Tak wypada. Takie słowa usłyszałem od koleżanki, gdy zapytałem po co jej drugi potomek. Wcześniej przez kilka lat musiałem wysłuchiwać, że ona już nie może wytrzymać ciągłej opieki nad dzieckiem. Tego bezmyślnego kołowrotku typu: podaj, ubierz, przewiń, nakarm. Pada ze zmęczenia, nie ma czasu dla siebie etc. etc. Pierworodny skończył pięć lat, znajoma w tym czasie rozstała się z mężem, poślubiła kolejnego mężczyznę i co? I zafundowali sobie drugie dziecko. Bo tak wypada. No i wpadli oboje w pieluszki, kupki, napary z kopru. Potem wizyty u lekarzy, leki antyalergiczne, kłopoty w przedszkolu (panie uwzięły się na idealnie grzeczną latorośl), kłopoty w szkole (ci wredni, nie rozumiejący duszy wrażliwego nastolatka nauczyciele). Przez przypadek doszła jeszcze dwójka dzieci i moje zaprzyjaźnione małżeństwo zaczęło przypominać wysokowydajną mleczarnię, pod którą podłączone zostały cztery głodne wszystkiego cielaki. „Statusieli” i „zmamusieli” na dobre. Dzień rozpoczyna się u nich od wstania bladym świtem, szybki podział obowiązków, kto śniadanie, kto pod prysznic, kto pakuje tornistry, kto bierze kartkę z zakupami. Potem rozwożenie dzieci do szkół, przedszkoli i zazwyczaj jedno do lekarza. Opiekunka przychodzi do chorego dziecka, bo zwolnić się można raz w roku. Odbiór dziecka, odwiezienie na balet, basen, jogę i zajęcia komputerowe. Znowu odbiór. Przypilnowanie, żeby odrobiły lekcje, umyły się dokładnie (obowiązkowe sprawdzenie szyi i pazurów), nie oglądały zbyt długo telewizji. Znajoma naczytała się mądrych książek i wychowuje dzieci naukowo.

A bachorzęta jak to bachorzęta, wciąż czegoś chcą. A to pograć z ojcem, a to żeby mama uszyła nowa sukienkę dla Barbie, a to na wycieczkę albo chociaż do MacDonalda.

A ja nieopatrznie trafiłem w sam środek tego kataklizmu. Zdecydowałem się spędzić z nimi weekend. Trzy upiorne, co ja mówię, koszmarne dni z życia zastępczego ojca, pan domu bowiem zrejterował cichcem na firmowy zjazd integracyjny.

W piątek nie było jeszcze najgorzej. Potwory zachowywały niejaki dystans, ja miałem szczere chęci je zabawiać. Najmłodsza ujeżdżała mnie jak barana, nieco starszy pokazywał swoją kolekcję dinozaurów, dziesięciolatek próbował mnie nauczyć grać w szachy, a najstarszy pytał czy znam zespół Pink Floyd, bo nieźle grają, co starał się nausznie udowodnić przez parę godzin. Ech, odkrywanie świata, świeżość zachwytu nad czymś co innym się dawno znudziło. Poszedłem spać zmęczony ale w stanie pełnego zrozumienia. Niestety, dwa kolejne dni wybiły mi pneumatycznym młotem jakiekolwiek pomysły na powiększanie własnej rodziny. Nie żebym przejawiał w tym kierunku jakieś duże skłonności. W każdym razie poprosiłem znajomą, że w razie gdyby kiedyś usłyszała ode mnie coś o planowaniu przedłużenia własnych genów, niech natychmiast zaprosi mnie jeszcze raz do siebie. W celach leczniczych.