Dzisiaj Czesio dzielnie walczył z biurokratyczną machiną i Bożenkami – niczym Don Kichot z wiatrakami. Chociaż gabarytowo bliżej mi raczej do Sancho Pansy. Zachęcony łatwością, z jaką wyrobiłem sobie nowy dowód osobisty (poprzedni zaginął w do dzisiaj nie do końca wyjaśnionych okolicznościach, nawet nie pytajcie), postanowiłem zrobić sobie paszport, bo do urlopu to totalne must have.

Przeczytawszy w internetach wszystko, co było na temat paszportów (albo przynajmniej to, co zachwalało Google), oraz idąc za radą Agnieszki, znalazłem najbliższe zamieszkania biuro paszportowe. Okazało się, że nówka nieśmigany paszport to wydatek 140 zł. No chyba, że jesteś kombatant, duża rodzina albo student. To wtedy masz taniej albo total free. Swoją drogą, wiecie że robiąc studia podyplomowe nie macie statusu studenta? Szok! Ja tam przynajmniej duchowo się studentem jeszcze czuję, a co.

Uzbrojony w cały powyższy noledż, wygooglowałem adres i godziny otwarcia. Całe szczęście ktoś tam pomyślał i RAZ W TYGODNIU urząd jest otwarty w dostępnych dla zwykłego śmiertelnika godzinach. To znaczy od 10:00 do 17:45. Takie (o chwała Bogu!) urzędnicze hepi ałer, aby osoby które nie są bezrobotne też mogły bez konieczności brania urlopu coś tam se załatwić. Bo w inne dni tygodnia to tylko 8:00-15:45 i nie ma zmiłuj!

Wypadając z roboty punkt 16, wygooglałem sobie adres jeszcze raz. Szybki rzut oka na zdjęcie – kojarzę budynek, wiem gdzie to jest! Także looz, nawet mapy nie sprawdzałem. Zajeżdżam na miejsce. Czas operacyjny: 17:05. Okazało się, że są dwa podobne budynki! Ja oczywiście stoję nie pod tym... Ten drugi na szczęście blisko, to z buta zapieprzam.

Po drodze oczywiście wszystko rozkopane, doły, rury, woda – cała tkanka miasta na wierzchu. Trza uważać co by nie wpaść. Wpadam (do budynku) zdyszany, a tam oczywiście jeden wielki chaos informacyjny. Doprawdy nie wiem kto projektuje te wszystkie tablice i oznaczenia... Jeżeli nie jesteś zawodową biurwą to duża szansa, że się w tym nie połapiesz. Gdzie są te urzędy przyjazne petentom, ja się pytam? No gdzie?!

Namierzyłem paszporty – pokój 11. Sprint. Przed drzwiami zawiązany mały komitet kolejkowy. Myślę: stanę z boku. Kątem oka pacze, na 12'tce też paszporty. To się po cichu przemieszczam w ich kierunku. Na 13'tce też wiszą, jak byk, paszporty. Drzwi otwarte, więc wejść sobie pozwalam. O dzięki ci wrodzona przebiegłości. Reszta jak chce do 11'stki czekać, to niech sobie stoi. Po wejściu okazało się, że wszystkie trzy drzwi prowadzą do jednego pokoju z okienkami. Hue hue!

W środku złapał mnie jakiś nowy, zaaferowany, młody adept tajemnej sztuki urzędniczej. Skąd wiem, że nowy? A bo mu się jeszcze chciało. Wcisnął mi w ręce mikroskopijnej wielkości, składany formularz. Wielkości zbliżonej do paszportu, co go mieć chcę. Rozkłada i tłumaczy, jak trzeba wypełnić. Rozumiecie, że w pole imię to trzeba imię wpisać, później nazwisko w nazwisko... Myślę sobie: kurde, czy ja na czole mam jakąś widoczną, niezagojoną jeszcze dziurę po lobotomii?

Szybko uspokoiłem, że szkoła skończona, pisać umie, to sobie poradzi. Wyciągam portfel i odliczam 140 zł. „A skąd Pan wie? A może ma Pan jakieś zniżki?” I się zaczyna wymienianie. A na zegarze 17:15, tik-tak, tik-tak. Myślę sobie: duża rodzina nie jestem, student też nie, a kombatant to co najwyżej życiowy... Także, z wzrokiem mówiącym „Shut up and take my money!” wypalam, że jednak 140 zł! I wcisnąć próbuję. „Ale u nas nie może Pan zapłacić”.