Prawdziwe sławy występowały oczywiście na dużej scenie. Piątek zakończył występ legendarnego norweskiego Dimmu Borgir, który swą muzyką, charakteryzacją, inscenizacją i pirotechniką zachwycił publiczność. Natomiast gwiazdą soboty była szwedzka grupa Watain, która wystąpiła z rozmachem równym norweskim kolegom. Mimo to wydaje mi się, że Dimmu Borgir wzbudził większy entuzjazm. Może dlatego, że grali u siebie, a nie na wyjeździe? Poza tym na festiwalu zagrali chociażby: Ensiferum, Hamfred, Rotting Christ, Darkher, Apocalypse Orchestra, Garmarna i wielu, wielu innych znakomitych artystów. Ponownie odbyły się też warsztaty z Metal Yogi. Nie zabrakło oczywiście też walk wikingów i marketu wikińskiego, który również rozrósł się przez ostatnie lata, a na którym oczywiście nie mogło zabraknąć naszych rodaków sprzedających dobra wszelkie.

Nowością tegorocznego festiwalu była natomiast ceremonia zamknięcia. Podczas gdy trwały jeszcze ostatnie koncerty na dużej i małej scenie, przed średnią ustawiono drewniany stelaż, do którego przymocowano figurę przypominającą kształtem ukrzyżowanego człowieka o zielonej sierści i głowie jelenia, którego poroże wykonano z żywych, dębowych gałązek. Gdy na placu wokół niecodziennej konstrukcji zgromadzono już wszystkich uczestników imprezy, do figury podeszła kobieta z pomalowaną twarzą, porożem na głowie i barwnymi soczewkami w oczach. Ubrana na biało, pełniła funkcję kapłanki. Towarzyszyły jej pomocnice, w domyśle akolitki, w czarnych kapturach oraz bębniarze. Szamanka stanęła przed figurą i ostrym nożem rozcięła jej brzuch, w który to wsadziła dłoń i wywlokła wnętrzności, następnie uklękła i do podawanych jej przez pomocnice mis, skwapliwie zbierała cieknącą krew. Później wyciągnęła resztę wnętrzności i rozwlokła je po stelażu podtrzymującym „zwłoki”, brudząc przy tym posoką swoje białe szaty. Z zebraną krwią podeszła do członków swej świty i odcisnęła na ich twarzach swą zakrwawioną dłoń. W następnej kolejności podobnego błogosławieństwa mogli dostąpić wszyscy chętni z publiki. Po tym makabrycznym rytuale kapłanka oznajmiła, że teraz należy złożyć ofiarę przodkom, po czym wraz z przybocznymi utworzyła czoło pochodu, który to ruszył w stronę oddalonych o około pół kilometra wikińskich kurhanów. Na miejscu przewodniczka wraz trzema akolitkami wdrapała się na jeden z kopców, wygłosiła na nim krótką pompatyczną przemowę o ofierze krwi i wylała na ziemię zawartość niesionej przez całą drogę misy. Następnie nocny korowód podążył dalej w stronę fiordu, gdzie na uczestników czekała niespodzianka w postaci fontanny młodości – tandetnie wykonanej stożkowatej konstrukcji z gałęzi, podświetlonej od środka kolorowymi żarówkami, głównie na niebiesko i czerwono. Domyślam się, że na końcu na zebranych miało czekać ogromne ognisko, bardziej pasujące do pogańskiego charakteru całej ceremonii. Jednak lato 2018 było niezwykle suche i zapewne organizatorom nie udało się dostać pozwolenia na rozpalenie ognia w bliskim sąsiedztwie lasu. Po wszystkim uczestnicy rozeszli się w stronę tymczasowego pola namiotowego, znajdującego się kilka kroków od „fontanny”, na którym nocowała większość uczestników festiwalu.

Midgardsblot 2018 uważam za imprezę udaną. Dopisała pogoda, co jest ważne w Norwegii, dopisali artyści oraz uczestnicy. I pomijając kwestię tandetnej fontanny, organizatorzy też stanęli na wysokości zadania. Sam pomysł końcowego pochodu był genialny w swej prostocie. Podchmielone towarzystwo ma zazwyczaj problem z opuszczeniem miejsca imprezy. Tym razem wszyscy karnie poszli w stronę pola namiotowego, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, natomiast „techniczni” mogli w tym czasie bezpiecznie rozpocząć demontowanie scen, nagłośnienia itp.

Impreza rozrasta się z lokalnej w coraz bardziej światową. Czy to dobrze? Pod względem komercyjnym na pewno. Mam jednak nadzieję, że szybki rozrost nie sprawi, że festiwal zatraci swój niepowtarzalny charakter. Póki co nie zatracił. Dlatego już dziś cieszę się na przyszłoroczny Midgardsblot.