Mestia

Mestia to główne miasto Swanetii – obszaru, który został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest to miejsce o niezwykłym uroku i klimacie. Przez stulecia region ten był odizolowany od pozostałych części Gruzji, dzięki czemu zachował wiele cech, które w innych częściach kraju się zatarły. Swanowie to ludzie niezwykle gościnni i serdeczni, stojący na straży wielowiekowej tradycji i kultury Gruzji. To tu w chwilach zagrożenia przechowywane były cenne przedmioty i relikwie kościoła gruzińskiego. Swanetia otoczona przez góry Kaukazu była ciężka do zdobycia i wiele wypraw przeróżnych mocarstw pustoszących pozostałe części kraju tu nie docierało. W chwilach zagrożenia Swanowie chronili się w kamiennych wieżach, które nawet teraz są dominującym elementem krajobrazu Mestii, Uszguli i innych miasteczek. Podobno najstarsze z nich powstały przed tysiącem lat, a więc w czasach kiedy w Polsce panowała dynastia Piastów! Pierwsza droga do Mestii została zbudowana dopiero w pierwszej połowie XX wieku.

Obecnie dojazd do Mestii nie nastręcza trudności. Do Swanetii udaliśmy się z Kutaisi z samego rana. Poprzedniego wieczora wylądowaliśmy na niedawno wybudowanym międzynarodowym lotnisku pod Kutaisi. Dzięki regularnym lotom z Polski uruchomionym przez węgierskiego przewoźnika WIZZ przeloty do Gruzji to obecnie czysta przyjemność.

Pierwszy etap podróży to przejazd maszrutką do Zugdidi, które znajduje się tuż przy granicy z Abchazją. Ale lepiej nie wspominać w Gruzji o jakichś granicach z tym obszarem, bo w najlepszym razie można spotkać się z przyganą. W Zugdidi postój maszrutek znajduje się przy dworcu kolejowym, któremu przydałby się lekki remont. Tam od razu znalazł nas kierowca maszrutki jadącej prosto do Mestii. Do odjazdu mięliśmy jeszcze godzinkę czasu, ale zwiedzanie miasta nie wchodziło w grę, bo dość nieprzyjemnie tego dnia padało. Pospacerowaliśmy więc w okolicy dworca i poszliśmy do podejrzanie wyglądającego lokalu na obiad. Mimo niepozornego wyglądu jedzenie mieli dobre (bardzo ostra zupa).

W końcu ruszyliśmy w drogę (to znaczy wyruszyłem ja i moja żona). Z każdym kilometrem droga wspinała się coraz wyżej i wyżej. Powoli tez przestawało padać i gdzieniegdzie chmury się rozstępowały, ukazując ośnieżone wierzchołki otaczających nas gór. Droga do Swanetii jest przepiękna widokowo i nawet przy nie najlepszej pogodzie jest na co popatrzeć.

Gdzieś w połowie trasy zatrzymaliśmy się w przydrożnej knajpce na kawę/herbatkę. W środku nie minęło zbyt dużo czasu, gdy do stolika zaprosiło nas kilku Gruzinów popijających jakiś bliżej niezidentyfikowany napój (przeźroczysty w butelce po Coca-Coli) i jedzących jakieś placki (później dowiedziałem się, że to były Lobiani). Gdy Gruzini zapraszają, nie wypada odmówić. I tak w radosnej atmosferze opróżniliśmy po trzy kieliszki (50) czegoś naprawdę wypalającego przełyk. Z tego, co mówili, to jakaś odmiana czaczy, tylko mocniejsza. Atmosfera stawała się coraz przyjemniejsza i pewnie, gdyby nie stanowcza interwencja kierowcy, który dał jednoznacznie do zrozumienia, że czas ruszać dalej, ten dzień zakończylibyśmy w tym miejscu.

W miarę zbliżania się do celu zaczęły pojawiać się wieże. W każdej mijanej przez nas wiosce, przy gospodarstwach a czasem ot tak po prostu w szczerym polu. Były wszędzie. Co jedna to okazalsza, piękniejsza, bardziej majestatyczna.

Do Mestii dojechaliśmy po południu. Maszrutka zatrzymała się na głównym placu, niedaleko informacji turystycznej. Zaraz po wyjściu odczuliśmy różnicę temperatury pomiędzy tą, jaka panowała rano w Kutaisi, a tą zastaną tutaj. Tego dnia warunki były zimowe, choć zaczęło się wypogadzać, to wiał zimny wiatr i trzeba było ubrać grubsze polary.

Po zakwaterowaniu w Marina Guest House (wyśmienita kuchnia – polecamy) ruszyliśmy na obchód Mestii. Samo miasto nie jest rozległe. Nas oczywiście najbardziej interesowały wieże i to wokół nich głównie spacerowaliśmy. Dzięki temu odkryliśmy, że jedną z nich można zwiedzać. Tego dnia już była zamknięta, ale wiedzieliśmy, że tej okazji nie można odpuścić i dwa dni później ja odwiedziliśmy. Ale wszystko po kolei. Podczas tego spaceru mogliśmy podziwiać dorodny inwentarz mieszkańców. Krowy, świnie, dziki, konie, kury – były dosłownie wszędzie. Dodatkowo po Mestii biega całe mnóstwo psów, które są bardzo przyjazne i często pełnią samorzutne role przewodników.