Tort studencki, jak wszystko co studenckie, jest szybki i łatwy w przygotowaniu. Powstał w pół godziny (gdyż czas zwykle jest towarem deficytowym), pod wpływem dużych emocji wywołanych pewną awanturą, a właściwie walką, bo nie można nazwać inaczej „rozmowy kwalifikacyjnej”, podczas której ma się do czynienia z ludzką głupotą i niekompetencją. Najważniejsze, że udało mi się tę głupotę i niekompetencję udowodnić oraz wygrać w walce.

Wróciłam do domu tylko po to, żeby się przebrać i zrobić ciasto urodzinowe. Impreza u kolegi trwała już od kilku godzin. Wiedziona zasadą „najpierw obowiązki, później przyjemności”, obiecałam, że przyjdę, jak skończę się awanturować.

Jedną ręką i uchem rozmawiając przez telefon („Kiedy będziesz…?!”), gotowałam budyń i miksowałam go z masłem, aby uzyskać krem. Przez cały czas moim poczynaniom nieufnie przyglądała się mama, która niby chciała pomóc. Tak naprawdę chciała coś przedwcześnie podjeść i kilka razy powiedzieć mi, że wszystko robię nie tak.

Między warstwy biszkopta włożyłam dżem truskawkowy i wiśniowy. Przy wyborze smaku nie myślałam o upodobaniach jubilata ani gości. Wykorzystałam dżemy bez zawartości drobinek, które mogłyby… utkwić między ludzkimi zębami. Porzeczka i malina zdecydowanie odpadały!

Kiedy przykryłam dżem ostatnią warstwą biszkopta, nadszedł czas na pokrycie całego wierzchu kremem i migdałami. Z tym jest trochę więcej pracy, jeśli się ma przerośnięty zmysł perfekcjonizmu. Ale i tak już po kilku minutach można pakować go do pudła i biec na tramwaj.

No właśnie – biec. Czyli wkładać buty na obcasie i przedzierać się przez śnieg, wiedząc, że o tej porze tramwaje odjeżdżają za wcześnie.

Miałam więc przeczucie, że tego tortu nie dowiozę, bo:

a) potknę się gdzieś po drodze i oboje upadniemy,

b) tramwaj odjedzie bez nas, a ja się poddam i wrócę do domu,

c) ktoś mi go po prostu zeżre po drodze.

Żadna z ewentualności jednak nie nastąpiła.