Nagle z dziurawej reklamówki wylatują mi cytryny i pasztetowa, która po upadku na chodnik przybiera nieco inny kształt. Obliczenia wzięły w łeb. Schylam się i zbieram cytryny . Boże, ale obciach, zaraz spalę się ze wstydu. Szybko się podnoszę i idę w kierunku domu. Ktoś za mną woła – Proszę Pani, jeszcze pasztet, no pasztet Pani zgubiła. Odwracam się i widzę pięknego może dwudziestoczteroletniego chłopaka z moją pasztetową w dłoni. – Aaa no tak, to moje, z reklamówki wypadła… Uśmiech miał cudowny. Też się uśmiechałam, smarowałam pasztetem świeżą bułkę i nalewałam mleko z dzbanka, a zboże tak wspaniale przechylało się raz w jedną raz w drugą stronę. A on szedł w moją stronę ocierając pot z czoła… - No bierze to pani czy nie? - Aaa dzięki. Mruknęłam od niechcenia. Boże, Kaśka, ale kiszka. A mogłam mieć takie ciacho i poczuć się jak Demi Moore. Ale widocznie na luxusy zasłużył tylko pasztet.