Zapalił zapałkę.

Ciepło, które poczuł na dłoni, było przyjemne. Ogień poruszył się figlarnie. Zapatrzył się…

Szła do niego z wyciągniętymi ramionami, śmiała się beztrosko, ubrana w zwiewną sukienkę. A w ręku trzymała sztuczne ognie i mówiła: „U Sylwka zapalimy”. Poczuł ogromny ból i wielki ciężar na sercu. Paliły go policzki i…

– Auu! – strzepnął z dłoni kawałki spalonej zapałki.

Poczuł, jak łzy napływają mu do oczu. Powstrzymaj to! Tylko jak?

– Dlaczego nie odbiera telefon?! – krzyczał zirytowany, wędrując po pokoju.

– Sebastianie! – zganiła go matka. – Na pewno wyszła z psem na spacer. Znasz ją, lubi obcować z naturą, lubi się wyciszyć. Czasami samotność pozwala pozbierać myśli!

– Akurat dzisiaj zachciało się jej bawić w pustelnika! – wrzeszczał. – Za dwie godziny mamy jechać na koncert!

– Uspokój się! – matka uśmiechnęła się z wyrozumiałością. – Obiecała, że wróci, to wróci!

– Mamo, gdyby wszystko było tak proste, jak myślisz!

Pamiętał dokładnie swoje słowa wypowiedziane wtedy do matki, przypominał je sobie później wielokrotnie.

Dominika wróciła, jak obiecała.

Łzy płynęły potokami po jego twarzy. Obudził się jakby ze snu, odgonił napływające wspomnienia i znów zapalił zapałkę.

– Dlaczego bawisz się zapałkami? – spytała kiedyś, późnego, jesiennego wieczoru, gdy czekali na korytarzu szpitala.

– Denerwuję się. – odparł.

Podeszła do niego, przytuliła go. Troskliwie, czule, z miłością. Musnęła jego usta i chwyciła dłonie, które tak drżały.

– Cokolwiek się stanie, masz mnie!

Jej słowa odbijały się echem w jego głowie.

– Cholera! Znowu! – zdenerwował się na bardzo krótką chwilę.

Zapalił kolejną zapałkę i w końcu świeca zaczęła swój żywot. Dominika była jak świeca. Ledwie Bóg pozwolił jej żyć, podstępny diabeł zgasił ogień jej życia. Nie płonęła nawet do połowy, nie poznała tylu wspaniałych rzeczy!

Jakiś liść opadł z pobliskiego drzewa. Cmentarz spowił się w półmroku, jedyne światło biło od zniczy poukładanych na grobach, ku pamięci. Był sam jeden. Nie tylko w tym miejscu, ale i w życiu. Dominika zostawiła taką pustkę w jego sercu, że nic nie mogło wypełnić tej otchłani. Nie było już w nim radości. Nie czuł już satysfakcji z wykonywanych czynności. Był jak kukiełka. Sztuczny, z namalowaną twarzą, sam się nie poruszał. Czekał, aż ktoś poruszy jego pajacykowate ciało. Był jak ta szmaciana lala, która zostaje wrzucona do pudła, gdy dziewczynka staje się kobietą. Opuszczony. Tak, czuł się opuszczony. Wiedział, że nic już nie przywróci minionych chwil. Zapatrzył się na kolejny liść, spadający nieopodal, ledwie mógł dostrzec jego kontury.

– Podaj do mnie, Wojtek! – wołał mały Bastek. – Szybciej!

– O, nie! To moja bramka!

Chłopcy szaleli, śmiali się i ganiali za piłką. Polana była wielka, niedaleko lasu, a dzień należał do jednego z tych piękniejszych. Słońce śmiało się razem z nimi, głaszcząc ich delikatnie promieniami.

Nagle piłka, którą kopnął Bastek, wzniosła się wysoko i uderzyła w stary dąb. Spadając, zahaczyła o kilka gałęzi. Gdy byli już na miejscu, zauważyli, że z drzewa spadło kilka liści.

– O, nie! – krzyknął wystraszony Bastek – To nie pora na nie! Ale… poczekaj mam pomysł!

Wojtek, równie wystraszony, czekał skulony u podnóży drzewa. Przybiegł Bastek z klejem szkolnym.

– Co zrobimy? – spytał Wojtek.

– Przykleimy je z powrotem na miejsce! Trzymaj zakrętkę, ja wejdę na drzewo!

Gdy był już u góry i przyklejał liście, jedna spróchniała gałąź nie wytrzymała jego ciężaru i dziewięcioletni chłopiec spadł na ziemię. Potem siedząc w domu z nogą w gipsie, pytany przez tatę, dlaczego to zrobił, odpowiedział:

– Liście spadły, a nie był to ich czas, tato! Spadły przeze mnie! Były jeszcze młode i zielone!

– Och, głuptasku! – zaśmiał się tata, ale potem spoważniał i rzekł. – Liście spadły nie przez ciebie! To było ich przeznaczenie! Czasami Bóg tak kieruje życiem, że nie zasmakujemy wszystkich jego radości i smutków. Musisz być silny! Zawsze jest jakiś sens istnienia czy umierania, cierpienia czy radości!

Wstrząsnął nim dreszcz i poczuł, że jest już dość chłodno i naprawdę ciemno.

– Do jutra, Domi! – posłał do jej fotografii całusa.

Ϡ

Nie miała zwykłego grobu. Rodzina zadbała o to, by zawsze o niej pamiętano. Tak bardzo ją kochali. Na środku marmurowej płyty stała biała ramka w kształcie serca, a w środku fotografia. Kolorowa, z uśmiechniętą dziewczyną. Od zdjęcia bił blask młodzieńczej energii, oczy żarzyły się szczęściem. Była piękną kobietą, dodatkowo zawsze uśmiechniętą, o dobrym sercu.

Bastek siedział w aucie, szukał kluczy w schowku i wtedy natrafił na to samo zdjęcie.

– Wyszłaś niesamowicie! – wołał wesoło, gdy szli przez miasto. – Już myślałem, że fotograf poprosi, żebyś zostawiła kopię jednego z nich!

– Zostawiłam. – zaśmiała się figlarnie.

– Co?! – Bastek się zatrzymał. Poczuł falę zazdrości.

– To tylko żart! – miała dziś dobry humor.

Przytuliła się do niego i tak objęci szli w stronę kwiaciarni. Mijając piekarnię, natrafili na małą Cygankę siedzącą u wyjścia z pudełkiem. Miała może sześć lat. Jej oczy były przepełnione smutkiem. Nie mówiła nic. Była sama, patrzyła przed siebie jakby zrezygnowana. Los jej nie oszczędzał. Jej postać przykuwała uwagę. Była piękna i ogarnięta smutkiem jak dzieło sztuki. Sebastian nie zauważył jej jednak. Dominika przystanęła.

– Co jest? – spytał.

– Poczekaj, wejdę do piekarni. To zajmie mi dosłownie chwilkę. Zaraz wracam!

Wychodząc już z piekarni, przystanęła przy dziewczynce.

– Jesteś głodna? – zapytała niepewnie.

Dziewczynka pokiwała głową.

– Proszę. – Dominika podała jej całą reklamówkę bułek. – Idź do domu, podziel się z rodzeństwem! Ale… ty też zjedz!

To mówiąc odeszła.

Dziewczynka była tak bardzo zaskoczona! Dopiero po chwili odwróciła się za oddalającą się Dominiką i zawołała:

– Dziękuję!

To było najpiękniejsze podziękowanie, jakie kiedykolwiek usłyszała!

Uszli kawałek, zatrzymując się przy kwiaciarni. Dominika odeszła na róg ulicy i wtedy zaatakowali ją trzej Romowie. Zepchnęli ją do ściany i przystawili nóż do gardła! Serce dziewczyny waliło jak oszalałe. Czego chcą? Co zrobiłam nie tak? Chciała zawołać Sebastiana, ale gardło miała zupełnie suche i ściśnięte z przerażenia! Jedyne, co udało jej się z siebie wykrzesać, to parę nieartykułowanych dźwięków.