Od czego by tu zacząć? Już wiem! Zacznę oryginalnie, jak jeszcze nikt nie zaczął, to znaczy zupełnie od początku. W połowie 1968 roku kończyła się moja dwuletnia służba wojskowa. Już wkrótce miałem wyjść na „wolność”. Była to wolność połowiczna, zupełnie taka jak nasza ograniczona państwowość.

Z bohaterem tych wspomnień poznałem się w niezbyt fortunnych okolicznościach. Nie kto inny, jak ten zawodowy plutonowy pełnił wówczas służbę na dyżurce. Kiedy zamierzałem wyjść na przepustkę, kazał mi wrócić na pododdział w celu włożenia „drutu” do czapki, żeby denko było naciągnięte jak w czapach u ruskich sołdatów. Nitkę też miałem zamienić na dłuższą – przepisową. Tak mnie zdenerwował, że zrezygnowałem z przepustki. Wtedy nawet nie pomyślałem o wyrównaniu rachunku. Jednak wkrótce nadarzyła się okazja do rewanżu. Pewnego razu w godzinach służbowych zadzwoniła jego żona. Połączenia naturalnie nie otrzymała. Poinformowałem ją, że w godzinach służbowych nie ma połączeń prywatnych, co zresztą było zgodne z regulaminem. Ponowne zderzenie z tym rygorystą było nieuniknione. Nie przypuszczałem jednak, iż nastąpi tak szybko. Jak było do przewidzenia, spotkaliśmy się w podobnych okolicznościach. Zameldowałem swoje wyjście na przepustkę. Pomimo że zrobiłem to w oklapniętej czapce bez druta, nie robił mi żadnych uwag.

– Wypisz się sam. – powiedział mimochodem.

A gdy to zrobiłem, zapytał z uśmiechem:

– My to się chyba lubimy, co?

– Jeszcze jak! – wykrzyknąłem.

I zapanowała zgoda. Od tego czasu jego małżonka mogła z nim rozmawiać we wszelkich porach dnia i nocy.

Kiedyś pod wieczór, w sobotę czy niedzielę, zadzwonił do mnie z dyżurki, gdzie jak zwykle pełnił rolę pomocnika oficera dyżurnego, z następującą prośbą:

– Wiesz, chciałbym się trochę zabawić. Nie mógłbyś zadzwonić na dyżurkę o dziewiętnastej i udać wójta ze wsi Koterba, (gdzie w tym dniu odbywała się właśnie zabawa) który prosi o pomoc w zażegnaniu awantury. Obiecałem, że to załatwię. Zadzwoniłem, jak chciał o umówionej porze. Zgłosił się oficer dyżurny.

– Łączę – powiedziałem.

– Oficer dyżurny przy telefonie, słucham?!

Zmienionym głosem i z przejęciem wykrzyczałem do słuchawki:

– Ponie łoficyrze, u nos wielko awantura! Straśnie sie bijo żołnirze z nasymi! Rozwalili bymben, połamali krzysła, a tera wzieli się za stoliki i nie wim, co mom robić?!

– Zaraz tam przyjedziemy! A z kim rozmawiam?

– Mówi ujt z Koterby. Przyjeżdżojcie a szybko, bo się pozabijajo! – dodałem z uczuciem.

– Czekajcie. Już wysyłam patrol! – zakończył oficer rozmowę.

W ten oto sposób plutonowy mógł balować przez dobre kilka godzin. Kiedy ukontentowany doszedł do wniosku, że pora wracać, nagle zakładał pasek pod brodę i aresztował, co najmniej dwóch, bogu-ducha winnych, mocno pijanych szeregowców. Niestety o tych jego nędznych praktykach, dowiedziałem się po fakcie. Postanowiłem na przyszłość mu nie pomagać. Na szczęście już się nie zwrócił do mnie z podobną ofertą.

Przed końcem służby spotykały mnie same przykre niespodzianki. Okazało się, że mój poprzednik zostawił mi „prezent” w postaci niezapłaconych rachunków za rozmowy międzymiastowe, które musiałem uiścić z ostatnich pieniędzy przeznaczonych na pożegnalną popijawę. Brakowało też na moim stanie jednego telefonu. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, a i uldze zarazem, załatwił mi go gratis, mój własny szef łączności, za co mu z wdzięcznością podziękowałem.