– Mamo, mamo zaczekaj, przecież to ma być spacer – wołała 7-letnia dziewczynka do kobiety, która była już spory kawałek przed nią. Matka dziewczynki zatrzymała się – rzeczywiście, pomyślała sobie, to jest spacer – poczekała, aż córka ją dogoni, złapały się za ręce i już spokojnie wkroczyły w tunel roztańczonych modrzewi, we wrota do Góry Parkowej.

– Powiedz – spytała ją dziewczynka, rozglądając się wielkimi niebieskimi oczami wokoło – czy tu na naprawdę mieszkają krasnoludki?

– Tak, Dobrusiu, mieszkają sobie w grotach i różnych zakamarkach – zaczęła matka – podobno mają tutaj ukryty jakiś skarb i strzegą go bardzo zazdrośnie. Jak będziesz cichutko i uważnie się rozglądać, to może ujrzysz jakiegoś.

Szły w ciszy. Kobieta miała około 40 lat, jej twarz co chwila rozświetlał tajemniczy i piękny uśmiech. Patrzyła na córkę w zachwycie, obserwowała, jak mała stąpa ostrożnie i uważnie rozgląda się na boki w poszukiwaniu krasnali. Przyjechały do Bielawy parę dni temu, wiosna rozkwitała już na dobre. Promienie wiosennego słońca radośnie i beztrosko rozświetlały okolicę w powietrzu, w delikatnych podmuchach wiatru unosiły się wiśniowe zapachy kwitnących drzew z ogródków. Postanowiły zwiedzić okolicę. Wybrały Górę Parkową ze względu na łatwość jej zdobycia. Podążając dalej szlakiem, wyszły na polanę, gdzie przez nikogo nieobserwowane słońce zabawiało się w chowanego z lipami.

– Mamo, mamo, chodź zobacz, jaka gruba lipa, chodź zobaczymy, czy ją obejmiemy – krzyczała mała, próbując złapać radosne promyki na pniu, umykające przed jej dłońmi.

– No, mocniej wyciągnij te ręce – niecierpliwiła się, gdy sama ledwo co mogła utrzymać swoje. Eee tam, masz za krótkie, nie uda nam się – rzekła zrezygnowana i nie czekając na odpowiedź, popędziła dalej, wpadając radośnie w biel kwitnących marzanek wonnych, tworzących między drzewami świąteczny kobierzec. Potykając się, wpadła na nie jak na miękki dywan. W momencie dotknięcia jej ciała z kobierca uniosły się w powietrze słodkie, zapraszające zapachy. Zewsząd wyskakiwały i uciekały przerażone polne koniki. – Chodź poleżymy, posłuchamy jak wszystko cichutko gra. Chodź, może usłyszymy pieśni śpiewane przez krasnali, to później podążymy za głosem i znajdziemy ich dom.

Leżąc zatopione w słodkich zapachach, obserwowały chmurny teatr nad ich głowami. Zgadywały baśniowe kształty chmur, słuchały koncertu świerszczy, którym nie udało się zwiać i wchłaniały wolność natury, stając się jednością ze wszechświatem. Czas przestał istnieć, były tylko one złączone w tańcu poza rzeczywistym światem.

Drobne krople wiosennego deszczyku zmusiły je do szukania schronienia w lesie pod koronami drzew. Przechodząc obok kamieniołomu, zastanawiały się, czy te dziury były robione, aby odnaleźć ukryty skarb. Weszły w cień lasu, gdzie podłoże porastała pluszowa zieleń bluszczu, powoli biorąca w posiadanie coraz większą jego powierzchnię. Pochylone szukały ukrytych wejść i czerwonych czapeczek mieszkańców góry. Oglądały szafirowość plam barwinka, wdychały słodkawo duszną woń konwalii, szukały i szukały tych krasnali. Pod dębami usiadły i zaczęły zajadać kanapki.

– Słuchaj – odezwała się mała – czy jakbym zostawiła tutaj wśród niebieskich kwiatków kawałek kanapki dla skrzacików, to by go znalazły?