Zatoka Kotorska to jedna z największych zatok na Morzu Adriatyckim. Znajduje się na terytorium Czarnogóry i bywa nazywana „południowym fiordem Europy”. Z geograficznego punktu widzenia nie jest to jednak fiord, lecz rias – czyli zalana dolina rzeczna.
Region ten był zamieszkiwany już w starożytności. Znajdują się tu prawosławne i chrześcijańskie świątynie, historyczne miasta, a obecnie jest to centrum turystyczne Czarnogóry. Co ciekawe, nazwa zatoki pochodzi od włoskiego słowa bocca, czyli usta, z lotu ptaka przypomina bowiem właśnie usta.
Jest to kraina stromych masywów górskich i morskiej wody, znajduje się tutaj siedem wysp oraz funkcjonuje przeprawa promowa. Boka Kotorska to przyrodnicza perła Czarnogóry. Akwen wodny składa się z kilku rozległych zatok, połączonych ze sobą wąskimi kanałami. Poszczególne zalewy swoje nazwy zaczerpnęły od położonych na ich brzegach miejscowości. Jest więc Zalew Hercegowiński, Tiwatski, Risański oraz Kotorski. W 1979 roku region Zatoki Kotorskiej został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.
Pierwsze ślady osadnictwa na brzegach Zatoki Kotorskiej datuje się już na 229 r. p.n.e. Pierwszymi mieszkańcami tych ziem byli Ilirowie. Zbudowali oni osadę Rhizon (obecnie miasto Risan). W 168 r. p.n.e Rhizon został podbity przez Rzymian. Z tego okresu pochodzą także pierwsze wzmianki o Ascrivium (dzisiejszym Kotorze).
W 535 roku z polecenia cesarza Justyniana I Wielkiego wybudowano twierdzę w Ascrivium. Miasto zmieniło swoją nazwę na Cattaro (z języka włoskiego) i stało się znaczącym miastem-państwem.
W 1002 roku Cattaro było atakowane przez pierwsze państwo bułgarskie i ostatecznie zostało podbite przez bułgarskiego cara Samuela Komitopula. Główną gałęzią gospodarki miasta stał się handel morski. W 1389 roku Cattaro zostało podbite przez Królestwo Bośni, następnie przez Królestwo Węgier, a w 1420 roku przeszło pod władanie Wenecji. W latach 1538 oraz 1657 miejscowość była oblegana przez Imperium Osmańskie, ale dzięki swoim murom nie zostało przez Turków zdobyte.
Region Zatoki Kotorskiej silnie ucierpiał podczas dwóch trzęsień ziemi (1563 i 1667 r.).
W XVIII wieku flota morska Kotoru liczyła ponad 300 statków, a Boka Kotorska była silnym konkurentem dla Wenecji i Dubrownika.
W 1797 roku został podpisany traktat pokojowy w Campo Formio, który zakończył I etap wojen napoleońskich. Zgodnie z jego postanowieniami Zatoka Kotorska stała się własnością rodu Habsburgów. W 1805 roku doszło do zawarcia pokoju w Preszburgu (obecna Bratysława). Austria przegrała wojnę z Francją, a Boka Kotorska przeszła pod władanie Królestwa Włoch, które jest faktycznie uzależnione od Cesarstwa Francji. Co ciekawe, w tym samym czasie doszło do zajęcia Zatoki Kotorskiej przez flotę rosyjską (w 1810 roku Rosja wycofała się jednak z tego terytorium). Zgodnie z ustaleniami kongresu wiedeńskiego (1815 rok), Boka Kotorska stała się częścią Cesarstwa Austrii (od 1867 roku – Austro-Węgier).
Po zakończeniu pierwszej wojny światowej tereny te weszły w skład Królestwa Jugosławii, a podczas drugiej wojny światowej Zatoka Kotorska była okupowana przez faszystowskie Włochy. Po zakończeniu światowego konfliktu tereny przyłączono do Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii.
Wyspa Matki Boskiej na Skale (Gospa od Škrpjela) to jedna z wysp Boki Kotorskiej położona w okolicach miasta Perast. Jest to jedyna sztuczna wyspa na Morzu Adriatyckim. Tylko 115 metrów dzieli ją od wyspy św. Jerzego. Z wyspą Matki Boskiej na Skale wiąże się ciekawa legenda. Otóż w 1452 roku dwaj rybacy na wodach zatoki znaleźli obraz Matki Boskiej. Jej wizerunek uleczył jednego z ciężko chorych rybaków. Obraz początkowo znajdował się w kościele, jednak za każdym razem znikał i pojawiał się na skale, gdzie został znaleziony. Mieszkańcy Perastu postanowili usypać w tym miejscu wyspę. W ciągu 200 lat zatopiono mnóstwo pirackich i starych okrętów (wyładowane były one kamieniami), a na nowo utworzonej wyspie wybudowano kościół w stylu bizantyńskim. W XVII wieku przystąpiono do ozdabiania świątyni. Ówczesny arcybiskup zatrudnił Tripo Kokolja – malarza z Perastu. Artysta przez 10 lat pracował nad kościelnymi freskami. Obecnie oprócz świątyni znajduje się tu także muzeum.
Na wyspie św. Jerzego (Sveti Đorđe) znajduje się zbudowany już w IX wieku klasztor benedyktyński. Wyspa była własnością Kotoru aż do 1634 roku, kiedy to przeszła pod władanie Wenecji. Klasztor poważnie ucierpiał podczas trzęsienia ziemi w 1667 roku. W 1812 roku wyspę zdobyli Francuzi, a w 1814 roku była okupowana przez Austrię. We wnętrzach klasztoru znajdują się cenne malowidła.
Stare Miasto w Kotorze figuruje na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Miasto położone jest w południowo-wschodniej części Zatoki Kotorskiej. Sama nazwa miejscowości wywodzi się od języka starogreckiego (katareo – gorąco). Jest to jedno z najlepiej zachowanych średniowiecznych miast w tej części Europy.
Warto wspiąć się na twierdzę św. Jana. Trud wspinaczki wynagradza rozległa panorama zatoki, która rozciąga się ze średniowiecznych murów. Twierdza położona jest na wysokości 260 m n.p.m. Sama długość murów miejskich wynosi aż 4,5 km.
Region Boki Kotorskiej posiada rozbudowaną bazę noclegową. Znajdują się tu zarówno pola namiotowe, kwatery agroturystyczne, hostele, jak i ekskluzywne hotele. Jeśli macie jakieś swoje ulubione miejsce i chcielibyście je polecić, to zapraszamy.