W sali panował przyjemny chłód. Klimatyzacja pracowała bezgłośnie, czyniąc posiedzenie rady kryzysowej choć odrobinę znośnym. Poseł Bałamut zastanawiał się, czy sutki posłanki Pszczoły, młodziutkiej Minister Sportu, twardnieją pod sukienką, ale pozostał zawiedziony.

– Cholerne staniki z puszapem, trzeba wprowadzić ustawę antypuszapową – rozmyślał rozgoryczony Bałamut, nie mogąc wyjść z podziwu nad figurą Pszczoły z talią osy – ech, pobzykałoby się.

Tymczasem posłanka Pszczoła, jako świeżo upieczona minister, zachodziła w głowę, czy wydłużenie w kroku przyniesie większy pożytek Justynie czy Adamowi. Szczerze mówiąc, ciągle miała kłopoty z połapaniem się w tych wszystkich dyscyplinach sportowych. Nominacja spadła na nią nagle i zastała w rozpiętej garsonce, w której pozowała do zdjęć reklamowych kampanii wyborczej. O ile jednak rozpinanie bluzki do zdjęć reklamowych stanowiło czynność banalnie prostą, to powiedzenie paru mądrych zdań o sporcie było o wiele trudniejszym zadaniem. W ogóle, to nie lubiła sportu. No, ale cóż. Obowiązek wobec ojczyzny jest prawem nadrzędnym. A przynajmniej tak brzmiał slogan z jej wyborczego plakatu. Postanowiła więc robić to, co umiała najlepiej. Ubierała kuse sukienki opięte szczelnie wokół prężnych piersi i prezentowała ekipę premiera w najbardziej korzystny sposób. Reakcja posła Bałamuta była najlepszym dowodem na to, że jej wysiłki zostały zauważone. Jednym słowem odpowiedni człowiek na odpowiednim stanowisku.

Siedzący na końcu długiego stołu premier właśnie kończył ostatnie analizy z doradcami i chrząknął znacząco na znak, że zamierza rozpocząć kryzysowe posiedzenie. Doradcy, dorabiający po godzinach jako rządowi klakierzy, wycofali się taktownie, a premier stuknął w mikrofon, sprawdzając nagłośnienie.

– Szanowni państwo, rozpoczynam obrady sztabu kryzysowego – zabrzmiał jego głos, przerywając szum rozmów – Jak zapewne państwu wiadomo, unijny kryzys obejmuje powoli także i nasz kraj, więc dalsze udawanie, że nic się nie dzieje, nijak się ma do wzrostu cen żywności i paliw. Musimy wziąć się ostro do roboty, bo nastroje społeczne wskazują na duże niebezpieczeństwo wybuchu ulicznych protestów. Będę kolejno oddawał głos specjalistom branżowym, którzy, mam nadzieję, przygotowali na dzisiejsze posiedzenie propozycje rozwiązań systemowych. Zaczniemy od minister zdrowia, posłanka Niezgoda, bardzo proszę.

– Panie premierze, szanowni państwo – zaczęła posłanka wkładając na nos grube okulary – nie od dziś wiadomo, że popyt społeczeństwa na tanie leki i procedury medyczne przewyższa znacznie możliwości, którymi dysponuje rząd, a z jego ramienia Narodowy Fundusz Zdrowia.

Szmer dezaprobaty przetoczył się po zacnym zgromadzeniu, jakby chciało ono, jak nigdy, jednym głosem orzec, że takie bzdety to może posłanka opowiadać mediom, tu trzeba konkretów. I już po chwili przerwy konkrety zaczęły padać z siłą osławianego w reklamie wodospadu.

– Biznesmen powie „czas to pieniądz”, kardiolog mawia „czas to mięsień”, ja mówię dziś „refundacja to pieniądz”. To tu tkwi największe zagrożenie dla służby zdrowia naszego kraju. Za dużo marnotrawimy pieniędzy na refundację leków. To trzeba ukrócić!

Ostatnie słowa minister wybrzmiały jak twarde warunki bezwzględnej kapitulacji.

– Zapewne pani minister ma jakieś gotowe propozycje? – Rzucił premier z nadzieją, bo temat był nieświeży i jako taki zaczynał cuchnąć.

– Oczywiście, panie premierze – z pobłażaniem dla niecierpliwego przełożonego wyraziła się posłanka, po czym rozpoczęła swój taniec – sto pięćdziesiąt tysięcy lekarzy, każdy chce refundować. Nie muszę nikomu przypominać, że to setki milionów przepuszczone przez zachłanne przewody pokarmowe pacjentów i lądujące w szambie. Proponuję wprowadzić ustawę, która przewiduje kary więzienia za błędy w refundacji dla lekarzy np. osiem lat więzienia bez zawiasów – tu zawiesiła głos, delektując się szumem krytyki, który podniósł się na sali.

Premier uciszył zebranych ruchem ręki.

– No, ale zaraz się zbuntują i pozamykają gabinety – wyraził swą wątpliwość, pocierając łyse czoło.

– To możliwe, dlatego po miesiącu wycofamy ustawę – dodała pewnym głosem Niezgoda – i wprowadzimy umowy z lekarzami na refundację leków, w których zawrzemy duże kary finansowe za refundowanie czegokolwiek. Dodatkowo we wskazaniach do refundacji należy wnieść zapisy tak rozbudowane i niespójne, by przeciętny lekarz z braku czasu lub strachu przed karami, sam zrezygnował z refundowania. Gwarantuję, że siedemdziesiąt procent lekarzy nie podpisze nowych umów, a w budżecie zostanie kilkaset zaoszczędzonych milionów.

Posłanka rzuciła papiery na stół i spojrzała z satysfakcją na wybrańców narodu, jakby chciała zapytać „I co, przebijecie mnie?”

– Propozycja jest bardzo obiecująca – twarz premiera rozjaśniła się uśmiechem, gdy pomyślał o milionach, które bez certolenia będzie mógł wydać na nowe limuzyny – to może się udać. Jedno pytanie, pani minister, co z pacjentami? Ostatecznie obiecałem im w exposé tanie leczenie i takie tam... – Tu zamachał ręką, jakby mówił o sposobach na uzdrowienie ekstraklasy piłki nożnej.

– To także przewidziałam – zerknęła na niego Niezgoda, obniżając okulary na nosie – rozbudujemy instytucję rzecznika praw pacjenta i damy narzędzia prawne, by bez opóźnień pozywać lekarzy do sądu za pominięcie na recepcie należnej pacjentom refundacji. W ten sposób, czy lekarze będą refundować, czy nie, pieniądze i tak spłyną do budżetu.