Miejscowość: Jedlina-Zdrój, okolice Wałbrzycha.

Lokalizacja: Z Wałbrzycha kierujemy się na Jedlinę Zdrój a następnie poszukujemy zjazdu na Zespół Pałacowo-Parkowy Jedlinka, ul. Zamkowa 8.

Po pustych pałacowych korytarzach przemyka jakiś przerażony cień. Cicho, bezszelestnie szuka miejsca, gdzie by się schować. Trzeba mknąć do najdalszych komnat do pokoi, gdzie nikt odnaleźć mnie nie może, szybko... jak najszybciej. W namierzeniu tego cienia w 2009 roku do pałacu w Jedlince przybywa uzbrojona w sprzęt ekipa badaczy pracujących dla „Focusa”. Żeby namierzyć ten tajemniczy cień użyto nawet magnetometru, wszystko jednak bezskutecznie. Czyżby ktoś zapomniał, że ów cień nie spacerował pewnym krokiem po pałacu, bo w nim nie zdążył się przecież jeszcze zadomowić lecz... pałacowe korytarze przemierzał uciekając. No właśnie, przed czym lub raczej przed kim? Kim był?

Historię ukazującego się ducha wiąże się z postacią Beniamina Rothenbacha. Obiekt zakupił on za wygraną w loterii pieniężnej w 1834 roku. Jeszcze zbyt dobrze w pałacu nie zdążył zamieszkać, być może nie poznał jeszcze wszystkich jego zakamarków, zapewne też nie poznawszy dobrze swojej służby, zabrał się za ustanowienie nowych porządków, gdy wynikła bardzo nieprzyjemna sprawa – sprawa kradzieży rzeczy zdaje się bardzo drobnej, jaką była mała srebrna łyżeczka. Lecz zniknięcie jest zniknięciem, żadna tam błaha rzecz. Od łyżeczki się rozpocznie a skończy na... No właśnie, dlatego należy od razu sprawę wyjaśnić i wziąć za skórę osobę winną. I chociaż nikogo nie przyłapano na gorącym uczynku, to podejrzenia padły na pokojówkę. Pokojówka ta miała ojca, człowieka, który wsławił się w walkach przeciwko Napoleonowi, dla którego honor rodziny był rzeczą równie ważną jak wygrana bitwa. Ojciec owej pokojówki przybył więc niezwłocznie do pałacu by wyjaśnić całą sprawę i oczyścić z zarzutów dobre imię córki. Nie krył swego oburzenia i złości bo pewny był, iż córka jego padła ofiarą pomówienia. Rozmowa nabrała rozmachu gdy właściciel pałacu sięgnął po stzrelbę myśliwską. Może chciał tylko nastraszyć intruza, gdy wtem broń wystrzeliła śmiertelnie raniąc ojca dziewczyny. Krewni i sąsiedzi zabitego dowiedziawszy się o całym zdarzeniu przybyli pod pałac. Zapaliwszy pochodnie spędzili tam całą noc domagając się sprawiedliwości. Przerażony Beniamin nie widzą wyjścia z sytuacji przebiegał nerwowo korytarze w poszukiwaniu najbardziej odległych pokoi. Rankiem służba odnalazła go martwego. Od tego czasu jego postać czasem pokazuje się w pałacowych korytarzach, przemykając szybko w poszukiwaniu ukrycia.

W ten sposób Beniamin Rothenbach na trwałe wpisał się w historię pałacu w Jedlince, pałacu którego druga nazwa brzmi Tannhausen. Jest to miejsce fascynujące z uwagi na wiele niewyjaśnionych zagadek i tajemnic, których odkrywanie zajmuje i pewnie jeszcze zajmie badaczom wiele czasu. Niektóre być może nigdy nie zostaną rozwikłane do końca i wiele pytań pozostanie bez odpowiedzi.

Wiadomo, że budowla ma bardzo stare korzenie, sięgające czasów księcia Bolka I. Pierwsze pisemne zapiski wspominają o istnieniu dworu, który zasłynął z uwagi na funkcjonujący browar. Jako jednych z pierwszych właścicieliwymienia się rodzinę von Czettritz, podając w przybliżeniu okres XV wieku. Jak to w historii bywało: pałac często zmieniał właścicieli. Warto jednak wymienić rody, w rękach których pozostawał on przez szereg lat: Christoph von Hohberg 1528 rok, rodzina von Kuhl 1605 - 1635, 1638 – 1698 Hans von Seher a następnie jego spadkobiercy z tego rodu, Karl Franz von Pückler i rodzina von Pückler w latach 1786 – 1826. Ostatni prywatny właściciel majątku (1889 rok) to Gustaw Boehm.

W historii pałacu pozytywnie zapisało się nazwisko Carla Kristera. W 1861 roku obiekt staje się własnością tego przemysłowca i finansisty. Carl dorobił się bowiem poważnych pieniędzy na produkcji porcelany. Rozpoczął jako zwykły robotnik. W 1831 roku wykupuje dwie sąsiadujące niewielkie fabryki fajansu i rozpoczyna produkcję porcelany. Odnosi sukces a jego wyroby stają się tak słynne, że świetnie sprzedają się nie tylko w Europie, ale nawet w Ameryce (obecnie fabryka Porcelany „Krzysztof”). Nabywając pałac Carl ma własną wizję jak ma wyglądać to miejsce. Niezwłocznie zabiera się do rozebrania barokowej budowli, i to do fundamentów, by wznieść pałac w stylu klasycystycznym. Wnętrza urządzono z wielkim przepychem. Wybudowano wozownię, oficyny mieszkalne, zaprowadzono gospodarstwo hodowlane. Mleko krowie i kozie z tego gospodarstwapochodzące z niego wykorzystywane było do słynnych kąpieli oferowanych w dobrze już prosperującym w tym czasie uzdrowisku w Jedlinie. Był to czas rozkwitu nie tylko majątku, ale całej miejscowości, a pałac po przebudowie stanowił piękną wizytówkę podkreślając prestiż właściciela.

Wspaniałym gospodarzem była też rodzina Böhm. Gustaw Böhm kupuje majątek w 1889 roku. Istniejące zabudowania powiększają się o stajnie i stodołę. Gustaw dokonuje licznych remontów samego pałacu jak i jego wnętrz. Rozpoczynają się czasy powrotu do świetności tego miejsca. W rękach rodziny Böhm majątek pozostaje aż do czasu II wojny światowej. Wraz z wybuchem wojny Urlich Böhm i jego brat Werner zostają powołani do Wermahtu. W majątku pozostaje, wraz z wymagającą opieki matką, ich siostra Erika Böhm. To na Erikę spada ciężar zarządzania wielką posiadłością, w skład której wchodzą: grunty, las, park, browar i oczywiście pałac.