Mimo, że Mellow Gold była pierwszą płytą, która dotarła do masowej publiczności, Beck jako artysta był już weteranem z długim stażem buskingu na ulicach Europy, Nowego Jorku i Kalifornii, miał za sobą dramatyczne interrupcje koncertów innych artystów, których występy przerywał własnymi, czy to w małych śmierdzących olejem z frytek knajpach, czy dużych modnych klubach. Aby móc przedstawić nam swoją wizję muzyki żył jak hobo, mieszkał po szopach i przyczepach, pracował byle gdzie i za byle co, np. rozdmuchiwał liście, pracując cały czas nad muzyką. W 1993 roku wydał swój pierwszy album Golden feelings wydany przez niezależną wytwórnię Sonic Enemy w formie bootlegu na kasecie (kto dziś pamięta taką formę dystrybucji muzyki?). W tym samym roku przystąpił do nagrywania kolejnego bootlega w wytwórni Bong Load Custom Records, gdzie poznał Carla Stephensona, młodego producenta hip-hopowego. Ich pierwsze wspólne dzieło to właśnie Loser, które w formie singla trafiło do kilku lokalnych rozgłośni w Santa Monica wywołując sensację, czego natychmiastowym efektem była zażarta walka Dużych labeli o kontrakt z gościem od Losera. Beck wybrał „Geffen”, które wydawało min. Nirvanę, a które zgodziło się na klauzulę zezwalająca na wydanie równocześnie wydawnictwa w niezależnej wytwórni podczas nagrywania albumu dla Geffen. Tym sposobem w lutym '94 Flipside Records wydaje eksperymentalną płytę Stereopathetic Soulmanure, a już miesiąc później ukazuje się Mellow Gold. Krążek rozpięty pomiedzy hip-hopem, grungem, anti-folkiem, country, bluesem i niezrozumiałym wariackim samplingiem przerywanym kanonadą dziwacznych sprzężeń z piekła rodem, do tego teksty, surrealistyczne, ironiczne z ogromną dawką absurdlanego humoru, a całość spięta jakby wg zasady „do it yourself” na pięciośladowym magnetofonie w przyczepie kempingowej, następnie na ścieżkach obrabiane w studio. Efekt powala świeżością do dziś i może jestem sentymentalnym looserem, ale śmiem twierdzić, że dziś już się takich płyt nie nagrywa i nie wydaje w mainstreamie. Mimo to nadal nie wiem o co chodziło z tymi dwiema laskami ćwiczącymi aerobik na cmentarzu w teledysku...