Dzień zaczął się źle i kolejne zdarzenia nie wskazywały na to, by miał się dobrze skończyć. Najpierw ponad godzinę zaspałam, nic sobie nie robiąc z przeraźliwego dzwonku budzika. Następnie portal, z którym współpracowałam od kilku miesięcy niespodziewanie, bez podania przyczyn zrezygnował z moich usług i tym samym moje mizerne dochody stopniały jeszcze bardziej. W końcu spóźniłam się na autobus i nie miałam innego wyjścia jak czekanie prawie pół godziny na deszczu, który właśnie zaczął mżyć, rozmazując mi przy okazji makijaż. Sądziłam, że limit nieszczęść na dzisiejszy dzień się już wyczerpał. Niestety byłam w błędzie. Już za chwilę przekonałam się, że moje ostatnie nieszczęścia to pestka. Wystarczył moment i jakiś wariat, pędzący przez wieś na złamanie karku wjechał na pobocze i potrącił idącego spokojnie tuż przy krawędzi chodnika kota. Nieszczęsne zwierzę wyleciało w górę, a następnie spadło bezwładnie na środek jezdni. Ten idiota nawet nie zwolnił. Zszokowana podbiegłam do kota i zauważyłam, że jeszcze żyje. Kociak podniósł główkę, spojrzał mi w oczy i cichutko zamiauczał. Zdjęłam kurtkę, by przenieść go na pobocze, a on zaczął mruczeć. Nawet się nie zastanawiając, zadzwoniłam po taksówkę i już za chwilę jechałam do weterynarza. Kot wciąż żył, ale się nie ruszał, a mnie łzy mieszały się z kroplami deszczu kapiącymi mi z kompletnie przemoczonych włosów.

– To pani kot? – rzucił taksówkarz.

– Nie – odburknęłam, ale czy to ma jakieś znaczenie?

– Pewnie bezpański i nikt pani nie zwróci za leczenie – mruknął.

Dopiero teraz przyjrzałam się kotu. Faktycznie był chudy i bardzo zaniedbany. Boki miał zapadnięte i miejscami grzbiet całkiem wyłysiały. Długo musiał się biedak wałęsać bez jedzenia, ale kiedyś z pewnością miał dom, bo nie był dziki. Pewnie ktoś go wyrzucił przed wyjazdem wakacyjnym, dwa miesiące temu, a on sobie na wolności zupełnie nie radził. Z tych ponurych rozważań wyrwał mnie głos taksówkarza

– No to jesteśmy – płaci pani 48,00 zł.