No i kwestia pogody, która nie rozpieszczała uczestników imprezy. Przez pół dnia potrafiło lać niemalże bez przerwy, tylko po to, aby przez drugie pół świeciło słońce, ale za to wspomagane przez silny wiatr. I jak w takich warunkach radzić sobie z błotem? Najprostszym sposobem było chodzenie na bosaka. Tyle, że nie wszyscy mają tyle zdrowia czy samozaparcia, aby bez obuwia biegać przez kilka dni. Dlatego kolejnym odstępstwem od historii były gumowce. Przez niektóre panie dyskretnie chowane pod długimi spódnicami, ale mimo wszystko widoczne. Również dzieci dzieliły się na bose i ogumowane (odsyłamy do zdjęć).

Mimo tego organizatorom udało się zachować niepowtarzalny klimat. Wszyscy zdawali się być niesamowicie spokojnymi i życzliwymi. Sprzedawcy wyjaśniali chętnie co jest czym i z czego zostało wykonane, mimo iż swym kupieckim zmysłem doskonale wyczuwali, że i tak z tymi dociekającymi nie dobiją targu. Rzemieślnicy pokazywali z kolei, jak krok po kroku powstają ich wyroby. W ten sposób można było zobaczyć, jak z rudy wytapia się żelazo w dymarce, jak kowal je kuje i przerabia na cokolwiek, co nie wygląda jak ruda żelaza. W ten sam sposób można było podpatrzeć, jak się robi kolorowe, szklane paciorki, tka materiały i krajki czy szyje skórzane sakwy. Do tego należy dodać, że wszyscy chętnie pozowali do zdjęć. Organizatorzy weryfikowali każdego wystawcę pod kątem zgodności z epoką. No i trzeba im przyznać, że pracę swą wykonali skrupulatnie.

Impreza była bardzo klimatyczna, na co wpływ miała również sama lokalizacja. Borre słynie z wikińskich pochówków kurhanowych (w większości splądrowanych jeszcze w średniowieczu). To właśnie tuż obok nich, w zagajniku nad brzegiem Oslo fiordu odbyła się impreza. Namioty stylizowane na wikińskie ukryte pośród drzew i paproci, spowite dymem z ognisk, przeszywanymi promieniami słońca przebijającymi się przez korony – wszystko to tworzyło niesamowity, mityczny klimat. Wielu naszych rozmówców uważało Borrekaupangen za najlepszą tego typu imprezę w Norwegii. Nam też się bardzo podobało. Do pełni szczęścia zabrakło tak naprawdę kilku detali. Przede wszystkim zbyt mało było wikińskich wojów. Było ich tylko kilku – prezentowali się świetnie z zaplecionymi brodami, marsowymi minami, poobijanymi tarczami i mieczami u pasa. Doskonale wczuwali się w swe role. Byli również wojownicy z grupy Vikverir (znani nam już z festiwalu średniowiecznego w Oslo), którzy odtwarzali na wesoło bitwy lądowe, ale i morskie (i to bez łodzi!) na placu o powierzchni około stu metrów kwadratowych... Jednak w stosunku do cywilnych wikingów było ich zbyt mało. Zabrakło również zwierząt (i nie, psy się nie liczą) a co to za średniowieczny market gdzie nic nie rży, nie gdacze czy nie gęga... No i ostatnia rzecz – wikińskie łodzie. Jak wspominałem, impreza odbywała się nad fiordem, więc aż się chciało zobaczyć las masztów aż po horyzont. Niestety były tylko dwie jednostki, z czego tylko jedna na wodzie. Obydwie były w stanie pomieścić może nawet do dziesięciu osób, no ale... Był jeszcze jeden statek. Duży, taki przeznaczony do dalekomorskich wypraw. Jednak ze względu na fale na Oslo fiordzie postanowiono go zacumować w pobliskiej marinie i przykryć brezentem...

Market wikiński w Borre z czystym sumieniem możemy polecić miłośnikom tego typu atrakcji. Było wesoło, miło i klimatycznie a ze względu na nieprzewidywalność pogody (ale pewnie też nijaką promocję i kiepskie oznaczenie dojazdu) dość kameralnie. Mieliśmy wrażenie, że na imprezę dotarli ci, którzy mieli tam dotrzeć, a pozostali zawitali tam tylko przypadkiem. Nie rozpisywaliśmy się tutaj na temat programu imprezy, gdyż nie był on najważniejszy. To nie był festiwal wikiński, ale market. A wszystko inne toczyło się wokół sprzedawców i ich straganów.

Była oczywiście muzyka – zespół Virelai (również znany nam z Oslo) pojawiał się w różnych miejscach i zachęcał ludzi do wspólnej zabawy. Większe zainteresowanie wzbudzał jednak duet Folket Bortafor Nordavinden składający się z dwóch utalentowanych oryginałów, z których jeden był nieprzeciętnie wysoki, drugi zaś nieprzeciętnie niski. Panowie grali na wikińskich instrumentach i śpiewali sagi. I trzeba przyznać, że to, co znane było nam tylko z suchego tekstu, z podkładem muzycznym nabierało nowego wyrazu. Byli też wspomniani wojowie odgrywający bitwy czy wygimnastykowany połykacz ognia (Fabian Michalov) jednak tak jak wspominaliśmy – to wszystko było tylko dodatkiem do marketu. Żeby było ciekawiej, wszystko to, czego zabrakło w Borre, znalazło się na Markecie wikińskim w Sarpsborg. Ale o tym dopiero za miesiąc.