W USA jest podobno miasto, do którego ściągają turyści, żeby obejrzeć niezwykłej urody, różnobarwne jesienne liście. U nas nie ma takich atrakcji – może dlatego, że wystarczy przejść się do pierwszego z brzegu parku, gdzie drzewa rozbierają się, łagodnie falując na wietrze. Kształty liści i ich kolory sprawiają wrażenie kosztownego, barokowego bogactwa.

Właśnie w taki sposób odbieram jesień. I to nie tylko tę, która przychodzi pod koniec września, ale i tę bardziej ludzką, nazwaną przez wszystkich jesienią życia. To przecież pora plonów, pora na refleksję, zadumę i cieszenie się bogactwem. Jeśli nie dosłownym, to bogactwem przeżyć, ciepłem ogniska domowego, radością i dumą z wnuków. A przy tym jakież jeszcze mamy pole do popisu! W dobie szybkiej komunikacji, techniki pozwalającej na wgląd do niedostępnych do tej pory informacji, będąc odciążeni zawodowo i rodzinnie, możemy korzystać z całego dobrodziejstwa ludzkich dokonań. Właśnie dla ludzi mających za sobą lata największej aktywności zakładane są Uniwersytety Trzeciego Wieku. Jest szansa nieodpłatnego uczęszczania na kurs komputerowy, nauczenia się tańca, gry na jakimś instrumencie, a nawet pisania wierszy. Najważniejsze jednak, że można spotkać się z ludźmi, wymienić poglądy, stworzyć wspólnie jakiś projekt, pokłócić. Japończycy wykorzystują ten czas na podróże. Każdy z nich, w wieku emerytalnym, wiesza sobie aparat fotograficzny na szyi i jeździ gdzie może, aby poznawać świat, innych ludzi, inne kultury. Polacy też wyjeżdżają, jeszcze nie tak masowo, ale coraz częściej. Dalekie stada flamingów, groźnie warczące lwy czy niezwykłej urody wodospady zobowiązują. Nie być, nie zobaczyć na własne oczy? Jakaż strata. Żadne zdjęcia, ani reportaże telewizyjne nie oddadzą tego, co człowiek przeżyje w rzeczywistości. Utrata bagażu na lotnisku, pożegnanie się z portfelem na tłocznym targu, bolesne ukąszenie przez coś, czego nazwy nawet nie znamy, czy w końcu śmierć z łapy tygrysa... oj, przepraszam, nie w tę stronę zeszło mi pióro. Miałem na myśli oczywiście możliwość porozmawiania w języku obcym z obsługą lotniska, darmowy nocleg na komisariacie i wzbogacenie swej wiedzy o faunę i florę danego kraju. Śmierć w ogóle wykreślamy ze słownika. Chyba że w kontekście przywiezienia pięknego futerka w cętki. Ale o to niech już się martwi tygrys czy inne zwierzątko. Tak więc jesień nie jest smętnym patrzeniem przez cudze okno, ona po prostu jest. Tak jak jest słońce, jak filiżanka z kawą w kawiarni, jak pióra u ptaków. Oczywista i nie (!) złośliwa. A co z nią zrobimy, jak ją wykorzystamy, jak oswoimy – zależy od nas. G.B. Shaw powiedział: jeśli nie możesz pozbyć się upiora, możesz jeszcze kazać mu tańczyć. Zatańczmy z jesienią – byle pięknie, prawdziwie i wesoło.