Przysiadła się do niego w bibliotece. Kojarzyła go z uczelnianych korytarzy, a teraz bardzo potrzebowała, żeby ktoś ją wysłuchał. Więc zaczęła mówić, bez większego zastanowienia, o ciągle powracającej śmierci matki, o ojcu, który udaje, że radzi sobie z rzeczywistością, a tak naprawdę nie radzi sobie nawet z samym sobą. Przede wszystkim chciała jednak opowiedzieć o swojej samotności, której nie wypełniają książki, filmy, spotkania z przyjaciółmi. Opowiadała o włączaniu telewizora tylko po to, aby był włączony, bo wtedy zagłusza tę cholerną pustkę mieszkania bez nikogo.

On słuchał, jednak jakakolwiek próba komentarza kończyła się na bezradnym otwieraniu ust. Był z jednej strony przerażony jej śmiałością, z drugiej – desperacja jej była ogromna, skoro opowiadała mu o sobie takie rzeczy. Chwilami nachodziły go myśli o całkowitym bezsensie tej sytuacji. Po co ona mu to wszystko mówi? Dlaczego właśnie jemu? Co to go w ogóle obchodzi? Ale nie przerywał. Wiedział, że próba zatrzymania strumienia słów może spowodować istne tsunami. Więc milczał i słuchał.

Obserwowała jego twarz. Zamilkła (może spostrzegła jego niewypowiedziane wątpliwości o kompletnym braku powodu, dla którego to wszystko opowiada), po czym patrząc mu głęboko w oczy, powiedziała: – Może i nie powinnam ci o tym wszystkim mówić, ale ktoś musi mnie w końcu wysłuchać. Padło na ciebie. Do widzenia.

Spotkali się w tej bibliotece w następnym tygodniu. Znowu się przysiadła i bezwiednie zaczęła opowiadać od momentu, na którym skończyła tydzień temu. On nabrał więcej odwagi, momentami komentował, gdy mówiła, że „jesteście nadzwyczajnie słabi, gdy przychodzi wam (facetom) się zmierzyć z prawdziwymi problemami” albo „każdy facet na koniec i tak okazuje się skurwielem”. Otwarcie przyznawał, że się z nią nie zgadza. Argumentował, próbował obalać mity. Nie chodziło jednak o to, żeby ktoś kogoś przekonał do swoich racji. Rozmawiali.