Kiedyś ludzie więcej ze sobą rozmawiali, spotykali się, pomagali sobie. Dziadkowie opowiadali mi, jak w święta czy z okazji jakichś wolnych dni sąsiedzi zaczynali, mówiąc po dzisiejszemu, „imprezowanie” od „końca” ulicy, zbierali po drodze kolejnych sąsiadów, a kończyli u moich dziadków, bo mieszkają na „początku”. Babcia często wspomina, jak płaciła na przykład za gaz sąsiadom, żeby nie musieli się fatygować, by uiścić opłatę, czy jak sąsiadka przychodziła do nich nakarmić córeczkę, bo w domu nie chciała jeść. Mój chrzestny z rodziną mieszkał niegdyś w bloku, w którym na porządku dziennym było pożyczanie soli, cukru itp. Na wsiach ludzie w święta Bożego Narodzenia wychodzili na ulicę składać sobie życzenia, dzisiaj ta tradycja albo pomału zanika, albo już w ogóle nie jest kultywowana.

Ale wracając do tematu.

• Jak już wspominałam wyżej, mówienie Dzień dobry sąsiadom to podstawa bez względu na stopień zażyłości. Oczywiście osoba młodsza kłania się osobie starszej, a chłopak dziewczynie. Chociaż nic się nie stanie, gdy kobieta ukłoni się pierwsza mężczyźnie. W stosunkach sąsiedzkich można przyjąć zasadę „kto pierwszy, ten lepszy”.
• Gdy mężczyzna spotyka na ulicy kogoś znajomego, a na głowie ma kapelusz lub czapkę z daszkiem, zdejmuje nakrycie głowy na powitanie.
• Jeśli jesteśmy nowymi mieszkańcami, jako pierwsi witamy się z wszystkimi najbliższymi sąsiadami. Tym samym dajemy sygnał, że chcemy stać się członkiem wspólnoty. I pamiętajmy: lepiej powiedzieć Dzień dobry, nawet gdy pomylimy sąsiada z kimś innym, niż tego nie zrobić.
• Jeśli sąsiada znamy lepiej niż tylko z widzenia, oprócz powitania możemy zadać jakieś pytanie grzecznościowe, dostosowane oczywiście do konkretnej osoby, np. Co tam słychać? Co u Pani/Pana dobrego? Już po urlopie? Jak zdrówko?

Grzeczność w windzie

Gdy byłam dzieckiem, jakaż to była frajda pojeździć windą lub ruchomymi schodami… Dzisiaj, gdyby nie to, że nie chce mi się wchodzić po schodach, unikałabym tego wynalazku. Winda to miejsce szczególnego dyskomfortu psychicznego. Stoimy blisko, a czasami nawet bardzo blisko, z osobami zupełnie obcymi, wkraczając w sferę prywatności, a niekiedy nawet intymności drugiego człowieka. Najlepiej można to zaobserwować w biurowcach, gdzie pracę kończy się, np. o godzinie 16:00 i wtedy tłumy chcą wydostać się na zewnątrz… pomyślcie sobie: 15 osób w windzie latem…

Bez względu na to, czy windę lubimy, czy nie, trzeba sobie zadać pytanie: jak się będąc w niej zachować?

• Wchodząc do windy zawsze mówimy Dzień dobry (chyba, że mamy tę przyjemność podróżowania samemu). Po wejściu staramy się nawiązać kontakt wzrokowy z osobami stojącymi najbliżej, ponieważ za mało kulturalne uchodzi „jechanie” w całkowitym milczeniu, ze wzrokiem utkwionym w jeden punkt.
• W czasie jazdy możemy nawiązać krótką, niezobowiązującą rozmowę, np. na temat realiów związanych z podróżowaniem windą czy pogody.
• Opuszczając windę należy pożegnać się ze współpasażerami formułą: Do widzenia. Można też użyć formy Dziękuję, która zgodnie z polskim obyczajem jest podziękowaniem za towarzystwo i wspólnie spędzony czas. Możemy także życzyć Miłego dnia.

We wrześniu zapraszam na artykuł: grzeczność w relacjach: nauczyciel – uczeń, przełożony – podwładny, ksiądz – parafianie.