Początek istnienia czasu jaki znamy, musiał być poprzedzony niewyobrażalnym układem. Czas bowiem prawdopodobnie został zmuszony przez przestrzeń do monogamicznego związku, w zamian za możliwość bezkarnego unicestwiania materii. „Czas płynie i zabija rany” – brzmi tytuł jednego z utworów Edwarda Stachury. Tymczasem jest to wielce optymistyczne stwierdzenie, bo czas może i płynie, ale zabija… wszystko i wszystkich! Jest najbardziej bezkarnym seryjnym zabójcą, jakiego ludzkość poznała. Miara okrucieństwa z jakim powinna zostać wykonana na nim kara śmierci, rośnie z sekundy na sekundę, a punkt kulminacyjny osiągnie w momencie apokalipsy wszechświata. Bo prędzej czy później czas zabije całą materię… Musimy dać mu tylko trochę czasu.

Wielu Polaków pewnie by powiedziało, że gdyby czas był sądzony w ich kraju, dostałby dożywocie i byłby zwolniony po piętnastu latach za dobre sprawowanie. Jednak opisywany przypadek pokazuje, że cały wszechświat jest wolny od sprawiedliwości (a skoro już tak jest, warto zdać sobie sprawę, że czas jest naszym największym wrogiem i to od nas zależy, jak do Niego podejdziemy.)