Stoimy na dworcu w Tczewie już chyba drugą godzinę, a o naszym pociągu nadal nie ma wieści. Rozważam czarną dziurę. Anka już parę razy odbyła uprzejmą rozmowę z kasjerką. Kiedy wreszcie z głośnika padają upragnione słowa, garstka wytrwale oczekujących osób rzuca się w kierunku peronu. Pociąg wjeżdża, jakby nic się nie stało, wsiadamy do przedziału, w którym siedzi już jakaś kobieta, chwilę żegnamy się przez okno z Piotrem i tatą, po czym ruszamy. Konduktor przychodzi niedługo potem i oznajmia, że w Gdyni zeszło im trochę czasu na doczepienie dwóch dodatkowych wagonów dla kibiców, którzy wsiądą w Toruniu. Pierwsza rzecz, jaka przychodzi mi do głowy, to jedno słowo na K. Poza tym dowiadujemy się, iż we Wrzeszczu wykoleił się pociąg towarowy z węglem. Ogólnie wesoło.

Jakiś czas potem, zaraz jak tylko pociąg ruszył z jakiejś kolejnej stacji, w korytarzu rozlega się wrzask: „Kuuu*waaa! Wsiadłem do złego pociągu! Zatrzymaj to!”. Pociąg staje kilkadziesiąt metrów za peronem.

Po jakimś czasie konduktor wraca i prosi, żebyśmy przeniosły się do wagonu 1. klasy, ponieważ tutaj wsiądą kibice – nie musimy nic dopłacać, wszystko jest w porządku. Zbieramy się i idziemy. Ładujemy się do przedziału zajętego przez dwóch facetów rozłożonych na siedzeniach. Chyba nie są zadowoleni. Jeden z nich mówi coś o niedoszłym samobójcy, który rzekomo rzucił się pod nasz pociąg. Anka stwierdza, że to był raczej ten facet, który wcześniej narobił takiego rabanu. Jestem zmęczona, zatem guzik mnie to wszystko obchodzi, siadam, naciągam na głowę kaptur i próbuję zasnąć.

Toruń. Słyszę głos kolesia siedzącego obok mnie „Ty, patrz!”. Spoglądam za okno i widzę czarny tłum ludzi, który sunie w naszym kierunku przybierając postać niszczycielskiej fali. Fala owa wznosi się i opada, gdy masa kibiców przebiega torami z jednego peronu na drugi. Towarzyszą temu uprzejme zwroty, które wszyscy znamy, np. „ku*wa, gdzie leziesz, chu*u” lub „ja pie*dole”. Dobijają do pociągu, którym wstrząsa, jakbyśmy naprawdę byli na morzu. I, podobnie jak woda, kibice wypełniają sobą każdą wolną przestrzeń wagonów. Do nas dosiada się dwóch. Ten obok mnie cuchnie przetrawioną wódą. Przychodzi mi do głowy, że wolałabym, żeby cuchnął świeżą, po czym znów próbuję zasnąć. Ci dwaj nowi, jak na złość, gadają. Co chwilę ktoś intrygująco śmierdzący zagląda nam do przedziału, z korytarza wlatuje dym papierosowy, zaczynam mieć mordercze myśli. Jedyne, co mnie pociesza, to wiadomość, że większość tej dzikiej bandy wysiada w stolicy. Niestety jest to radość przedwczesna, ponieważ jakieś 15 minut przed wjazdem do Warszawy pociąg staje. Z korytarza słychać krzyki, ktoś biegnie, ktoś inny dziko wrzeszczy, a do przedziału ładuje się nam dwóch gości, od których dowiadujemy się, że któryś z ich zdolnych kumpli pociągnął hamulec bezpieczeństwa, co zakończyło się gwałtowną wymianą pięści.

W Warszawie zostajemy w przedziale same. Myślę sobie „łóżko, łóżko, łóżko… łóżko” i tak dalej. Kładziemy się na siedzeniach. Anka raczej zasypia, ja udaję, że mi się to udaje i tak sobie jedziemy. Po jakimś czasie budzi nas pani konduktor, która:

a) nic nie wie o wykolejonym pociągu z węglem, a w związku z tym