Tą czwartą osobą okazał się Beny – jak sam się przedstawił – rosyjski żyd mieszkający w Izraelu. W przeciwieństwie do czterdziestoparoletniego Harriego (który to stał już z nami) Beny był młody - miał lat dwadzieścia dwa, był przystojny (choć Zosia ma nieco inne zdanie na ten temat), radosny i tak jak my korzystał z dobrodziejstwa couchsurfingu. No i też jechał do Tartu. Harri najpierw z radości wyjął z jednej ze swych walizek małego szampana, potem drugiego i trzeciego, a następnie stwierdził, że pogoda jest niedobra jak na autostop i zamachał na taksówkę. Nie wiem ile za nią zapłacił, ale na pewno dużo, bo długość trasy wynosiła prawie 200 kilometrów! Jednak on się niczym nie przejął, wyjął tym razem dużego szampana i szynkę szwardzwaldzką (przeprosił za brak melona do niej), i pojechaliśmy prosto do centrum najbardziej studenckiego miasta Estonii (po drodze zatrzymując się na kawę i ciastko, które oczywiście fundował boski Harri). Tam czekając na naszych cochsurferów Harri zaprosił nas wszystkich (mnie, Zosię i Benego) na kolejnego szampana do luksusowej knajpy przy rynku. Kosztował on ponoć osiem razy więcej niż przejazd z Tallinna do Tartu!! A my miałyśmy już taki wstręt do tego rodzaju alkoholu, że tylko zastanawiałyśmy się którego kwiatka podlać zawartością kieliszka... Gdy Beny już poszedł z Indrikiem, u którego miał spać, gdy Harri po wielokroć zaproponował nam spanie w swoim luksusowym apartamencie z sauną (mamy się nie krępować, on wyjdzie na cały wieczór), gdy wymyślił już różne znaki które mamy mu dać jeśli nasz przyszły gospodarz nie będzie nam się podobał, wtedy nadszedł Hannes. Młody, niekoniecznie przystojny (choć Zosia ma nieco inne zdanie na ten temat) Estończyk, który przez najbliższe kilka dni będzie nas gościł w swoim domu. Grzecznościowe uśmiechy i pożegnania z Harrim, i możemy iść. Szybki spacer po markecie celem zdobycia czegoś na kolację i już możemy się na spokojnie rozgaszczać w tartuskim mieszkanku:).

TARTU

Teraz słów kilka o samym Tartu. Jest to drugie co do wielkości miasto Estonii (liczy około stu tysięcy mieszkańców). To właśnie w nim studiuje większość młodych Estończyków i nieestończyków. Jako, że można się tu bez problemu dogadać z ludźmi po angielsku, dlatego ściągają do niego rzesze studentów z wszelakich wymian studenckich całego świata.

Powierzchniowo Tartu nie jest zbyt wielkie, dlatego też z centrum można dojść na pieszo w większość ciekawych miejsc (choć komunikacja miejska oczywiście tu jeździ). Niepisanym symbolem miasta jest umieszczona na Placu Ratuszowym fontanna z posągiem studentów całujących się pod parasolką. Jeśli chodzi o starówkę to wielu mieszkańców Tartu (Tartusczyków?) uważa, że jest ona o wiele ładniejsza od tallińskiej. Ja mam zdanie przeciwne, ale tak naprawdę to każdy sam musi sobie wyrobić swoją opinię.

Flaga miejska przypomina trochę flagę Polski. Właściwie jest ona niejako stworzona na bazie naszej biało-czerwonej flagi, tylko dodano na niej w centralnej części herb – na czerwonym tle brama miasta z dwiema wieżami, a nad nią umieszczone krzyż i miecz. Jak się okazało polskie skojarzenia są nader słuszne w Tartu, gdyż w latach 1582-1625 (z przerwami) należało ono do naszego kraju! Tak, tak, nie tylko Ci tak (przynajmniej teoretycznie) znielubieni Rosjanie oblegali Estonię, my też na jej kawałku położyliśmy swoją rękę! Pozostałością po rządach naszego narodu jest wspominana już flaga tartuska, którą to nadał miastu nie kto inny jak Miłościwie Nam Panujący Stefan Batory, z Bożej Łaski Król Polski.

Co warto odwiedzić w Tartu?

Tytuł tego podrozdziału powinien raczej brzmieć: co odwiedziliśmy w Tartu?. Bo oczywiście nie zdążyliśmy wszystkiego. Trochę zwiedzałam z samą Zosią, trochę towarzyszyli nam Hannes, Benny i Indrik.

Na pewno wartą uwagi jest dzielnica Supilinn (Miasto Zup). Prawie wszystkie domki w niej się znajdujące są drewniane, a duża część z nich pochodzi z XIX wieku. Może wrażenia estetyczne nie są bardzo mocne, ale jest tam swego rodzaju ciekawostka o której nie słyszałam nigdzie indziej. A mianowicie: wszystkie ulice noszą miano jakiegoś warzywa, a gdyby wszystkie je złożyć do kupy to pewnie powstałaby niezła zupa;-). Nam najbardziej spodobała się nazwa Oa (czyli fasola).