Uszguli to podobno najwyżej położona stale zamieszkała wioska w Europie (o ile założymy, że Gruzja leży w Europie). W miesiącach zimowych, gdy na drogach zalega śnieg, nie można się do niej dostać. Zostaje odcięta od świata na kilka miesięcy. Ale nawet latem, kiedy panują dobre warunki do podróżowania, nie każdy pojazd może tam dotrzeć. Pomimo iż od Mestii to w sumie niewiele kilometrów, droga tam prowadząca jest w koszmarnym stanie. Dystans około 40 km pokonuje się w ponad trzy godziny. Po drodze co jakiś czas widać prace budowlane, lecz wbrew temu, co sugerowałaby logika, nie są one prowadzone od punktu A do punktu B, lecz w różnych częściach jednocześnie. I tak mamy kawałek dobrej drogi, za chwilę kompletne pobojowisko, dalej jakiś walec ubija kamienie na odcinku 100 metrów i znów jakieś leje. Ponadto, jeżeli droga jest akurat przejezdna w jedną stronę, to nie znaczy, że w drodze powrotnej też tak będzie. Może się na przykład zdarzyć, że jakaś kupa żwiru zostanie bezmyślnie wysypana na środku drogi przez jakiegoś pracownika i tak już zostanie, bo inni tego dnia już mają fajrant i nie zagospodarują jej tak, jak należy. Wtedy zaczyna się zabawa i jazda na dwóch kołach.

Mając więc ogólne wyobrażenie o tym, jak dociera się do Uszguli z dnia poprzedniego, dogadaliśmy się z kierowcą busika, że wraz ze znajomymi ruszymy do Uszguli z samego rana, aby mieć jak najwięcej czasu na miejscu. Było nas cztery osoby i do kompletu brakowało jeszcze dwóch. Kierowca powiedział, że ich zorganizuje i ruszymy z samego rana.

Nazajutrz okazało się, że oczywiście kierowca nikogo nie znalazł i aby ruszyć, trzeba było szybko kogoś poszukać. Przez tą olewającą cechę Gruzinów wystartowaliśmy z dużym opóźnieniem. I o ile gościnność Gruzinów jest wspaniała, to ich podejście do czasu i słowność naprawdę potrafią zirytować człowieka.

W końcu ruszyliśmy. Tak jak już wspomniałem, przejazd do Uszguli trwał około trzech godzin. W tym czasie podziwialiśmy wspaniałe krajobrazy Swanetii. Dwa razy zatrzymaliśmy się w pięknych punktach widokowych, aby rozprostować nogi. Z samego rana pogoda była piękna więc było na co popatrzeć. Później niestety powoli zaczęła się psuć i nieubłaganie gromadziły się chmury, ale nie padało, a to w Gruzji o tej porze roku całkiem nieźle.

Samo Uszguli składa się z kilku oddalonych od siebie o rzut kamieniem wiosek. W każdej dominującym elementem są kamienne wieże obronne. Nad całą okolicą góruje najwyższy szczyt Gruzji – Szchara. Wioska w dużej mierze zachowała swój pierwotny klimat. Turystyka w tym miejscu nie jest jeszcze tak masowa jak w Mestii, choć oczywiście i tu można znaleźć nocleg czy miejsce, gdzie da się coś zjeść.