Pytasz co w moim życiu z wszystkich rzeczą główną Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczą główną, Powiem ci: śmierć i miłość - obydwie zarówno. Jednej oczu się czarnych, drugiej - modrych boję. Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje. Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej, To one pędzą wicher międzyplanetarny, Ten wicher, co dął w ziemię, aż ludzkość wydała, Na wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała. Na żarnach dni się miele, dno życia się wierci, By prawdy się najgłębszej dokopać istnienia - I jedno wiemy tylko. I nic się nie zmienia. Śmierć chroni od miłości, a miłość od śmierci.Jan Lechoń

Wbrew pozorom nie będziemy tutaj rozprawiać o poezji, lecz o języku. Przytoczyłam cały wiersz wybitnego poety, jakim był Jan Lechoń, bo jest piękny, a przy okazji jest dobrym wprowadzeniem do tego, o czym chcę pisać. Zastanowimy się bowiem nad dwiema formami słowa postać w mianowniku liczby mnogiej. Pewnie niektórzy z Was zadają sobie pytanie, która forma jest poprawna: postaci czy postacie? Oczywiście, od rzeczownika rodzaju żeńskiego postać można utworzyć formę pluralną z końcówką -i, czyli postaci, przylegającą strukturalnie do mianowników miłości, śmierci, a także z końcówką -e – postacie. Jednakże profesor Jan Miodek woli drugą z form. A dlaczego?

W językach fleksyjnych, jakim bez wątpienia jest polski (co najbardziej odczuwają cudzoziemcy uczący się naszego języka) działa tzw. prawo polaryzacji przypadków gramatycznych, czyli tendencji do ich maksymalnego zróżnicowania. Oznacza to, że miarą lepszości, czyli większej funkcjonalności tej czy innej kategorii, jest stopień jej NIEPOWTARZALNOŚCI. Zwróćmy uwagę, że forma postaci to nie tylko mianownik liczby mnogiej, ale także i dopełniacz, celownik oraz miejscownik liczby pojedynczej. Dla lepszego zobrazowania: