Jowicie Sylwii

– Opowiedz coś, mamo…

– Dobrze, opowiem…

Usiadły razem w ciepłej, puszystej pościeli, takiej miękkiej i delikatniej, jak pianka. Przytuliły się, jak za czasów, gdy Ania była malutka, tak bardzo mocno, czule. Ewa pomyślała, że lubi taki stan i zaczęła mówić, improwizować, wymyślać:

Dawno, dawno temu, za czasów rajskiego Edenu, Ziemię zamieszkiwały piękne, Świetliste Istoty. Żyły w przyjaznym, ciepłym świecie, bez trosk, bez smutku oraz innych złych uczuć i emocji. Były dobre i do wszystkich nastawione były pozytywnie. Nie miały pojęcia, co to jest zło. Życie upływało im na śpiewaniu i pielęgnowaniu cudownego ogrodu, na podziwianiu piękna wokół siebie i emanowaniu nim… To właśnie, dzięki ich przepięknym głosom, rośliny w ogrodzie nabierały najcudniejszych barw, były duże, dorodne i okazałe. Bujna roślinność żywiła również dwie zamieszkujące Ogród istoty i wiele zwierząt, ale starczyłoby jej dla jeszcze większej ich ilości, tak była obfita.

Śpiew Świetlistych Istot rozpływał się po Ogrodzie jak ożywcza mgiełka. Istoty te bowiem kochały śpiewać i wzruszały, a czasem i bawiły swoim śpiewem nie tylko mieszkańców Ogrodu, ale też jego Stwórcę.

Stwórca był niezwykle kreatywny, a śpiew Świetlistych Istot dawał mu natchniecie do stwarzania wciąż nowych, lepszych światów i wszechświatów.

Istoty uwielbiały również bawić się długimi włosami ślicznej dwunożnej. Zaplatały je w warkocze, czesały wiatrem, głaskały… Niekiedy nawet bawiły się w nich w chowanego, a dwunożna istota tylko się z tego przyjaźnie śmiała, wąchając najcudowniejsze kwiaty i wplatając je sobie we włosy.

Drugą dwunożną istotę najczęściej zabawiały podczas kąpieli w wodospadzie, oplatając ją wstążkami tęczy.

Jednak pewnego dnia zadziało się coś, co sprawiło, że Stwórca rozgniewał się na parę dwunożnych istot zamieszkujących od dawna Ogród. Swoim gniewem przyprawił o strach Świetliste, śpiewające Istoty, które zdezorientowane, nie wiedziały, co się dzieje. Nie znały dotąd tak dziwnego uczucia…

W pewnym momencie zauważyły, że rozgniewany Stwórca sprawił, iż obie dwunożne istoty, stały się jakieś inne, obce… Ich energetyczna wibracja zeszła na dużo niższy poziom, nie wydawały się już tak piękne, niewinne i beztroskie, jak wcześniej, rysy ich twarzy uległy zmianie, ich ciała skurczyły się… Usłyszały, że Stwórca nazywa je Adamem i Ewą i bardzo zrobiło im się ich żal. Było to nowe, ale bardzo intensywne uczucie. Zebrały się, połączyły w okrąg, naradziły i postanowiły, że nie opuszczą Adama i Ewy… I podążyły za nimi, daleko poza cudowny Ogród, jednak Stwórca dogonił je, odgadł ich zamiary i rozkazał wracać do Ogrodu…