Przed zabraniem się do pisania wziąłem do ręki pierwszą powieść semiologa. Wydana przez Państwowy Instytut Wydawniczy w 1991 roku, jako czwarte wydanie. Jestem pewien, że kupiłem po to, żeby przeczytać po raz kolejny, żeby na zawsze pozostawała ze mną, podobnie jak powieści Dostojewskiego, Bułhakowa, Dickensa, Myśliwskiego. Żeby sięgać, zerkać, przypominać. Gdzie mogłem ją kupić? Ot, i tutaj zawodzi pamięć starszego pana. Na pewno nie była to księgarnia, w której obecnie jest sklep odzieżowy. Pewnie i nie ta, gdzie teraz sprzedają farby. Tudzież nie tam, gdzie obecnie piekarnia, sklep mięsny i pustostan odzwierciedlający upadek miejscowej przedsiębiorczości.

Nie na powieściach jednak się kończy. Przeczytałem większość zebranych esejów i felietonów Umberto Eco, przyznając się, że wielu, bardzo wielu z nich nie rozumiałem. Lecz rzecz dziwna, bo mimo że tak zachwycałem się powieściami, nigdy nie odważyłem się o żadnej z nich napisać ani słowa. Być może za bardzo byłem przestraszony, i jest tak dotąd, wielkością pisarza, znamienitego semiologa i semiotyka, który każde słowo traktuje jako znak. Bałem się, że źle odczytam funkcję i przesłanie? Nie podołam za myślą językoznawcy? Nie nadążę za zabawą, którą sprawia sobie Umberto Eco, nie dbając o niezbyt wyrobionych intelektualnie czytelników? Za to, o dziwo! parę zdań wydusiłem na temat Zapisków na pudełku od zapałek 1986–1991. Może jest dobra okazja, by sobie teraz dzieła wybitnego Włocha przypomnieć?