Teatr Akrobacji Fullstop został założony w roku 2005 przez Vicki Steggles i Wibbego Pompe. Przedstawiony w tym roku spektakl Czy to ja? ukazywał związek dwojga ludzi, ich problemy i (dosłownie) wzloty i upadki... Było to całkiem ciekawe połączenie teatru, akrobacji i tańca w niewielkiej, bo kilkunastominutowej formie, przypominającej zresztą bardzo ich ubiegłoroczny występ Podając do stołu.

Teatr Carbid to Wendy van Zanten i Lody Ratsma, który – tak na marginesie – przypominał mi trochę z wyglądu Jima Carreya. Aktorzy wcielają się w farmerów i budzą na swoim dość dziwacznym wehikule, który zresztą zaraz zamienia się w grzędę, a oni zaś w drób. Drób jak to drób: znosi jajka, po czym zwyczajem zupełnie wśród drobiu nieznanym przerabia kurnik na krowę, albo jakieś inne dziwne zwierzę, które daje coś podobnego do mleka. Następnie farmerzy przerabiają to dające mleko zwierzę na jakąś dziwną linię produkcyjną, by ostatecznie wykorzystać ją jako instrument muzyczny. Scenariusz bardzo abstrakcyjny, chyba powinien być serwowany w zestawie z holenderskimi ziołami. Mnie do końca nie przekonał, ale córka była zachwycona, obejrzała go dwa razy i ta opinia jest chyba więcej warta niż moja.

Natura ma taką niewidzialną umiejętność komunikacji, która przemawia do każdego z nas. Wskazuje nam nasze pochodzenie, nasze dziedzictwo i zbliża nas wszystkich do siebie – twierdzi Philippe Bost z Compagnie Etoile De Mer, dlatego razem ze swoją partnerką Jenny Gallego rozpinają swoje instalacje pośród miejskich drzew, które stają się powietrzną sceną dla ich przedstawień.

Le SNOB et cies to chyba najbardziej widowiskowa orkiestra, jaką widziałem. Czarne, długie aż do ziemi suknie, pokręcone instrumenty, ogień nad głową. W powietrzu unosi się muzyka, podobnie zdają się unosić muzycy, którzy płyną po krakowskim bruku jak po tafli lodowiska, zataczają koła, poruszają się po wypalonych ogniem trasach, przyspieszają, zwalniają, niemal tratują publiczność. Jeśli ktoś nie widział wcześniej tańczącej orkiestry, to na krakowskim festiwalu była rzadka okazja, by doświadczyć tego ciekawego połączenia osobiście. Nam się bardzo podobało.

Zespół Delreves założyli w Barcelonie Eduardo Torres i Saioa Fernandez. Ich opowieść, zainspirowaną Alicją w krainie czarów, oglądaliśmy z trochę odmienionej perspektywy, bo podwieszeni na linach tancerze tańczyli na ścianie ratusza. Latali nad naszymi głowami, najpierw w zgodnym rytmie, niczym lustrzane odbicia, później rozdzielając się. Muzykę na żywo dostarczał zainstalowany na balkonie ratusza dwuosobowy zespół w składzie: Nuria Soldevilla i Aurelien Rotueau.

Już trzeci rok z rzędu miałem okazję obejrzeć spektakl przygotowany przez Studium Teatralne Barnet College i jak dotąd za każdym razem bardzo mi się podobało. Jak łatwo się domyślić na podstawie tytułu, w tym roku zespół zaczerpnął pomysł od mistrza Dantego i przedstawił swoją wizję pierwszej księgi Boskiej Komedii.

Po oryginalnym piekle wędruje oczywiście Dante Alighieri, nie jestem pewien, ale po Piekle 2010 wędrujemy chyba z maklerem londyńskiej giełdy, który najwyraźniej w wyniku stresu przedwcześnie zszedł z tego świata. W XXI wieku piekło nadal składa się z dziewięciu kręgów, widzimy więc grzeszników, którzy nie potrafili zapanować nad zmysłami, widzimy tych, co nie znali umiaru w jedzeniu i picu, a teraz za karę są rozszarpywani przez Cerbera. Są ludzie, którzy grzeszyli chciwością, zawiścią, a w końcu politycy, oszuści, złodzieje, zdrajcy narodu... Bardzo dobry spektakl.

Po francusku Frigo oznacza lodówkę, a w lodówce można trzymać różne rzeczy. Nicolas Ferré trzyma w niej np. piwo, maskotki, sznurki, trąbki, kulki, zszywacz i wiele innych dziwnych różności. Ma tam wszystko, co może się przydać w nawiązywaniu kontaktu z publicznością. Mnie zastrzelił urządzeniem do zdalnego sterowania dziewczynkami na rolkach.

Powrót wesołych strażników to przedstawienie przygotowane przez Teatr Maska. Oto przyjechali do Krakowa strażnicy miejscy z Rumunii, których jedynym w życiu celem jest krzewienie kultury, dodajmy, że kultury międzynarodowej, bo ich program moglibyśmy podsumować jako największe przeboje różnych narodów. W zasadzie mogłoby się wydawać, że nie będzie to nic specjalnego, ale o dziwo było to jedno z sympatyczniejszych i bardziej obleganych przedstawień. Nie mam pojęcia, kiedy minęło 60 minut, a to najlepszy dowód, że zostały spędzone przyjemnie! A może by tak na wakacje do Rumunii?

Danny Moleneer i Jacob Slagman wyskakują Jak królik z kapelusza! Właściwie to wyskakują ze skrzyni, która staje się sceną dla różnych postaci: króla, błazna, policjanta, rabusia. Czasem ta scena okazuje się zbyt mała i aktorzy wbiegają między publiczność, zamieniając się z nią miejscami...