Nadszedł ostatni wieczór przed odlotem. Marysia leżała już w łóżku, gdy Leni przyszła do niej na pogawędkę. Tak, jak kiedyś lubiły, we dwie i bez świadków.

− Babciu, zastanawiam się od wczoraj, czy powinnam się cieszyć tym wyjazdem, czy też lepiej nie?

Leni usiadła przy niej, na brzegu łóżka. − Czemu myślisz, że lepiej nie? Radość wynika sama z siebie, nie ma miejsca „na powinnam”. Ona jest albo jej nie ma.

− Tak, babciu, ale ja obawiam się rozczarowania.

− A tego nikt nie zagwarantuje, że będzie ci słodko i łatwo. Studia artystyczne to nie bułka z masłem, jednak wierzę, kochanie, że sobie poradzisz. Wiesz, bardzo podoba mi się taka replika. Leni uśmiechała się. − Nie pamiętam, kto i komu w odpowiedzi na cały jego wachlarz narzekań odpowiedział: − ależ ludzie potrafią być niezadowoleni ze swojego życia i często pełni pretensji do Opatrzności. A przecież nikt nam tutaj na ziemi Raju nie obiecywał.

− Faktycznie, nikt.

− No właśnie. W gwiazdach jest zapisane nasze przeznaczenie i nie znamy kolei swojego ani niczyjego losu. I bardzo dobrze!

− A gdybyśmy znali, to zjadłaby nas rozpacz i strach albo zwariowalibyśmy ze szczęścia − uśmiechnęła się Marysia.

− W każdym razie, kiedykolwiek będziesz potrzebować naszej pomocy i nie tylko finansowej, moja śliczna, to odezwij się, dobrze? Tym razem Leonia nie powiedziała „młoda damo”. Patrzyła na wnuczkę, która miała jutro odfrunąć, zacząć dorosłe życie i była pełna niepokoju. Za chwilę wypłacze się Jeremiemu w rękaw od piżamy, ale teraz musi zachować spokój.

− Dziękuję babciu!

− Spakowałaś wszystko porządnie?

− Oczywiście! − Marysia nie lubiła pożegnań, ale czy ktoś je lubi? Jeśli zaraz przyjdzie dziadek, to się zbeczę jak norka. Na szczęście nie przyszedł, a Leni wstała i dając jej całusa na dobranoc, obiecała zrobić pobudkę przed pierwszym pianiem koguta.

Cholercia − pomyślała Marysia, naciągając kołdrę na ramiona. Tego koguta też mi będzie żal.

* * *

− Wyśpię się w samolocie, zaraz wsiądę i się wyśpię − myślałam, przechodząc przez bramkę na lotnisku. Wspomnienia przybycia do Nicei i związane z nim afery, ponownie przyprawiły mnie o dreszcz emocji. Szkoda, że odmówiłam Krzysztofowi pożegnania na lotnisku. Może wymazałoby przykre wrażenie, a pozostawiło tylko późniejsze − słoneczne i miłe. Mogłam mu pozwolić przyjechać na lotnisko. A może wpadłby na jeszcze lepszy pomysł i poleciałby ze mną aż do Monachium? Momentami miałam wrażenie, że potrafi być szalony, tylko że ja mu na to nie pozwoliłam.

Powinnam odłożyć już do kąta minione dni, bo zaczynam przecież nowe życie. Ciekawe, czy Manfred jest akurat w Monachium? Zapomniałam zapytać mamy w Jefferson, bo miło by było spotkać się z nim na lotnisku i jakoś spędzić czas oczekiwania na odlot, do Gdańska. Zawsze ktoś z rodziny. Trudno.

Dawniej, gdy wyjeżdżałyśmy gdzieś z mamą i musiałyśmy wcześnie wstać, mama budziła nas: − dziewczynki, pobudka! Później się wyśpicie! Uśmiecham się do wspomnień i czuję, że wcale nie jestem taka odważna, za jaką mnie wszyscy uważają i ja sama o sobie myślałam. Tęsknię za nimi. Kiedyś, jeszcze będąc w szkole, pisałam pamiętnik. Może powinnam kontynuować? Byłoby niezłą frajdą przeczytać, co ciekawego zdarzało się nam, na przykład, po dziesięciu latach. Babcia mówiła, że absolutnie nie wolno wyrzucać pamiętników! Ona, gdy poznała swojego przyszłego męża i zakochała się w nim bez pamięci, spaliła w kaflowym piecu dwa zeszyty swojego pamiętnika, i do dziś bardzo swojej spontaniczności żałuje. Ogień pochłonął jej zapiski z czasu liceum i studiów. O wcześniejszych przyjaźniach, pierwszych pocałunkach i pisanych wierszach… Ach, szkoda!

Samolot wystartował. Poprosiłam stewardesę o kawę. Czym zająć niecałe dwie godziny lotu? Może nadrobię niemiłe zaległości i napiszę do Dustina? Wyślę z Monachium i mam nadzieję, że będzie zadowolony. Przestanie wypytywać Marikę, co u mnie słychać? Aktualnie − trochę warkotu silnika, bo siedzę z tyłu samolotu.

My dear Dustin, od naszego pożegnania upłynęło trochę czasu i muszę przeprosić Cię za milczenie. Przesyłam serdeczne pozdrowienia z pokładu samolotu Ale to zabrzmiało, prawda? Faktycznie, lecę z Nicei, gdzie pobyłam troszkę w Antibes u Babci Leonii i Jeremiego. Teraz przede mną podróż do Gdańska, oczekiwany egzamin i wielka niewiadoma. Całe nasze życie jest dużą niewiadomą. Na przykład fakt, dlaczego nie przyszedłeś na lotnisko, ostatniego dnia rano, jak mi obiecałeś? Ale to nic, pewnie nie lubisz pożegnań, szczególnie tych, których czasu oddalenia nie można określić i masz rację, bo ja też ich nie lubię, nawet bardzo. Mam nadzieję, że się za milczenie na mnie, nie gniewasz i nie musisz pytać Mariki, co u mnie, bo teraz już wiesz Z pewnością opowiedziała Ci o pierwszej aferze na lotnisku, a jeśli nie, to zapytaj − przestraszysz się i ubawisz jednocześnie, bo akcja była sensacyjna, niczym z filmu. Pozdrawiam Cię serdecznie i czekam. Mailuj mi proszę, co u Ciebie nowego? Marysia

* * *

− Sorry, chyba pomyliłam miejsca, a zarezerwowane mam właśnie to, przy pani.

Młoda kobieta uśmiechnęła się i usiadła obok Marysi. Ubrana była, jakby to określiła Marika, zjawiskowo. Błękitna sukienka z cienkiego materiału, rozpuszczone blond włosy, a bagażem podręcznym był srebrny kuferek. Cud − miód. I mówiła po polsku.

− Ależ, proszę! Marysia skończyła właśnie mailować i schowała smartfona do plecaka.

− Podróżuje pani ze skrzypcami? − zdziwiła się nieznajoma.

− Tak, nawet z dwoma parami. Stradivarius mam obok, a na górnej półce, jeszcze jedne. Wolę je mieć przy sobie, zamiast oddawać na bagaż − uśmiechnęła się Marysia. Lecąc do Nicei, przeżyłam przygodę i dzisiaj wolę być ostrożna. Nie wiadomo dlaczego Marysia stała się rozmowna. Wygląd nieznajomej i timbre jej głosu wzbudził zaufanie.

− Masz rację. Różne rzeczy mogą zdarzyć się w podróży, ale tym razem nasz lot będzie pomyślny − powiedziała kobieta i pieszczotliwie dotknęła dłoni Marysi.

Jej ręka była alabastrowa, wypielęgnowana i ciepła, ale Marysię ogarnął niepokój. Czytała już trochę o lesbijkach, szukających przygód i cofnęła rękę.

− Kim pani jest?

Nieznajoma westchnęła głęboko i popatrzyła na Marysię z uśmiechem. − Nie poznajesz mnie? Od naszego, ostatniego spotkania wypiękniałaś, stałaś się dorosła.

Marysia przyglądnęła się uważnie nieznajomej. Niczym w bajce, zaczarowane wskazówki zegara zaczęły pędzić wstecz… Blond włosy, błękit i srebro, jej uśmiech… Zegar zatrzymał się! Zima w Port Jefferson!

− Była pani kiedyś Królową Śniegu?

Nieznajoma kiwnęła głową, a Marysia roześmiała się.

− Nowojorską, zimową wróżką?! Byłyśmy wtedy małe, Marika i ja, a pani nas uratowała. Szczęśliwy zbieg okoliczności. Ale teraz, tak poważnie, proszę! Jest pani aktorką?

Nieznajoma zaprzeczyła ruchem głowy. − Nie jestem, dużo przyjemności sprawia mi wcielanie się w różne postacie, bo widzisz, trochę magii i fantazji nikomu w naszym życiu nie zaszkodzi.

Marysia przymknęła oczy i intensywnie myślała, kto towarzyszący tamtemu wydarzeniu mógł znać kobietę, którą nazwały „Królową Śniegu”? Ona odprowadziła je wtedy do domu… Ciocia Rachel Thompson już nie żyje, ale… Tak! Babcia Leonia!

− Czy pani zna Leonię Morelly?

Nieznajoma roześmiała się: − Ależ oczywiście i to od wielu lat.

Tego już Marysi było za wiele. Jej adrenalina i ciekawość wzrastały na potęgę. − Dlaczego więc podróżuje pani i siedzi obok mnie? KIM PANI JEST NAPRAWDĘ?

− Marysiu, nasze życie jest tajemnicą. Nie próbujmy wszystkiego zrozumieć, co się wokół nas dzieje, nie chciejmy znać przyszłości, ale jedno ci muszę powiedzieć: przed tobą świat stoi otworem, nie zmarnuj swojego talentu i proszę cię, bądź ostrożna w nawiązywaniu nowych znajomości. Może jeszcze się spotkamy − uśmiechnęła się, − a teraz zapnij pasy, bo za chwilę, nad Alpami odczujemy trochę turbulencji.

Nieznajoma wstała: − Muszę zaglądnąć do business klasy, tam ktoś zachorował, być może potrzebuje pomocy.

Znów uśmiechnęła się i odeszła, a samolotem, jak karuzelą trochę zahuśtało, lecz po chwili zapanował spokój. Marysia czuła, że ma spocone czoło i ręce. Miała ochotę wstać, pójść do tej business klasy i sprawdzić, czy „Błękitna” tam naprawdę jest, ale obawiała się zostawić skrzypce bez opieki. Może to jakiś żart? Jeśli jednak babcia Leonia ją pamięta, wtedy zagadka będzie rozwiązana.

Do lądowania w Monachium zostało jeszcze trochę czasu i najlepszym wyjściem, po tych nowych wrażeniach byłoby odpocząć. Zasypiając, myślała, że życie jest jak wielka podróż, a podczas niej czekają niespodzianki, przygody i nowi ludzie. Niektórzy są tylko przechodniami, inni towarzyszą do końca życia. I chociaż bardzo by chciała, chodziła do wróżki, albo z kart układała pasjanse, nie odgadnie swojego losu.

Steffi wracając z business klasy, w której już nic pomóc nie mogła, bo zawał serca pasażera był silniejszy od jej możliwości, zatrzymała się przy fotelu Marysi.

− Czy będzie pamiętać moje ostrzeżenie? Czy samotna, poradzi sobie w tym nowym świecie? Muszę ją odwiedzać − postanowiła odchodząc, i jak zwykle rozpływając się w błękicie nieba za oknem. Samolot Marysi obniżał powoli swój lot nad Monachium.

Egzamin

Kochani! Hello, piszę do Was, tu Gdańsk i ja, Wasza Marysia! Wróciłam szczęśliwie, ciocia Partycja odebrała mnie z lotniska. Jestem trochę zmęczona, ale za dwa dni mój egzamin! Trzymajcie za mnie kciuki! Dam znać, jak poszło! Sorry, że tylko parę słów, ale nie pozostaje mi nic innego, jak zabrać się do pracy i ćwiczeń. Kocham Was bardzo!

* * *

We wtorek z rana założyła sukienkę, która była prezentem od babci Leonii. Granatowa, z lekkim połyskiem spódnica i górna część z cienkiego aksamitu, z rękawkiem trzy czwarte wykończonym koroneczką. Prawdziwe cudo! Zastanawiała się, czy związać włosy, czy też zostawić je rozpuszczone? Patrycja weszła do jej pokoju: − Wyglądasz zjawiskowo!