Analiza myślowa współczesnej „nazbyt skomplikowanej kultury”, jak również języka, którym się posługuje, nie wymaga od przeciętnego zjadacza chleba czegoś więcej, czegoś ponad magiczne „tak”, „nie”, „być może”. W gruncie rzeczy ta kreowana w osobliwy sposób rzeczywistość daleka jest od ockhamowskiego projektu niemnożenia bytów ponad potrzebę. W istocie, co należy przyznać na wstępie, przejawiamy skłonność do mocno przesadzonej interpretacji faktów, których percepcja nierzadko naznaczona jest subiektywnymi emocjami. Właściwości psychiki, jak również narzędzi jakimi posługuje się jednostka poznając otaczającą rzeczywistość, ale też nierzeczywistość własnej subiektywnej przestrzeni naznaczonej wzruszeniem, osobistym przywiązaniem, jest tym co w sposób szczególny determinuje podejmowane przez nas działania, kreuje wzorce ocen w wersji instant, jak przystało na kulturę, w której funkcjonujemy.

Zadziwiająca, zaskakująca, a może nawet osobliwa jest więc wiara w zabobon, a także emocjonalna wiara w przesąd. Pozornie wydawałoby się, iż nie jesteśmy JUŻ dziećmi, dziećmi zarówno w sensie intelektualnym, jak również fizycznym. Natura jest na tyle wdzięczna, iż pozwoliła nam wszystkim (?) dojrzeć. Naturalny proces zdobywania kolejnych przyczółków w procesie dojrzewania natomiast wykształcił w ludzkiej egzystencji możliwość indywidualnego wyboru działania, dobrowolnego – bo przecież nie istnieją inne akty woli niż jednostkowe. Moje działanie, jest zawsze tylko i wyłącznie moje. Jako jednostka nie mogę wykorzystać woli drugiej osoby. Jak zwykle pozór pozorem pozór pogania. Tak więc wniosek jest prosty: Jednak jesteśmy dziećmi. Nie przepadam za generalizacją, szczególnie tam gdzie jest ona niekonieczna. Tu jednak wydaje się co najmniej na miejscu. Lata dzieciństwa prawdopodobnie są najlepszymi latami naszego życia, nie powinien zaskakiwać więc fakt, że cieszy nas możliwość chociażby myślowego powrotu (ale nie tylko, jak się okazuje lubimy również dalekowzrocznie myśleć jak dziecko) do owego okresu. Infantylność umysłu, na którą chciałabym zwrócić szczególną uwagę, przejawia się przede wszystkim w ślepej wierze w zabobon, w straszliwy przesąd.