– Kirsza! Kirsza! – Szarkin wołała, zbliżając się do domu uzdrowicielki. – Szybko, pomóż, bo strasznie boli!

– Moje ty dziecko, jak Ty znowu wyglądasz. Nie może tak być, że po ćwiczeniach wracasz cała sina. – załamanym głosem odezwała się Kirsza – Pójdę do Króla i powiem, że to tak nie wypada. Proszę, usiądź, zaraz nałożę maści.

– Kirsza, zabraniam ci mówić cokolwiek ojcu, on i tak nie zrozumie, a może się okazać, że zakończy zajęcia z Michałem, ale wiedz, że tylko z nim mogę rozmawiać o wszystkim. Nasze rozmowy są proste bez ukrytych znaczeń. Bardzo to lubię, wiele się uczę, słuchając jego opowieści z ziemi. I w końcu się nauczę, by nie obrywać. Zobaczysz.

– Szarkin, kocham cię. – Kobieta przytuliła dziewczynę mocno do siebie i udawała, że nie widzi, jak łzy spływały po policzkach przyszłej władczyni. – Zawsze będę, by pomóc, wiesz o tym, ale strasznie cierpię, jak przychodzisz do mnie w takim stanie. Chodź, pójdziemy nad Galuchi, poczekamy na zachód, odpoczniemy i pozwolimy, by spokój kosmosu nas wypełnił.

Chwytając Szarkin pod ramię, uzdrowicielka ruszyła z dziewczyną w kierunku klifu. Szły w ciszy całą drogę, oglądając, jak promienie słońca chowały się za olbrzymie granatowe chmury, by za moment wychylić się zza nich i zalać łąkę kaskadą rozczepionego światła.

– Kirsza, spójrz jakie to piękne! Uwielbiam miejsce, w którym przyszło mi żyć. Nigdy nie dopuszczę, by mój świat przestał istnieć. Kirsza...

– Tak, Szarkin, kosmos w swej mądrości obdarzył nas umiejętnością odbierania jego pieśni w otaczających nas obrazach. Usiądźmy i oglądajmy spektakl specjalnie dla nas przygotowany...

Usiadły wśród fioletowych traw, oglądając zachód obu słońc nad Oceanem Nadziei.

Powietrze wkoło przybrało barwę karminowej czerwieni i powoli przechodząc przez fiolet, zabarwiło głębiące się nad horyzontem chmury. Pierwsze ze słońc znikło w Oceanu i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki świat wkoło zmienił barwę na złotą, otulając wszystko miodową nutą spokoju. Przez moment zrobiło się bardzo jasno, lecz za moment i ta jasność utonęła w turkusie Oceanu, pozostawiając na granatowym niebie nieśmiały kształt księżyca i budzące się gwiazdy z dziennego snu. W oddali dało się usłyszeć śpiewy nocnych ptaków oznajmiających czas należący do pani nocy.

Kobiety siedziały przytulone do siebie. Kirsza wzięła dziewczynę za ręka, spojrzała w jej w oczy i rzekła:

– Pani moja, czeka cię długa podróż. Już niedługo wyruszysz, by walczyć o swój świat. Nadchodzi chaos i zniszczenie. Kłamstwo stanie się prawdą i zniewoli Twój lud. Szarkin, widziałam dni, które nastaną już niedługo... Widziałam śmierć... Dziecko moje, serce me kurczyło się z bólu, oglądając dni, które przyjdą.

– Kirsza, co Ty mówisz? – Zaniepokojona władczyni zwróciła się do uzdrowicielki. – Kirsza, spójrz na mnie, o czym ty mówisz? Kirsza...

Głos Szarkin nie mógł przebić się przez dziwną barierę umysłu Kirszy, by wyrwać ją ze stanu, w jaki popadła. Władczyni zaczęła się niepokoić, były same, nie było nikogo, kto mógłby pomóc. Oddech Kirszy stał się krótki i urywany. Twarz nabierała koloru intensywnej czerwieni, a skórę obsiadły kropelki potu.

– Bogowie! Błagam was o pomoc... Wszechmocny, wszyscy jesteśmy jedną pieśnią, proszę, pomóż Kirszy odnaleźć drgania powrotu...

Dłonie Szarkin spoczęły na ramionach Kirszy.

– Ja, Szarkin, władczyni Eutis, proszę o pomoc las i zwierzęta, niech wszystkie żywe istoty w pobliżu użyczą swojej energii, by uporządkować drgania i uratować moją przyjaciółkę Kirszę.

Umysł władczyni nagle po kolei wyczuwał istoty, które odpowiedziały na jej wezwanie. Ptaki przesyłały obrazy najpiękniejszych pieśni, jakie kiedykolwiek śpiewały, pełzające fraki wysłały obraz pierwszego dnia, gdy wychodząc z jaj, zobaczyły po raz pierwszy słońca, a kołyszące się drzewa oddały swoje wspomnienia wschodów i zachodów słońc. Szarkin nie do końca wiedziała, co się działo. Jej wołanie o pomoc było krzykiem bezsilności, a tu nagle okazało się, że ten jej krzyk został odebrany przez innych i w jej kierunku została przekazana energia potrzebna do uratowania Kirszy. Władczyni zamknęła oczy i starała się wyłapać wszystkie pozytywne obrazy wysyłane w jej kierunku i tworząc jeden złoty promień oblać jego światłem Kirszę.

– Uda mi się, wiem, że mi się uda. – Szeptała do siebie, dodając sobie tym samym otuchy. – Jestem Szarkin, dziecko kosmosu. We mnie płynie siła i mądrość przodków. We mnie jest pieśń stworzenia i ja jestem pieśnią tworzenia.