Jesienią 1071 roku odbył się w Miśni sąd nad księciem Polski. Henryk IV nakazał zaprzestania walk pomiędzy swymi wasalami i jednocześnie prawdopodobnie zobligował Bolesława do wyrównania zaległych zobowiązań trybutarnych. Zjazd miśnieński z pewnością poprawił wizerunek słabego króla Niemiec, dając mu pozory sprawowania arbitrażu pomiędzy władcami. Lecz prawdziwym zwycięzcą tego rozdania był Szczodry, który na miejscu mógł naocznie zorientować się w panującym w Rzeszy zamęcie. Przy okazji zawarł kilka nowych znajomości i odnowił kilka starych, które miał zamiar wykorzystać, by poszerzyć planowaną koalicję przeciwko Henrykowi. Z całą pewnością natomiast nie miał zamiaru podporządkowywać się woli króla niemieckiego. A nawet wręcz przeciwnie.

W roku następnym Wratysław z satysfakcją wypatrywał nadciągających z Polski wozów wypełnionych kosztownościami. Doczekał się… kolejnej fali najazdów ze strony Bolesława. Henryk IV pomimo dość kłopotliwej sytuacji własnej ogłosił bez wahania walną wyprawę przeciwko Polsce, wiele sobie po owej ekspedycji obiecując. Miejsce formowania wojsk zostało wyznaczone w Saksonii. Jakiż jednak zawód musiał przeżyć przyszły, lecz wciąż jeszcze niedoszły cesarz, gdy po przybyciu z częścią wojsk na miejsce zbiórki przekonał się, że Sasi zamiast stanąć grzecznie w szeregu, zamierzają uderzyć właśnie na niego! Na dokładkę, gdy wezwał na odsiecz Wieletów (którzy dotychczas uchodzili za najbardziej zajadłych wrogów Sasów), ci oświadczyli, że właśnie odkryli w sobie gwałtowną potrzebę życia w pokoju ze swymi saskimi sąsiadami… Kołowrót wydarzeń napędzany przez polskiego księcia kręcił się coraz szybciej. Henryk, mając na karku otwarty bunt znacznej części kraju, był bezsilny. Bolesław natomiast, mając wolne ręce, aktywnie angażował się w politykę czeską, dając swe poparcie wewnętrznym przeciwnikom Wratysława i nie zaniedbując „prewencyjnych” najazdów na pogranicze.

Korzystną sytuację natychmiast wykorzystał Gejza i w 1074 roku sięgnął zbrojnie po pełnię władzy na Węgrzech, zmuszając do ucieczki proniemieckiego Salomona. Tym razem ani Henryk, ani Wratysław nie byli w stanie nic na to poradzić. Wprawdzie król niemiecki wyruszył z wyprawą, by ponownie osadzić na węgierskim tronie Salomona, lecz fatalnie i naprędce sklecona ekspedycja spełzła na niczym, ukazując jeszcze bardziej bezsilność i niemrawość Henryka. Polska i Czechy nie brały udziału w tej wojnie, a raczej brały na swój sposób, biorąc się wzajemnie za łby.

Antyhenrykowskie trójprzymierze polsko-sasko-wieleckie, do którego dołączyły opanowane przez Gejzę Węgry, wypowiedzenie obowiązku trybutarnego względem Czechów, ustabilizowana sytuacja za ścianą wschodnią oraz (prawdopodobnie) opanowana kwestia Pomorza Gdańskiego — to było więcej, niż mógł pragnąć polski władca, by zrealizować swój główny cel: w Boże Narodzenie 1076 roku koronował się na króla Polski. Niemcy tradycyjnie uznali to za akt uzurpacji zbuntowanego wasala, lecz zadziałało tu prawo silniejszego. Henryk mógł tylko w milczeniu przeżuwać gorzką pigułkę.

Wkrótce po koronacji Bolesław Szczodry przeprowadził jeszcze dwie interwencje. W kwietniu 1077 roku zmarł władca Węgier Gejza. Usiłował skorzystać z tego Salomon i zebrawszy na terenie Rzeszy jakieś wojsko, przekroczył granicę, lecz tam czekał już na niego polski król, by pokazać mu drogę powrotną. Następnie doprowadził do koronacji na króla Węgier brata Gejzy — Władysława, wychowującego się dotychczas na krakowskim dworze. Pod koniec zaś roku ponownie wkroczył na Ruś, by ustanowić Izjasława po raz kolejny jej władcą. Perypetie tegoż księcia są dużo bardziej złożone i przez jakiś czas pozostawał on w niełasce Bolesława, na rzecz innego księcia – Światosława, ale to już są sprawy dla tematu przewag militarnych i politycznych Szczodrego mniej istotne.

Królestwo Polskie na krótką chwilę odrodziło się i przejęło rolę sędziego wśród państw ościennych oraz środka ciężkości koalicji antyniemieckiej. Na chwilę, gdyż już w 1079 roku Bolesław musiał uchodzić z kraju. Ale to również inna historia.