Od ponad tygodnia w sali na drugim piętrze Kętrzyńskiego Centrum Kultury oglądamy wystawę pokonkursową BBC Wildlife Magazine i londyńskiego Muzeum Historii Naturalnej. Na ścianach kilkadziesiąt zdjęć w dużych formatach, takich, że bez problemu podziwianie ich można traktować jak wizytę w muzeum malarstwa. Więcej dowiecie się Państwo ze szczegółowej i napisanej wyraźnym tekstem informacji tuż przed wejściem do Galerii. Ponadto dostępny jest folder informujący o wystawie. A broszurka, choć to słowo nieadekwatne, szczególna: osiem zdjęć wystawowych, jedno z najcudowniejszych jest tłem wewnątrz niej, zaś trzy niezwykłe portrety bohaterów wystawy zdobią okładki.

Otwarcie wystawy już się nie powtórzy. Ja nie mam zamiaru tego w tym tekście opisywać. Proszę żałować. I nie rzecz w napojach, ciastkach, błyskach fleszy i penetrującej telewizyjnej kamery oczywiście. Są dwie rzeczy, których Państwo nie znajdziecie, omijając otwarcie jakiegokolwiek kulturalnego wydarzenia. Mianowicie głosu tych, którzy wystawę otwierali, czyli panów z ramienia Kętrzyńskiego Centrum Kultury i Agencji Zegart, odpowiedzialnej za tournée wystawy po Polsce. Druga rzecz to wszakże jeszcze większy snobizm, pewnie niektórzy pomyślą. Chodzi o rozmowy, wymianę spostrzeżeń, podzielenie się odbiorem, zwracanie wzajemnie na szczegóły, które potrafią umknąć, także podzielenie się wiedzą. Wejść, milczeć i kontemplować fotograficzne satori, czy przyrodnicze katharsis można każdego następnego dnia.