– Lubomir zapewniał nas, że i Nakon, i Stojgniew są w grodzie, ale że był na strażach kilka dni, nie wiedział, że obydwaj bracia wyjechali dzień wcześniej, zanim myśmy przybyli – wyjaśnił Vingor.

– Co teraz? Wrócimy do Haralda, nie wypełniwszy misji? Czy jedziemy szukać dalej Nakona? – pytał Einar – Coś o wojnie jakowejś mówili wodzowie?

– Nawet pytać nie powinieneś – skarcił młodzieńca Vingor – prawdziwy Duńczyk nie kończy swej misji na niczym. Wieleci i Obodryci powstali przeciwko Sasom, którym od lat obowiązani są płacić trybut. Do Wieletów przynależą różne mniejsze plemiona, jak choćby Redarowie, u których teraz gościmy, Obodryci też mają pod sobą innych, mniejszych, usłyszysz jeszcze niejedną nazwę plemienną, ale wiedz, każde mniejsze plemię na Połabiu albo trzyma z Wieletami, albo z Obodrytami, obecnie zaś sprzymierzeni są wszyscy ze sobą. Cesarz Otton, o którym ci opowiadałem w drodze, daleko na południu wojuje przeciwko Węgrom, więc zanim się z tamtymi upora, to plemiona słowiańskie złupią jego ziemie na północy i wyzwolą się spod jego ucisku.

– Dadzą radę? – pytał Einar – Mówiłeś, że król Otton to wielki wódz i majątku ma ogrom, że choć państwo jego ogromne, to wojów ma tyle, że wszystkie granice obsadzą i jeszcze na najemników go stać.

– Tak oni sobie ułożyli, o Słowianach mówię – Vingor zamyślił się, pokazując przy tym cherlawemu niewolnikowi Chwaliboga, żeby mu piwa dolał – lud to bitny niesamowicie, niech cię nie zwiodą ich marne odzienie i broń, bo choć mało którego z nich na kolczugę stać czy miecz, to choćby kij sękaty w ręku mają, to choć cię nim nie zabiją, a oko wykolą, walczyć będą do upadłego. Najstarsi spośród nich pamiętają jeszcze, jakie ongiś znamienite zwycięstwa odnosili nad Sasami, dlatego marzy im się znowu pobić saskie zastępy i do ich bogactw dobrać. A nade wszystko trybut z siebie zrzucić. Nie powiem, zamiar słuszny i pora ku temu sposobna, bo Otton większość sil ma na południu związanych, chyba że wrócić zdoła, ale póki co, obodryccy zwiadowcy donoszą, że twierdzę, którą zwą Ratyzboną oblega, a to daleko. Nakon i Stojgniew przekroczyć więc mają rzekę Łabę i przejść po dobrach księcia Hermana Billunga, który pod nieobecność Ottona namiestnikiem jest nad całą Saksonią. Prowadzić Słowian i radą służyć ich wodzom, mają dwaj bratankowie księcia, Wichman i Egbert, serdecznie stryja swego nienawidzący. Mamy jeno dzień spóźnienia, a przeprawa trochę ich wstrzyma, za jakie trzy dni powinniśmy ich dogonić, czy to po tej stronie rzeki, czy po tamtej. Wojsko słowiańskie czeka, aż wodzowie dołączą, a po przeprawie dobyć mają jakiś gród warowny, o którym Wichman i Egbert opowiadają, że bogactwa wielkie skrywa, a siedzibą jest rodową Billungów i prawdopodobnym jest, że sam Herman w nim siedzi.

Vingor nie mówił jakoś szczególnie głośno, ale że pora była wczesna i w karczmie było dość pustawo, najwidoczniej jego słowa, usłyszane zostały przy jednym ze stołów. Siedzieli przy nim dwaj młodzieńcy i jeden dużo od nich starszy wojownik, ze szramą paskudną przecinającą jego twarz od dołu prawego policzka, poprzez nos, aż do połowy czoła.

Wyglądali na Słowian, ale po tym jak patrzyli na wikingów, znać było, że zrozumieli, co Vingor Einarowi wykładał. I tak w końcu najstarszy z nich, ten ze szramą, wstał od stołu i podszedłszy bliżej, rzekł:

– Witajcie wojownicy Północy – głos jego był gruby, znamionujący siłę – nie jesteśmy tutejsi, słyszymy jednakże, że i wy sprawę mieliście do księcia Nakona.

– Słowianami jesteście, ale mowę naszą znacie – oblicze swe starał się Vingor zachować chłodne i obojętne, ale gniew miał w oczach – tajemnicy z tego nie robię, z Nakonem chcieliśmy mówić, aleśmy się o dzień spóźnili i wyjechać zdążył.

– Nic to – Słowianin domyślił się chyba, że Vingorowi nie w smak to, że podsłuchanym został, ale zdawał się nic sobie z tego nie robić – my siedzieliśmy tu trzy dni i ledwie raz udało nam się z Nakonem zobaczyć, w sprawie, którą załatwić chcieliśmy, nic nie wskórawszy. Czas teraz wojenny Obodryci to największe z naszych plemion ziemie nad Łabą zajmujących i Nakon władca nad nimi najznaczniejszy. Nie dziwota nam też, że czasu ma mało, jednakowoż, odpowiedzi od niego potrzebujemy na pytania, któreśmy mu w imieniu naszego władcy zadali.

– Siednijcie zatem z nami pospołu – Einar zauważył szybką przemianę u swego druha – Vingor nie dość, że szybko się rozchmurzył, to najwidoczniej też zaciekawił nową znajomością – my ruszymy o świcie, dzisiaj jeszcze na wypoczynek i sobie, i koniom pozwolimy, to i czasu na pogwarki nam stanie.

Słowianin skinął na swoich towarzyszy, ci więc wstali i usiedli obok siebie, nic nie mówiąc, a wojownik ze szramą usiadł na samym skraju ławy, dopiero jednak kiedy tamci już miejsca zajęli – Einar odczuł to tak, jakby nie ten doświadczony wojownik cieszył się szacunkiem, ale jakby on sam ten szacunek młokosom okazywał. A że młokosy to były, to pewne, bo jeden z nich zupełnie jeszcze na chłopca wyglądał, a drugi starszy nieco, mógł być w wieku Einara lub nieco starszy, bo budowy nie miał jeszcze silnej i męskiej, a smukłą, młodzieńczą i na policzkach jego też dopiero kłaki miękkie wyłaziły, nie prawdziwy zarost.

Spojrzenie jednak miał drapieżne, ciekawe, omiatające żywo i wikingów całych i uzbrojenie, jakby już ich taksował, czy lepiej mu z nimi walczyć, czy się z nimi zaprzyjaźnić, a może też ich w niewolników obrócić?

Było wszakże w nim coś, co Einara niepokoiło, Vingora chyba także, bo kiedy już wszyscy siedzieli naprzeciw siebie, to właśnie do tegoż młodzieńca o drapieżnym spojrzeniu się zwrócił:

– O nas wiecie już, boście naszą rozmowę słyszeli, kim jesteśmy, opowiedzcież więc co o sobie.

– Polanami nas zowią – odrzekł tamten – daleko stąd do naszych siedzib, ale i język nasz, i obyczaje nasze podobne jak tutejszych plemion – a i bogów czcimy tych samych. Moje imię Mieszko, ten po mojej prawicy to brat mój młodszy o dwie zimy, zwiemy go Czciborem, a ten tu wojownik to nasz dalszy krewniak i zarazem druh serdeczny Dalebor, co nas jak własnych synów chował i rzemiosła wojennego uczył, kiedy ojciec nasz, książę Siemomysł z dala od domu przebywał.