Wszyscy zgodnie stwierdzili, że w takim wypadku koniecznie muszę zobaczyć wysokie góry. I to zaraz. Wybór padł na Krivań, narodową górę Słowacji, leżącą blisko polskiej granicy. Propozycja ta wywołała we mnie ogromny entuzjazm. Następnego dnia koło piątej nad ranem ruszyliśmy na spotkanie przygody. Kiedy dojechaliśmy oniemiałam z zachwytu. Góra wydawała mi się przepiękna a zarazem trochę się przestraszyłam widząc, jaka jest wysoka i stroma. Obawiałam się, że może mi się stać coś złego i pomimo wielkich chęci nie uda mi się jej zdobyć oraz że narobię sobie wstydu przed znajomymi, dla których góry są częścią życia. Na szczęście ich entuzjazm był tak wielki, że szybko zapomniałam o strachu i rozpoczęliśmy wspinaczkę. Wspomnę, że nie byliśmy profesjonalnie przygotowani bo nikt nie wiedział, że zamiast spokojnie żeglować odważymy się zdobywać górę mającą, bagatela, 2494 metry wysokości, wizytówkę Słowacji.

Nie mieliśmy plecaków a jedynie kieszenie wypchane małymi butelkami z wodą i kanapkami. Wchodziliśmy 5 godzin, droga wydawała nam się bezkresna, a szczyt stawał się coraz bardziej odległy i niedostępny dla zwykłych śmiertelników. Kiedy stanęłam na wierzchołku zapomniałam o zmęczeniu i odpadających z bólu nogach. Droga była ciężka. Kamienie, po jakich non-stop szłam, wbijały mi się w nogi czyniąc z tego na pozór przyjemnego spaceru po górach morderczą wyprawę. Jednak było warto. Widoki, jakie miałam okazję podziwiać na tej wysokości, zapierały dech w piersiach i przyprawiały wręcz o zawrót głowy. Powietrze na szczycie było bardzo rześkie, ponieważ co sto metrów temperatura spada o około pół stopnia Celsjusza. Pomimo mocnych słonecznych promieni wcale nie czułam ciepła. Schodzenie zajęło nam kolejnych 5 godzin i tak zmordowani wracaliśmy do Łodzi. Po powrocie z wycieńczenia spałam 12 godzin. Ale było warto, ponieważ wspomnienia z tej wyprawy zachowam do końca swojego życia.