Otworzyć okien się nie da, bo interesanci wchodzą, co chwila. Przeciąg dla skrzętnie ułożonych w odpowiednich konfiguracjach dokumentów byłby jak Katrina dla Nowego Orleanu. O ludziach nie wspominając. Panie zapewne już po południu znalazłyby się u laryngologów, zaś petenci pomstowaliby na to, że przeciąg wychłodzi natychmiast ich spocone twarze i szyje. Cóż, dokumenty, zatem należy po prostu strzepywać co chwila. Ubrania oczyści wiatr po wyjściu na zewnątrz. Gorzej z pracownicami urzędu. Muszą zostać. Zostać muszą także majstrowie. Wyobrażam sobie, że marzą, żeby ten remont przeprowadzany był letnią porą, gdy można wszystkie okna i drzwi pootwierać na oścież, a jeszcze lepiej w pustych pomieszczeniach. Podwójna, może i potrójna praca. Do zwykłych obowiązków funkcjonariuszek publicznych dochodzi pakowanie i rozpakowywanie wszystkiego, co tylko w tej instytucji jest potrzebne do pracy. Prawie każda sprawa interesanta wymaga sięganie do worków, kartonów, szukania w innym pomieszczeniu, które akurat w tej chwili nie jest remontowane. Wszystko wśród unoszących się chmur kurzu i pyłu. Z tych chmur nie spadnie orzeźwiający deszcz. A przydałby się, żeby oczyścić powietrze od zniewalającego, natrętnego zapachu farby. Trochę dłuższa kolejka a wszyscy zaczynamy narzekać na ból głowy, lekkie nudności. Machinalnie strzepujemy biały pył z rękawów, wycieramy dłonie, przecieramy twarz. A wokoło „Uwaga! Świeżo malowane”. Cóż, o odrobinę współczucia, proszę. I zrozumienia dla nieuniknionych pomyłek…