Kyanjin Gompa (3870 m n.p.m.) – ostatnia wioska na szlaku, koniec cywilizacji, a jednocześnie początek wielu dróg, którymi możemy się zanurzyć w piękną i dziką przyrodę. Jedną z możliwości jest długi (w sumie ponad 20-kilometrowy), ale nader przyjemny spacer w bardzo atrakcyjne widokowo miejsce. Naszym celem na dziś jest Langshisha Kharka.

Czeka nas długa droga, więc żeby nie ryzykować powrotu po ciemku, najlepiej wyruszyć wcześnie rano, np. o 7:00. Wychodzimy z wioski na wschód i nieco się obniżając, dochodzimy do błyszczącej w słońcu rzeki Langtang. Następnie idziemy w górę jej biegu, cały czas trzymając się lewego brzegu. Początkowo możemy spotkać jeszcze turystów idących na Tsergo Ri, ale Ci po jakimś czasie odbiją w lewo, kierując się ku szczytowi, my natomiast obchodzimy górę u jej podnóża i idziemy dalej wzdłuż rzeki, czasem nieco się od niej oddalając, czasem oglądając ją z wysoka, ale w zasadzie to ona będzie nam przewodnikiem.

Ścieżka wznosi się i opada, lecz poza kilkoma miejscami jest właściwie płasko. Po drodze nie ma żadnych hotelików ani sklepów, czasem tylko mijamy jakieś puste pasterskie szałasy. Kilkukrotnie przeprawiamy się przez jakieś mniejsze strumyki, ale woda nie jest głęboka i wszędzie wystarczy przejść po kamieniach, więc nie ma nawet potrzeby ściągania butów. Dochodzimy do drewnianego prowizorycznego mostka nad kolejnym strumykiem i już bardzo wyraźnie widzimy szczyt Langshisha Ri. Jeszcze tylko przez chwilę wspinamy się trochę bardziej stromym trawersem, obchodząc ostatni pagórek, który zasłaniał nam widok na dolinę i... Jesteśmy na miejscu.

Po dwóch nocach spędzonych na wysokości 3870 m n.p.m., idąc bardzo spokojnym tempem i robiąc sobie po drodze krótkie przerwy na odpoczynek i fotografowanie, droga Kyanjin Gompa – Langshisha Kharka zajęła nam około 4,5 godziny. Teraz warto spędzić trochę czasu na podziwianiu widoków. Wysoko nad naszymi głowami górują Langshisha Ri (6427 m n.p.m.) i Pemthang Karpo Ri (6830 m). Poniżej płynie leniwie rzeka. Lodowe czapy przykrywają najwyższe szczyty, spod nich wygląda surowa skała schodząca aż do koryta rzeki. Spokój i cisza. Dopiero jakieś pół godziny temu spotkaliśmy pierwszych ludzi, z którymi zresztą zamieniliśmy tylko kilka słów, teraz widzimy odpoczywających tragarzy niosących na plecach stoły i krzesła. Wygląda na to, że będą zakładać jakąś małą bazę i może zdobywać któryś z widocznych szczytów.

Schodzimy do Kyanjin Gompa tą samą ścieżką, którą przyszliśmy, nadal ciesząc zmysły pięknymi widokami i dźwiękami niezakłóconej niczym przyrody. Dolina jest szeroka i bardzo malownicza, a do tego zupełnie bezludna. Oczywiście trudno nam zgadywać, ile osób spotka na szlaku Szanowny Czytelnik, ale my 13.10.2011 roku, po oddaleniu się od Kyanjin Gompa przez wiele kilometrów nie spotkaliśmy nikogo.

Na początku drogi powrotnej minęliśmy jeszcze parę sympatycznych Ukraińców poznanych dwa dni wcześniej, ale później nie spotkaliśmy już żywej duszy! Chociaż oczywiście mogę się mylić, wszak większość Nepalczyków wierzy w reinkarnację, a my co jakiś czas wpadaliśmy na większe lub mniejsze stada półdzikich zwierząt. Jaki i konie chodzą tu sobie samopas, skubiąc trawkę lub wylegując się na słońcu, co robi niezatarte wrażenie, zwłaszcza, gdy czasem jakieś stado jaków blokuje wąską ścieżkę i trzeba jakoś je ominąć.

Teraz się z tego śmiejemy, ale proszę mi wierzyć, że gdy stoi się z takim jakiem oko w oko, to jego rogi i masa budzą respekt. Niektóre wyglądały jakby się nas bały i być może należało iść prosto na nie, ale ponieważ nie jesteśmy ekspertami w mimice jaków, woleliśmy nie ryzykować, że pobiegnie na nas uzbrojona w rogi owłosiona tona mięsa... albo i kilka ton, bo nasi włochaci przyjaciele mieli z reguły przewagę liczebną. I pomyśleć, że przed wyjazdem do Nepalu prawie całkiem zgoliłem brodę! Może gdybym ją miał, to jaki życzliwiej by na mnie spoglądały, zamiast patrzeć na mnie bykiem!