Już od dłuższego czasu w naszym pięknym kraju panuje marazm, który niczym choroba zakaźna rozprzestrzenia się w zastraszającym tempie. Polacy masowo tracą wiarę w siebie, nie widzą sensu w studiowaniu, szukaniu pracy ani zakładaniu rodziny. Jest to zjawisko niepokojące, gdyż sytuacja zarówno ekonomiczna jak i społeczna w Europie staje się dynamiczna i powinna zmotywować Polaków do działania, pracy i inwestowania. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie – mówiąc krótko: nie chce nam się. Dlaczego?

Trudno odpowiedzieć jednoznacznie co jest przyczyną polskiego marazmu i stagnacji. Być może za stan rzeczy odpowiada niezadowolenie z rządzących „elit” politycznych. Polacy mają dość Kaczyńskiego, Tusk wychodzi im bokiem, o Smoleńsku nie chcą już słyszeć, o aferze Amber Gold (tudzież „Alpen Gold”) już dawno zapomnieli, a na wybory nie pójdą, bo przecież jak to się przyjęło u nas mówić „nie ma na kogo głosować”. Jednak zastanawiające jest, że Polakom nie tylko nie chce się głosować, ale nawet w jakiś aktywny i widoczny sposób zaprotestować, wyjść na ulice lub manifestować. Bunt przeciw władzy objawia się co najwyżej na portalach społecznościowych i forach internetowych lub przy kieliszeczku wódki wypitej z sąsiadem (który jest nota bene bezrobotny i też nic mu się nie chce). Przecież nie od dziś wiadomo, że Polacy potrafią się jednoczyć, być silni w ciężkich dla narodu chwilach i teraz właśnie nadeszła taka chwila! Jest to trudny moment dla polskiej gospodarki, dług publiczny powiększa się z minuty na minutę, na dotacje z Unii też za chwilę nie będziemy mogli liczyć, a tymczasem Polacy skupieni są na komentowaniu sukni ślubnej Oli Kwaśniewskiej i najnowszym teledysku Dody. Co jeszcze musi spotkać Polskę, by obywatele zwyczajnie powiedzieli „dość” i zawalczyli o swoje?

Inną przyczyną polskiego marazmu może być również kiepska sytuacja ekonomiczna Rzeczypospolitej – nieustanne podwyżki wszystkiego, niskie zarobki, trudności ze znalezieniem pracy czy też zagrożenia związane z jej utratą. Wszystko prawda, ale chyba jednak nie do końca. Wiele krajów zachodnioeuropejskich, takich jak chociażby sąsiednie Niemcy, Wielka Brytania czy Francja prezentuje model walki z biedą za pomocą socjalizmu, czyli „państwo ma, więc państwo da”. Skrajnością w tej dziedzinie jest moim zdaniem Skandynawia, która do granic absurdu przyzwyczaiła swoich obywateli do zasiłków, rent, zapomóg, stypendiów, subsydiów i innej pomocy finansowej. Tak szlachetna pomoc sprawiła, że kraje skandynawskie w stosunkowo krótkim czasie zostały zalane przez przyjezdnych z Afryki i Azji. Niestety, pomimo naiwnych i politycznie poprawnych skandynawskich sloganów o integracji, wielokulturowości i tolerancji, szybko okazało się, że nowoprzybyła ludność wcale nie chce się integrować. Imigranci chcą jednego – spokojnego i dostatniego życia, które ma zapewnić im ich nowa „ojczyzna”. Tym samym przeciętny Norweg czy Szwed, mieszkający w skromnym domku i dojeżdżający do pracy rowerem, ze swoich podatków utrzymuje dziesięcioosobową turecką rodzinę. Niestety, zgodnie z powiedzeniem, że wszystko co dobre szybko się kończy, Zachodowi coraz szybkiej kończy się publiczna kasa, co roku przeznaczana na socjal dla ubogich, ale też leniwych i nieprzedsiębiorczych.

A zatem czy takiego właśnie modelu pomocy społecznej w Polsce potrzebujemy i oczekujemy? Przecież jesteśmy narodem, który zagranicą znany jest ze swojej przedsiębiorczości i pracowitości, więc dlaczego tak wielu Polaków woli wyłudzać renty od państwa i użalać się nad własnym losem, topiąc przy tym smutki i frustracje w alkoholu, zamiast zająć się poszukiwaniem pracy. Wielu odpowie mi zaraz, że przecież w Polsce nie ma pracy! Ależ jest! Tyle, że niewielu chce się jej podjąć, hołdując zasadzie „jak zarobić, żeby się nie narobić?”. W tym momencie powinien paść argument dotyczący niskich zarobków. W takim razie może warto pomyśleć nad stworzeniem sobie miejsca pracy poprzez generujący przychód własny biznes? Nie każdy musi od razu otwierać fabrykę czy korporację, ale może warto pomyśleć o małym sklepie, usługach na skalę lokalną czy dystrybucji własnych produktów.