Co Panią inspiruje?

Wszystko - to jedyna dobra odpowiedź na to pytanie. Inspiracje potrafię czerpać każdym zmysłem. Czasem zainspiruje mnie coś, co zobaczę, a innym razem coś, co usłyszę, poczuję, albo przeżyję. Pamiętam, że kiedyś do opowieści natchnęła mnie kobieta, którą zobaczyłam w tramwaju. Miała na sobie wisiorek z dużym, czerwonym oczkiem. Zapatrzyłam się i pomyślałam, że to mógłby nie być zwykły wisiorek - tak powstała moja oryginalna historia świętego Graala.

Czy bohaterowie mają swoje pierwowzory w realnym świecie?

Zawsze staram się tworzyć postacie od podstaw, nie używam szkieletu osób, które znam, bo to sprawiłoby, że zaczęłabym uosabiać z nimi swoich bohaterów. W każdej sytuacji zastanawiałabym się, czy pierwowzór zachowałby się tak, czy inaczej. W sytuacji, kiedy moi bohaterowie są oderwani od rzeczywistości, po prostu reagują na sytuacje, w jakich się znajdują i są w tym naturalni. Mimo to i tak nie mogę się opędzić od opinii, że bohaterowie są odpowiednikami prawdziwych ludzi. Piszę w pierwszej osobie, więc wszyscy uosabiają mnie z główną bohaterką, a to bzdura. Sheyla jest zupełnie inna. Mnie najbliżej do Cassie, jeśli chodzi o charakter.

Czym różni się Sheyla od Cassie?

Sheyla i Cassie to najlepsze przyjaciółki, choć różnią się prawie wszystkim. Cassie to typ przebojowej dziewczyny, która jest pewna siebie i wierzy, że może wszystko. Każdy chce przebywać w jej towarzystwie, bo rozsiewa pozytywną aurę. Sheyla jest z kolei osobą strachliwą, która woli schować się w cieniu niż wyjść przed szereg. Często zamiast działać, wpada w panikę i boi się zrobić krok do przodu.

Jak wyobraża sobie Pani potencjalnego odbiorcę powieści? Czy jest to osoba w konkretnym wieku z określonymi zainteresowaniami? Do kogo chciałaby Pani dotrzeć najbardziej?

Najbardziej chciałabym dotrzeć do wszystkich, dlatego moja opowieść plącze schematy różnych gatunków. Wiem jednak, że do wszystkich nie można się dostać. „Oko Kanaloa” to opowieść przygodowa, napisana językiem przystępnym dla młodzieży, więc kieruję ją głównie do młodych odbiorców, ale nie tylko. Wiem, że również starsi czytelnicy znajdują w lekturze wiele przyjemności. W jednej z recenzji dziewczyna przyznała się, że matka podkradła książkę i bardzo jej się spodobała. Co mnie jednak najbardziej zszokowało - mój dziadek również przeczytał bardzo chętnie. Powiedział, że niektórych słów nie zrozumiał, ale i tak jest pod wrażeniem. Nie mógł pojąć, skąd się we mnie wzięło tyle pomysłów. To ciekawe, bo sama nie znam odpowiedzi.

Kto jest pierwszym recenzentem Pani tekstów? Jak duży wpływ na zmiany w treści może mieć taka osoba?

Za czasu blogów moim pierwszym recenzentem była moja przyjaciółka. Podczas pisania książki zamknęłam się na opinie i chciałam dać jej gotowy tekst, ale tak się złożyło, że akurat weszłam w szczęśliwy związek i mój ówczesny chłopak był zainteresowany tym tematem. Spontanicznie pokazałam mu początek i zakochałam się w tym, co się wydarzyło. Zaczął czytać na głos, kiedy siedziałam obok. To było wspaniałe! Mogłam obserwować jego reakcje w trakcie czytania, a dodatkowo mogłam zamienić się w odbiorcę i usłyszeć tekst. Stał się moim pierwszym czytelnikiem, a taka osoba ma bardzo duży wpływ. Obserwowałam, czy uśmiecha się tam, gdzie powinien, czy jest zainteresowany, czy dany fragment go nudzi, a potem według uznania modyfikowałam tekst. Wyłapywałam też wiele błędów składniowych, których samodzielnie nie byłam w stanie zauważyć. Przy okazji dostawałam informacje, co mu się podoba, a co można by zmienić. Z czasem to nasze czytanie stało się niemalże moim ulubionym etapem pisania.

Zdarzyło się Pani po konfrontacji z czyjąś opinią stwierdzić: „Ten fragment faktycznie nie ma sensu”?

Szczerze mówiąc, jeszcze nie spotkałam się z taką opinią. Recenzje, które dostaję, są bardzo pozytywne. Wielokrotnie podkreślałam, że krytyka jest dla mnie bardzo ważna. Uważam, że tylko ona (nie pochlebstwa) jest w stanie pomóc w rozwoju. Kiedy wiem, co się ludziom nie podoba, mogę zacząć nad tym pracować.

Część pierwszą trylogii pt.: „Szyfr wtajemniczenia” można już nabyć w księgarniach. Na jakim etapie są prace nad kolejnymi częściami?

Część pierwsza jest dostępna, a część druga może być wstępnie uznana za napisaną. Obecnie przechodzi etap pierwszych korekt, drobnych zmian i udoskonaleń. Po przeczytaniu całości uznałam, że niektóre wątki trzeba skrócić, a inne odrobinę rozwinąć. Zebrałam też sporo opinii czytelników. Zapytałam ich, czego chcieliby zobaczyć więcej, a czego mniej. Ich uwagi również uwzględniłam i stopniowo je wprowadzam. Jednocześnie nieśmiało biorę się za pisanie trzeciej części, choć czekam jeszcze na rozstrzygnięcie konkursu i na sugestie zwycięzcy, który wprowadzi swoje pomysły i być może sprawi, że drugą część będę musiała napisać od nowa.

Jak wyobraża sobie Pani siebie jako autorkę za 5, 10 lat?

Wystarczy, że w ogóle wyobrażam sobie siebie jako autorkę za 5, 10 lat. To by znaczyło, że przez ten czas znajdę czytelników, którzy pozwolą mi na wydawanie kolejnych opowieści, a mi niczego więcej do szczęścia nie trzeba. Obecnie jestem debiutantką, która zaczyna od zera, bez wsparcia i reklamy, więc boję się, że nie dotrę do wystarczającej grupy odbiorców, co sprawi, że nie będę w stanie wydać kolejnej książki. Wiem, że mam szansę na sukces w tej branży. Pozwolę sobie na narcyzm i powiem, że moje opowieści są naprawdę dobre. Jak można wywnioskować z recenzji, „Oko Kanaloa” podoba się ludziom. Wystarczy tylko powiedzieć im, że taka książka istnieje. Reklama dźwignią handlu - niestety debiutanci mają w tej kwestii bardzo ciężko.

Po jakie książki sięga Pani prywatnie? Co mogłaby Pani polecić swoim czytelnikom?

Zaczynałam z pozycji osoby, która na książki miała alergię, ale potem przekonałam się do lektury i obecnie czytam bardzo dużo. Podobnie jak w każdej innej dziedzinie życie, tak i w doborze książek, staram się nie ograniczać. Sięgam po różnego rodzaju literaturę, nie mam ulubionych książek, przeskakuję między autorami i nie zastanawiam się, czy dotykam znanego nazwiska, czy popularnego gatunku. Mam tylko jedną zasadę - opis musi mnie zaciekawić, a pierwsze kilka rozdziałów sprawić, żebym miała ochotę czytać dalej. Zdarza się, że łapię w ręce jakąś dobrze zapowiadającą się książkę, czytam dwa rozdziały i stwierdzam, że się nudzę. Wtedy odkładam ją i sięgam po inną. Moim zdaniem to najlepsze podejście. Największym problemem w naszym kraju jest to, że coraz mniej ludzi w ogóle czyta, a jeśli już czytają, to bardzo często ograniczają się do wybranego gatunku lub autora (ewentualnie grona znanych autorów). Ludzie boją się próbować nowości, ale tak naprawdę nie mają pojęcia, czy właśnie wśród tych nowości nie kryje się coś, co mogłoby się im spodobać. Ja kiedyś nie lubiłam musztardy. Wyglądała dziwnie, pachniała dziwnie i twierdziłam, że jest niedobra, choć nigdy nie próbowałam. Którymś razem z nudów spróbowałam i okazało się, że mi smakuje. Tak jest w każdej dziedzinie życia. Nie możesz powiedzieć, że barszcz jest lepszy od rosołu, jeśli przez całe życie jadasz tylko barszcz.