– Witam wszystkich państwa i dziękuję za przybycie – zabrał głos szpakowaty jegomość, siedzący na końcu długiego konferencyjnego stołu. – Niech was nie dziwi fakt, że wezwałem wszystkich kierowników wojewódzkich, ale sprawa jest poważna.

Spojrzał na znudzone twarze zebranych, spodziewając się odrobiny zainteresowania. Tuszujące otyłość kierowniczki zajmowały się oglądaniem tipsów i innych równie ważnych wynalazków, upiększających urodę ich starzejących się dłoni. Tuszujący alkoholizm kierownicy walczyli z kacem po wczorajszej libacji w hotelu i także nie byli w stanie wykrzesać z siebie choć odrobiny życia.

Dyrektor naczelny zaczął od pochwał.

– Jesteście, drodzy państwo, grupą uderzeniową. To na was spoczywa ciężar zażegnania kryzysu, jaki ogarnia naszą sieć telefonii komórkowej – znów przerwał, ale nie widząc na zblazowanych twarzach efektów swych wysiłków, postanowił przejść do gróźb.

– Wiecie doskonale, że sprzedaż telefonów komórkowych w naszym kraju w ostatnim roku spadła drastycznie – światło zgasło, a za szpakowatym jegomościem pojawił się na ścianie obraz z cyfrowego rzutnika, przedstawiający czerwoną linię obniżającą swoje loty na kształt losów giełdowych firm odchodzących w niepamięć inwestorów.

– Konkurencja atakuje nas w sposób bezwzględny – twarz prowadzącego zajaśniała wśród ciemności, a że światło padło z poziomu stołu, cienie nadały jej trupi wygląd – wkrótce opłacalność produkcji w naszym kraju stanie pod znakiem zapytania i wtedy będę zmuszony przeprowadzić poważne redukcje zatrudnienia, zaczynając od kadry kierowniczej.

Światło zapalono. Tym razem twarze zabranych promieniowały żywym zainteresowaniem, a dłonie same podrywały się w górę, by zaproponować jakieś wyjście z sytuacji. Pierwszy zgłosił się kierownik regionalny z Krakowa, który stanowisko swoje zawdzięczał przypadkowemu zdobyciu informacji na temat molestowania seksualnego młodych mężczyzn zatrudnionych w firmie przez poprzedniego kierownika regionalnego. Sam zaprzeczał, jakoby był ofiarą tych niecnych praktyk.

– A może do każdego telefonu dodać czapeczkę albo na zimę rękawiczki... – Jego głos łamał się pod miażdżącym spojrzeniem naczelnego, który po raz kolejny zastanawiał się, czy obsadzenie na takim stanowisku idioty, to nie za duża cena za milczenie.

– Ja nie liczę na to, że znajdziecie rozwiązanie – wycedził przez zęby szef szefów – ja liczę na to, że wprowadzicie w życie to, co dla was przygotowałem.

Zaraz po wypowiedzeniu tych słów już miał wątpliwości.

– Oczywiście, ależ naturalnie – rozeszło się służalcze potakiwanie wśród szeregów wystraszonej kadry kierowniczej.

– Panie Światowidzie, bardzo proszę – rzucił dyrektor do siedzącego po jego prawicy mężczyzny. Ten ożywił się, sortując stos dokumentów, który leżał przed nim. Przystojny młodzieniec mógł mieć najwyżej 28 lat, był szybki, pewny swego i jechał na amfetaminie. W jednej chwili stał się przedmiotem ogólnokierowniczej i szczerej nienawiści.

– Szanowni państwo – zaczął głosem aksamitnym, wręcz radiowym. Żeńska część kadry kierowniczej przyjrzała mu się z rosnącym zainteresowaniem. Także u dyrektorów płci męskiej rosła, tyle, że zawiść kainowa.

– Nie muszę wam tłumaczyć, że dziś komórkę ma każdy, a wielu po kilka sztuk w różnych sieciach. Abonamenty spadły na łeb, ogromna rzesza ludzi kupuje telefony na kartę. Nie ma już z czego schodzić, a klient dalej chce więcej minut za mniejszą cenę – jego głos kołysał rozbujane piersi podstarzałych kierowniczek i drażnił rozbujane ego zawstydzonych kierowników.

Dyrektor patrzył na przystojnego młodzieńca z dziwnym uwielbieniem. Jeszcze wtedy nikt nie widział w tym nic dziwnego. A Światowid ciągnął dalej.