Człowiek i jednostka. Z pozoru jednostka w układzie człowiek - masa jest kimś obcym, wręcz wyautowanym. Współczesny świat jednostek nie potrzebuje. I społeczeństwa względem obcych również odnoszą się niechętnie. Jednostka to niewątpliwie zagrożenie, ażeby nie powiedzieć zło konieczne. Konformistyczna kultura, a właściwie jej XXI wieczny surogat obrał sobie poważny cel – potępiać w czambuł wszystko, co osobliwe tylko z pozoru, wszystko, co indywidualne. Indywidualizm, jednostkowość – owszem, ale tylko w społecznie akceptowanych granicach. Kontestujące indywiduum spoglądające na świat, dokonujące oceny uświęconego ładu świata z zewnątrz, nijako nie należąc do niego to szpieg obiektywnej wersji rzeczywistości, a więc wróg nadrzędny. Problemem natomiast jest sam człowiek o deficytowej odwadze, by nie być do kogoś podobnym. Cudowny dar asymilacji to jednocześnie przekleństwo, ale i uświęcony obowiązek człowieka powszechnego. Owszem jednostka istnieje w bardzo ograniczonym konwencjami społecznymi sensie. Nawet jeśli imaginuje sobie własną niezależność od powszechnej masy, podobnych do siebie to imaginacja własnego ja ma miejsce w ściśle określonym porządku wartości. Nie sposób jest nie zauważyć, iż dla rzeszy współczesnych wyroczni celem samym w sobie było i jest nałożenie świętego obowiązku na jednostki, obowiązku dozgonnej służby wartościom wyższym, takim jak religia, naród, nacja, czy też rasa. Dewocja, upór społeczeństw kwalifikują powszechność do kategorii najcenniejszego daru. Wartości takie jak uległość i pokora to wyznaczniki, które czci kultura karnawału, w której brakuje miejsca na jednostkę – outsidera. Potencjalnie jednostka jest zagrożeniem dla ustalonego ładu. Doświadczenie totalitaryzmu puściło w zapomnienie indywidualistyczne aspiracje jednostki, za cel obierając sobie totalne panowanie nad tym, co indywidualne. Sabotaż outsidera trwa również w XXI wieku.