czeka, śni, wspomina. Marząc o miłości, nie dostrzega tej, która troszczy się o niego, organizując jego życie.

Czas trwania: 45 minut.

„Sen Kustosza” – Teatr Akt (Polska)

Widzowie zaproszeni przez zabawnego Kustosza do jego Muzeum Wyobraźni stają się świadkami szczególnego aktu tworzenia. Artyści wyczarowują nie tylko wiele znanych i nieznanych dzieł malarstwa, ale pozwalają im ożyć i jeszcze raz opowiedzieć swe niezwykłe historie. Kolejno wyłaniające się przestrzenne obrazy ewoluują na oczach widzów, zaskakują, wzruszają, a czasem śmieszą. Przenoszą widzów w przeszłość i przyszłość, do rajskiego ogrodu i paryskich kafejek, na pole bitwy i arenę cyrkową.

W przewrotnej wyobraźni artysty wszystko jest możliwe, dlatego i tu rzeczywistości mieszają się i wzajemnie przenikają tak, aby w końcu stworzyć nowe, abstrakcyjne, niepowtarzalne dzieło.

Czas trwania: 60 minut.

„Ślepcy” – Teatr KTO

Scenariusz plenerowego widowiska Ślepcy, inspirowany jest bestselerem portugalskiego noblisty José Saramago Miasto ślepców.

Coś co dzisiaj wydaje się fikcją, jutro może być rzeczywistością. W niewyjaśnionych okolicznościach ludzie tracą wzrok. Epidemia rozpowszechnia się tak szybko, że wszyscy stają się wobec niej bezradni, a wybuchająca panika wprowadza chaos w pozornie ułożonym świecie. Władze w pośpiechu izolują pierwszą grupę ślepych w nieczynnym szpitalu psychiatrycznym. Zamknięta społeczność zaczyna rządzić się własnymi prawami, które wyznaczają role ofiar i oprawców, poddanych i panów. I tylko jedna osoba wie, że nie wszyscy są ślepi...

Ślepcy to wstrząsające studium kondycji ludzkiej.

„Ulro” – Teatr Snów (Polska)

Ulro to miejsce wysoce rozwinięte, idealne, wymarzone. Można tu zdobywać wiedzę, tworzyć i śnić. Panuje tu porządek i dyscyplina. Jest nawet czas na rytuał. Wszystkie potrzeby są zaspokajane. Tutaj nie można być nieszczęśliwym. Nie wolno być nieszczęśliwym. Może tylko przybysz dostrzega tu zasadniczy brak.

„Ulro” jest terminem, a raczej symbolem, zapożyczonym od Wiliama Blake'a, oznaczającym smutną krainę, krainę duchowych cierpień, jakie znosi i musi znosić człowiek okaleczony.

Czas trwania: 45 minut.

„Wizyta. Anno Domini 2012” – Teatr KTO (Polska) & Theatre Dr. Inat (Chorwacja)

Założeniem wspólnego, polsko-chorwackiego projektu teatralno-muzycznego jest próba uchwycenia różnic kulturowych, przyjrzenia się stereotypom istniejącym w mentalności Polaków i Chorwatów.

Miejsce przedstawienia to główne place w Puli (prezentacja podczas festiwalu PUF, 2 lipca 2012) i Krakowie (podczas ULICY 25 STREET ART, 8 lipca 2012), przestrzenie szczególnie atrakcyjne, bo do dialogu teatralnego angażują również widza „przypadkowego”, turystę, przechodnia.

Oczekiwanym rezultatem tego eksperymentu jest stworzenie wspólnego języka teatralnego, czytelnego dla chorwackiej i polskiej publiczności. Ta „czytelność” wynika również z pozawerbalnego charakteru przedstawienia.

Groteskowy styl kreowanych postaci i relacji ma zbudować dystans i dowcip. Podstawową metodą konstrukcji spektaklu jest improwizacja aktorów i muzyków.

Czas trwania: 30–40 minut.

„The Wolves” („Wilki”) – Deabru Beltzak (Hiszpania)

Jak powiada legenda, 800 lat temu flecista ocalił miasto Hameln przed inwazją szczurów. A gdy niebezpieczeństwo minęło, ludzie zapomnieli o swoich wcześniejszych obawach i nie wywiązali się ze zobowiązań podjętych wobec flecisty, co spowodowało jego zemstę. Teraz, 800 lat później, historia powtarza się w bardzo podobnej formie. Tym razem dotyczy ona pianisty o mrocznej duszy, który przy pomocy swojej muzyki uwalnia miasto od inwazji wilków. I tak, jak poprzednio, gdy tylko problem zostaje rozwiązany, miasto zapomina o podjętych wobec niego zobowiązaniach. Rozgoryczony tym oszustwem pianista postanawia się zemścić i przywołać wilki do miasta, aby czyniły spustoszenie i doprowadziły je do ruiny...

Fascynująca historia flecisty-szczurołapa z Hameln odżywa w nowej wersji opracowanej przez teatr uliczny Deabru Beltzak i zatytułowanej „Wilki”. Spektakularne widowisko uliczne, w którym pojawiają się ogromne, skomplikowane lalki-marionetki, muzyka i zadziwiające efekty specjalne.

Czas trwania: 45 minut.