21.04 Dzień dwudziesty ósmy

Mirek rano pojechał na jakąś sprawę do Pszczyny. Wrócił przed obiadem, ledwo coś zjedliśmy i wybieg. Na wybiegu koleżkowie zakomunikowali Mirkowi, że przenosi się do nich na celę. Cela grypsująca, z bonusami – mniejsza o szczegóły – po wybiegu wszyscy posłusznie pakowaliśmy Mirka do „przerzutki”. Na jego miejsce przyszedł Tomek, młody, rosły, dość kumaty dresik z Bytomia. Nie grypsuje, co dla mnie jest ulgą, bo te ich obrządki, obyczaje są uciążliwe – nareszcie znów mogę swobodnie korzystać ze stołu:). Przyszła poczta od Czarnej, (dzięki Aniu) wydruk z dialogami z Monty Pythona, w pytkę:) proszę więcej. Znaczki koperty, długopisy... dziękuję ogromnie (…)

Wiecie co? Już lubię radio „Zet”. Rili-rili. Serio. Po tygodniu katowania „Eską” i „Radiem Fun” (chuj im w serca) Zetka jest relatywnie cywilizowanym medium.

Obrastam dalej, powoli mogę zacząć nazywać siebie brodaczem.

22.04 Dzień dwudziesty dziewiąty

Coraz częściej zastanawiam się co będzie dalej, kiedy stąd wyjdę... W jakiej będę kondycji? Jak długo będę szukać pracy? Co z sobą dalej począć? Wierzcie mi, miesiąc tutaj w zupełności wystarcza, żeby poczuć się zerem. Wmawiane sobie frazesy, że „przecież to, co masz w sobie dobrego nie znika” nie działają. Przyczyna mojego tutaj pobytu mówi wszystko. Czymkolwiek, kimkolwiek nie byłem, czy będę po tym wszystkim tutaj nadal taki sam? Ojciec? Czy dobry ojciec pozwala sobie względem swojego syna na coś takiego? Znowu go zostawiłem. Pracownik? Po pół roku, w środku ważnego przetargu znika w kryminale... Facet? Szkoda gadać, jestem sobą rozczarowany. Co gorsza, jestem na siebie skazany, na resztę życia. Dożywocie ze skończonym ciulem. Taki wyrok. Ile jeszcze sobie takich numerów wytnę? Nie ufam sobie nawet na jotę. Dziwne jest to uczucie, jakby dzieli się jedno ciało, jak jedną celę ze swoim największym wrogiem...

Dziś mijają 4 tygodnie, w piątek miesiąc, 1/9 ustawowej połowy wyroku. Z dobrych wieści – żyję (do życi z takim życiem) jestem zdrowy (względnie – żołądek czasem strajkuje), wysypiam się. Staram się zbyt wiele nie myśleć (ooo tak, to jest dobra wiadomość, lepiej żebym już więcej nie myślał). Uzbrajam się po zęby w cierpliwość i czekam na transport. Obojętnieję, oswajam się z klaustrofobią, staje się klaustrofilem, kocham swoje zamknięcie, myślę czasem że jestem durniem, którego lepiej, dla dobra całej reszty izolować. Czasem zastanawiam się czy jest w ogóle o czym pisać? Po co?

Jakimś cudem dostałem się do telefonu. Dodzwoniłem się do A. - balsam dla duszy:) Dostałem wieści z tam. Potem zadzwoniłem do Zu. Dziś, pierwszy raz od 4 tygodni, usłyszałem moje dziecko...