Magda Polkowska, antropolożka, balansująca trochę na granicy New Age i tzw. duchowej ekologii, przywiozła ze sobą i Carlosa Castanedę, najbardziej znanego mistyka indiańskiego szamanizmu oraz peyotlu i meskaliny, i Ishiego, ostatniego z Yahi, ocalałego dzięki pisarce i antropolożce Theodorze Kroeber, i Lies Groening z jej pisarskim misterium „Bezdźwięcznego głosu jednej klaszczącej dłoni” z japońskiego klasztoru zen. I nie wiadomo, czy śpiewała, nuciła, grała – na nienazwanych instrumentach gdzieś z Gór Kołymskich, Wierchojańskich, tajgi, tundry, pustyni arktycznej – Magda Polkowska, czy duchy tych, których przywiozła ze sobą.

Bez względu na to, kto przemawiał cichym, kołyszącym głosem, usypiającym słuchaczy na ciemnoczerwonym dywanie, poduszkach wprost z jurt, tipi, których ściany z bawolich skór pomalowane są w mistyczne wzory, to oddawał głos świata, jakiego nie ujrzymy na ulicach żadnych miast. Z dalekiego świata, który można przenieść jedynie do chybotliwego światła świec gdzieś w gotyckich warowniach, wybudowanych jeszcze przed niszczącym duchowość czasem dzisiejszej cywilizacji.