Zamarłem, zatem. Od lewej, czyli od wejścia ciągnął się nierówny rząd traumatycznych obrazów egzystencji współczesnego człowieka, osadzonych jednak w jakimś fantasmagorycznym, sennym aspekcie atawizmu, antropologii. Jakby wycinki z ciężkich, męczących, delirycznych, na pół przesypianych nocy. Kolorami niewychodzącymi poza odcienie brązu, szarości, czerni, gdzie nie mają prawa bytu radość intensywnego błękitu czy żółci, bądź frywolne lub nawet infantylne róże i biele. Obszar pesymizmu. Uwiązanie, brak nadziei na wolność optymizmu. Jedyna swoboda w samotności, choć także na rozciągniętej linie, która zdaje się, że za chwilę ściągnie boleśnie skuloną, samotną, bezwolną jednak postać. Tę boleść w obrazach potęguje, czy podkreśla więź ludzkiego życia z cierpieniem wynikającym z nieuniknioną koegzystencją z nieprzyjazną przyrodą, która w zamyśle artystki nie jest opiewanym w poezji radosnym wybuchem świeżej zieleni i kolorowych kwiatów.

Krok dalej i labirynt kolorów. Ileż dalekowschodnich konotacji! Wystarczy spojrzeć na jeden z tytułów. Taj Mahal. Artystka zafascynowana wschodem układa architekturę europejską jak tybetańscy mnisi mandale w klasztorach zbudowanych na wysokości kilku tysięcy metrów. I tutaj rzeczywisty świat się kończy. Malarka w sztuce, budownictwie naszego świata dostrzega coś niezwykle kolorowego, ale to tylko pozór. Bo w tych z trudem ogarniętych ludzkim okiem kolorach jest zamysł jakiejś boskości, szukania innego ducha gdzieś na dachu świata. Poszukiwanie drobinki, z której układany jest świat. I chodzi już nie o budowle z materiałów trwałych, ale budowanie duszy, bycia, człowieczeństwa. Jakże to symptomatyczne, oglądanie tychże obrazów w Loży wolnych mularzy, pod dachem Wielkiego Budowniczego tego świata.