Wszystko zaczęło się dość niewinnie – od szuflady ze skarpetkami. Właściwie, to nie od niej, lecz rzeczy, które znajdowałam w środku. Najpierw spinacz biurowy, potem guzik, a innym razem wypisany długopis, w sumie nic wielkiego. Każdy wie, że w szufladach, od czasu do czasu, pojawia się coś, czego się do nich nie wkładało i co nie miało prawa tam być. To fenomenalne zjawisko zostało nawet wytłumaczone naukowo. Nadano mu nazwę: zapominalstwo oraz bałagan. (Osobiście wolę termin spontaniczne kumulowanie się materii.) Zresztą nieważne, jak zwał, tak zwał. Liczy się rezultat, czyli fakt, iż pośród moich skarpetek zaczęły pojawiać się rzeczy, które skarpetkami nie były. Dopóki zjawiały się takie drobiazgi jak zszywki czy gumki do włosów, jakoś specjalnie mi to nie przeszkadzało. Kłopoty pojawiły się, kiedy w szufladzie zaczęły materializować się większe przedmioty.

Muszę przyznać, pojawienie się suszarki do włosów było nieco zaskakujące. Jeszcze bardziej zadziwiło mnie odkrycie, że to wcale nie suszarka, a ultranowoczesny miotacz promieni. Kanapa też się dziwiła, ale tylko przez chwilkę, bo później rozpadła się w proch. (Jak powszechnie wiadomo, zabójcze promienie nie służą meblom.)

Co nieco skonsternowana oglądałam popiół, który jeszcze kilkanaście sekund temu był kanapą, gdy zadzwonił telefon.

DRYŃ

Nie zwracając na to uwagi, dalej jak zahipnotyzowana patrzyłam na smętne resztki mebla. Dzwonienie stało się głośniejsze i jakby bardziej natarczywe.

DRYYŃŃŃ

Wciąż gapiłam się jak sroka w gnat.

DRYŃ, DRYŃ, DRYŃ – aparat dzwonił wściekle, a ja nic. Dalej stałam jak słup soli.

– Odbierz wreszcie do cholery! – krzyknął poirytowany telefon. – To ważne!

– No dobra – powiedziałam, niechętnie unosząc słuchawkę.

– Halo! Cześć, tu Franek.

– Eee... cześć – bąknęłam niepewnie. Jakoś nie mogłam sobie przypomnieć, bym znała jakiegoś Franka.

– Dzwonię, bo już wiem, co sprawiło, że podczas prania ciągle ginęły mi skarpetki. I wiesz, co?

– Eee...

– Miałaś rację, to wcale nie była wina kosmitów. Niepotrzebnie instalowałem szpiegowski sprzęt fotograficzny. Zgadnij, co się okazało.

– Eee...

– Te skarpetki, to mi wsysała czarna dziura. Zrobiła się taka mała na dnie bębna w pralce. Rozumiesz, ja tam od dawna nie zaglądałem, a dziś patrzę, patrzę i widzę – czarna dziura! Taka sama jak w tych serialach, co w nich noszący piżamy goście biegają po statkach kosmicznych. Wiesz, co wtedy pomyślałem?

– Eee...

– Pomyślałem, że będę musiał tę pralkę wyrzucić, ale zaraz żal mi się zrobiło. W końcu jest prawie nowa, ma zaledwie dwadzieścia siedem lat. Poza tym, skąd mam mieć gwarancję, że ta czarna dziura zaraz nie zrobi mi się w jakimś innym miejscu? Kombinowałem, kombinowałem i wiesz, co wykombinowałem?

– Eee...

– Wymyśliłem, że ją czymś zatkam!

– To czarną dziurę można zatkać? – Ze zdziwienia zapomniałam, iż miałam powiedzieć temu Frankowi, że to pomyłka.

– I to jeszcze jak! Pamiętasz tą ohydną czapkę z pomponem? Taką co jest tak paskudna, że jak polałem ją kwasem, to nie chciała się rozpuścić. No, pamiętasz? Chodzi o tą, co mi ją dałaś na urodziny.

– Aha...

– To ja wetknąłem to szkaradztwo w czarną dziurę i ona... hi, hi... i ona się zakrztusiła. Super, nie?

– Super...

– Właśnie! Chciałem ci podziękować za tą czapkę. Mogłabyś zrobić na drutach takich więcej? Widzisz, nigdy nie wiadomo, kiedy taka dziura znów się pojawi. Zrobisz? Tak? Dzięki! No to pa.

Rozłączył się nim zdążyłam mu powiedzieć, że:

a) to pomyłka

b) nie umiem robić na drutach

c) czapki z pomponami uważam za bardzo gustowne.

Swoją drogą, to ciekawe, pomyślałam. Taka czarna dziura wszystko wsysa, a gdzie ona później to wypluwa?

I wtedy mnie olśniło. W mojej szufladzie wcale nie materializowała się materia, lecz pojawiła się odwrotność czarnej dziury – biała dziura, która wypluwa to, co wyssała gdzieś hen, hen daleko stąd. Biorąc pod uwagę miotacz zabójczych dla mebli promieni, drugi koniec mojej dziurki mógł znajdować się albo gdzieś na innej planecie, albo w przyszłości, albo w którymś z równoległych wszechświatów.

Od tej pory przestałam wyrzucać przedmioty tajemniczo zjawiające się w szufladzie. Postanowiłam, że gdy ich już trochę nazbieram, otworzę muzeum. Wyobraźcie to sobie: Wielkie Prywatne Muzeum Artefaktów Nie z Tej Ziemi, w skrócie WPMANzTZ, fajnie brzmi, co nie? Co więcej obchodziłam się z nimi znaczniej ostrożniej niż z pseudosuszarką. Bardzo podejrzliwa byłam zwłaszcza w stosunku do puszki szprotek w oleju. Całkiem niepotrzebnie, jak zapewniał mnie później mój kot. Twierdził, iż były całkiem smaczne i przecież nic mu się nie stało, no może z wyjątkiem tego, że zaczął mówić oraz wyrosła mu dodatkowa głowa. Wkrótce po tym oświadczył, że odchodzi, ponieważ dostał propozycję objęcia stanowiska wykładowcy w Kolegium Świętego Cedda w Cambridge. Drań.

Dopóki pojawiały się wyłącznie przedmioty nieożywione (lub względnie nieożywione) było całkiem, no może względnie całkiem, spokojnie. Co prawda, martwiłam się, czy aby jakiś kretyn – pardon, osobnik inteligentny inaczej – z drugiej strony mojej dziury, nie wpadnie na pomysł, aby wrzucić tam zapaloną pochodnię. (Ogień + szuflada wypełniona skarpetami = pożar.) Jednak w życiu zawsze wyznawałam zasadę, iż problemami należy się przejmować dopiero wtedy, gdy już się pojawią i to jedynie pod warunkiem, że są zbyt duże/kolorowe/piszczące, żeby je zignorować. Poza tym, miałam pod ręką gaśnicę.

I tak żyłam sobie względnie spokojnie, aż pewnego dnia w mojej szufladzie zjawił się... smok. Tak właściwie, to raczej smoczek – był wielkości średnio wyrośniętego kota. Oczywiście, miał łuski, skrzydła, szpony i wszystko to, co smok mieć powinien. Odpowiedź na pytanie, czy potrafi ziać ogniem, miałam dopiero poznać.

– Dzień dobry – powiedziałam na próbę. W większości książek fantastycznych smoki są przedstawiane jako istoty niezwykle mądre oraz potężne. W innych jako stworzenia agresywne i silne. Dlatego postanowiłam być uprzejma, tak na wszelki wypadek. Chyba nikt będący przy zdrowych zmysłach nie chciałby urazić magicznego, potencjalnie ziejącego ogniem stworzenia, siedzącego w bardzo łatwopalnej szufladzie.

– Pocałuj mnie! – odpowiedział smok.

– Co? – Rozumiem, że w dzisiejszych czasach żyje się szybciej oraz panuje swoboda obyczajów, ale całować się z jaszczurem, którego ledwo co się zobaczyło, to już chyba lekka przesada.

– Pocałuj mnie – powtórzył i przyjrzał mi się uważniej. Musiałam mieć bardzo zdezorientowaną minę, ponieważ po chwili dodał:

– Znasz te historie, w których księżniczka całuje żabę, a ta zmienia się w księcia?

Skinęłam głową.

– W takim razie pocałuj mnie.

– Ale ty nie jesteś żabą, tylko smokiem. – zauważyłam całkiem mądrze.

– No to co? – Był wyraźnie zniecierpliwiony. – Po prostu wyobraź sobie, że jestem wyjątkowo wyrośniętą żabą.

– Nie mogę. Żaby to płazy, a smoki to raczej-chyba-prawdopodobnie-na pewno gady.

– Słuchaj, to nie jest ważne. Jestem zaklętym księciem i to się liczy. Muszę znaleźć księżniczkę, która mnie pocałuje i tyle!

– Aaa! – w końcu zrozumiałam.

Przyjrzałam mu się dokładniej. Rzeczywiście, miał małą koronę na łepku.

– Zrozumiałaś? To świetnie! Teraz mnie pocałuj.

– A zdajesz sobie sprawę z tego, że ta historia z pocałunkiem ściągającym urok, to kłamstwo wymyślone przez dorosłych, żeby nie stresować dzieci?

– O-oczywiście… – Jego pysk przybrał wyraz dobitnie świadczący, że nie.

Westchnęłam.

– Do bajki o księżniczce i żabie całowano dodano później. W oryginalnej wersji płaz zmienia się w księcia po tym, gdy dziewczyna rzuca nim o ścianę.

– A może byśmy tak najpierw spróbowali całowania? – Nie znam się za dobrze na smoczej mimice, ale chyba nie bardzo podobał mu się pomysł z rzucaniem.

– A może najpierw opowiedziałbyś mi, jak to się stało, że zostałeś zmieniony w smoka i wylądowałeś u mnie w szufladzie?

– Eee, nie warto. To raczej długa oraz banalna historia.

– Nie szkodzi – odparłam. – Lubię banały, tym bardziej, że ostatnio przytrafiają mi się rzeczy wyjątkowo niebanalne. W dodatku nigdzie mi się nie śpieszy.

– Ale mi się śpieszy!

– Aha, no to leć. Śmiało! Idź, poszukaj sobie kogoś innego, kto chciałby cię pocałować.

Smok rozejrzał się wokoło. Chyba poza mną nie zobaczył w pobliżu nikogo ani niczego, co chociażby z grubsza przypominało księżniczkę, ponieważ westchną zrezygnowany i zaczął opowiadać.

***

Tam skąd pochodzę polowanie na smoki to coś, co robią wszyscy. Nawet kobiety wywalczyły sobie równouprawnienie w tej dziedzinie. Tak więc wszyscy: chłopi, mieszczanie, szlachcice, księżniczki są smokobójcami-amatorami. W takich społeczeństwie nie miałem wyboru – musiałem zająć się polowaniem na jaszczura. Nikt nie szanowałby mnie, gdybym nie ubił co najmniej trzech gadów, a jako przyszły władca musiałem zdobyć popularność wśród poddanych.

Najpierw miałem pewne opory. Wiesz, ja nie przepadałem za myślistwem i sportami w ogóle. Zawsze bardziej interesowały mnie książki, polityka oraz dyplomacja, jednak po moich pierwszych łowach...

Mówię ci, to było piekło. Rozwścieczona bestia ziała ogniem na prawo i lewo. Myślałem, że zginę a potem... Udało się! Dokonałem czegoś, co wydawało się niemożliwe. Ja – mały, prawie bezbronny człowiek, zabiłem ogromnego, szponiastego smoka. Nie ma słów, które mogłyby oddać to, co wtedy czułem. To była euforia, czysta euforia.

Zabijanie smoków działało na mnie jak narkotyk. Przestałem czytać księgi, spotykać się z przyjaciółmi, interesować się sprawami państwa. Jedyne co mnie obchodziło to polowanie. Nikt nie zabijał tak dużo ani z taką pasją jak ja. Zostałem jednomyślnie wybrany smokobójcą roku. Wszyscy mnie podziwiali. Stawiali mi pomniki. Nazywano ulice moim imieniem. Krótko mówiąc, były to najszczęśliwsze lata mojego życia. A potem stała się rzecz straszna – zabrakło smoków.

Druidzi-ekolodzy od dawna przed tym ostrzegali, ale nikt nie traktował ich poważnie. Jaszczurów zawsze było od groma i jeszcze trochę. Nikomu nie mieściło się w głowie, że mogłyby wyginąć. Przecież były takie duże i potężne, kilka niewinnych polowanek nie mogłoby im zaszkodzić.

A jednak.

To wstrząsnęło całym królestwem. Nasz styl życia, filozofia, gospodarka oraz ekonomia opierały się niemalże wyłącznie na smokach. Ich wyginięcie spowodowało kryzys na ogromną skalę. Zapanował chaos, ale to nic w porównaniu z tym, co działo się w mojej duszy. To było tak, jakby mój świat nagle się zawalił. Nie miałem już celu w życiu. Odebrano mi jedyną radość. Nie mogłem jeść ani spać. Całymi dniami i nocami wpatrywałem się w sufit. Myślałem, że życie nie ma sensu. Zastanawiałem się nawet, czy ze sobą nie skończyć... Na szczęście nim to zrobiłem, do pałacu dotarły wieści, które w mgnieniu oka postawiły mnie na nogi.

Okazało się, że w sąsiednim królestwie istniał rezerwat przyrody, w którym wciąż żyły smoki. Co prawda nie było ich wiele, jednakże to starczyło, aby przywrócić mi nadzieję.

Król, mój ojciec, natychmiast rozpoczął pertraktacje. Chciał sprowadzić (oczywiście za odpowiednią cenę) kilka gadów zza granicy. Nie byłoby żadnych kłopotów, gdyby nasz sąsiad był porządnym królestwem, ale gdzie tam – jak na złość, ostatnie smoki żyły w krainie, gdzie panowała monarchia parlamentarna. Zgadnij, jakie ugrupowanie wygrało tam ostatnie wybory. Partia druidów-ekologów, oczywiście!

Na naszą prośbę odpowiedzieli, że owszem, podoba się im pomysł restytucji tego gatunku, lecz nie są pewni, czy nasze społeczeństwo jest na to gotowe. Trzeba zmienić mentalność ludzi, zapewnić smokom odpowiednie warunki itp., itd. W skrócie: mamy zgłosić się za jakieś sto pięćdziesiąt lat.

Ja... to znaczy państwo nie mogło tak długo czekać. Przekonałem mego ojca, iż dla dobra ojczyzny trzeba sięgnąć po ciut mniej uprzejme środki. Dobra, przyznaję, jest wielce prawdopodobne, że troszeczkę bardziej chodziło mi nie o kraj, a o mnie, jednakże nie ma to znaczenia. Królestwo też by na tym skorzystało, gdyby udało mi się ukra... hmm... pożyczyć kilka smoków.

Na Thor-Ar’Diun – boginię szczęśliwych łowów, udałoby mi się gdyby nie... To nie była moja wina! Po prostu gdy zobaczyłem te wszystkie jaszczury, nie mogłem się powstrzymać. Zabiłem jednego, może dwa... albo trzy. Były stare i tak by zdechły... w końcu... kiedyś. No i strażnik mnie przyłapał.

Właściwie to była strażniczka. Czarownica-strażniczka. Nie istnieje nic gorszego niż czarownice. Mają specyficzne poczucie sprawiedliwości... i humoru. Ta uznała, że będzie zabawnie jak za karę zmieni mnie w smoka, a nie w żabę. „Sankcja adekwatna do winy” – powiedziała.

Zwykle ze zdjęciem czaru nie ma większego problemu, zwłaszcza jeśli jest się księciem. Starczy udać się do najbliższej księżniczki i wyjaśnić całą sprawę. Potem buzi-buzi i po sprawie. Ja jednak nie mogłem tak postąpić. Dlaczego? Wyjaśnię ci dlaczego! Jak myślisz, co zrobi królewna – zapalona łowczyni, gdy zobaczy skrzydlatego gada? No właśnie. Każda księżniczka w królestwie przebiłaby mnie mieczem, zanim zdołałbym wyjaśnić kim jestem.

Na szczęście usłyszałem o znajdujących się w pobliżu wrotach do innego świata. Świata, w którym nie ma smoków. Nie ma smoków, nie ma smokobójców, pomyślałem i jestem.

Czy teraz mogłabyś mnie wreszcie pocałować?

***

Zrobiło mi się głupio. Spuściłam wzrok, po czym powiedziałam cicho:

– Mogę, oczywiście, jednak obawiam się, że nic z tego nie wyjdzie.

– Jak to? Przecież obiecałaś!

– Tak naprawdę – Zarumieniłam się. – to ja wcale nie jestem księżniczką.

– W takim razie po co zawracałaś mi głowę?

– Grałam na zwłokę. Poza tym, to ty zacząłeś z tym całowaniem.

Przez pewien czas książę-smok wyglądał tak, jakby chciał zionąć na mnie ogniem albo wybuchnąć, albo jedno i drugie. (Szczerze mówiąc, na mowie ciała gadów znam się jeszcze mniej niż na ich mimice.) W końcu – po dłuższej chwili – mojemu nowemu znajomemu udało się opanować.

– Nieważne – powiedział, z rezygnacją spuszczając łepek. – Czy mogłabyś zaprowadzić mnie do jakiejś szlachetnie urodzonej panny?

– Obawiam się, że nie. Widzisz, u nas panuje równość społeczna – nie ma żadnej arystokracji.

– Nie ma... – Wiem, że nie mogłam zobaczyć tego pod łuskami, ale przysięgłabym, że zbladł. – Jak to nie ma?

– Normalnie: równość, sprawiedliwość, demokracja i takie tam.

– Nie! – zawył rozdzierająco i zaczął walić łbem w ścianę. – Ze wszystkich miejsc w wieloświecie musiałem trafić do takiego, w którym nie ma księżniczek! Dlaczego! Dlaczego?!