Datong ulokowany jest niedaleko granicy z Mongolią Wewnętrzną oraz jednego z odcinków Wielkiego Muru. Wewnątrz murów mieszczą się pojedyncze relikty przeszłości tego miasta, lecz dla mnie najbardziej niezapomnianym przeżyciem był po prostu spacer po murach przy urzekającym wieczornym oświetleniu. Blisko miasta mieszczą się słynne groty buddyjskie zwane Yungang Grottoes, wpisane na listę UNESCO. Powstałe w latach panowania Północnej Dynastii Wei są doskonałym przykładem architektury skalnej. W sumie grot jest około 252, a każda z nich została misternie wykuta w twardej skale po to aby umieścić w nich wizerunki Buddy. Zarówno te większe, jak i mniejsze, robią niezwykłe wrażenie. W obliczu wielkich pomników i misternej rzeźbiarskiej kamieniarki odczuwa się wielki respekt dla tak trudnej pracy ludzkich rąk. Nie znam się za bardzo na buddyjskiej teologii, ale z opisów wiem, że niektóre groty tworzą ciąg narracji o życiu Buddy i jego oświeceniu. Niesamowita sakralna wręcz atmosfera sprawiła, że wizyta w Yungang Grottoes była dla mnie okazją do refleksji, nad historią i życiem. Szczególnie kiedy pośród malowniczo rozciągających się gór i skalnych grot w oddali malował się widok kopalni węgla…

Następnego dnia wcześnie rano ruszyłyśmy do kolejnego znanego zapewne i wam miejsca, Xuankongsi, czyli inaczej Hanging Monastery zbudowany przez mnichów taoistycznych ponad 1500 lat temu! Klasztor położony jest na klifie w górach Hengshan, jednych z pięciu świętych gór w Chinach. Xuankongsi wydaje się mniejszy niż na zdjęciach. Po zakupieniu biletu można wejść do małego i bardzo ciasnego klasztoru. Trzeba bardzo uważać, bo barierki, a raczej oryginalne ogrodzenie jest na tyle niskie, że z łatwością można wypaść. Takie jest przynajmniej moje zdanie. Nie wyobrażam sobie co dzieje się tam w sezonie turystycznym, bo Chińczycy zdają się nie kontrolować ilości wchodzących turystów. Niemniej jednak jest to magiczne miejsce, zespolone z potęgą gór i przyrody. Charakterystyczny dla Chin synkretyzm znajduje swoje odzwierciedlenie również w tym klasztorze, który był miejscem kultu trzech różnych religii: buddyzmu, taoizmu i konfucjanizmu i wiąż mieści piękne dzieła sztuki sakralnej. Ten zadziwiający monastyr został oparty na belkach pionowo umieszczonych w wykutych w skale dziurach. Do dziś stanowi wielką zagadkę jak starożytni Chińczycy zdołali wybudować takie cudo… również kiedyś znany chiński poeta przyjechawszy do Xuankongsi, tak się zachwycił tą lekką i niesamowitą architekturą, iż w efekcie napisał znany do dzisiaj w Chinach wiersz.

Jak już wyżej wspomniałam Hengshan – góry, w których mieści się ów klasztor – należą do pięciu świętych gór Chin o dużym niegdyś znaczeniu religijnym, a ściślej wiążą się one z filozofią taoistycznym. Podobnie jak inne święte góry, Hengshan było miejscem pielgrzymek cesarzy na przestrzeni tysięcy lat. To właśnie te góry były ostatnim miejscem naszej podróży. Musiałyśmy wynająć taksówkę, ponieważ oprócz autokarów wycieczkowych nic tam nie jeździ, a odległości są spore. Oczywiście, trzeba było się targować z taksówkarzem, ale koniec końców nasz kierowca okazał się naprawdę fajny. Czekał na nas wiele godzin, aż do zachodu słońca, kiedy trzeba już było zejść z górskiego szlaku… Cudowne miejsce, a to za sprawą zarówno przyrody, jak i korespondującej z nią chińskiej architektury. W szczelinach skał, na zboczach itp. ulokowane są małe świątynie poświęcone starożytnym chińskim bogom. O tej porze roku nie było aż tak dużo ludzi, co pozwalało na jeszcze większe przeżywanie wędrówki. Jedynym minusem był głośnik mieszczący się na dachu jednej świątyni, z którego wydobywał się piskliwy kobiecy głos informujący: „Drodzy turyści, przyjaciele, witamy w Hengshan, prosimy o zachowanie bezpieczeństwa… itd.” W ciągu paru godzin wędrówki zdążyłam już się tego nauczyć na pamięć.

W drodze powrotnej do Datonga (około 1,5h) nasz kierowca opowiadał nam ciekawe historie ze swojego życia, podczas słuchania jego niekończących się historii wytężałam się, aby zrozumieć nieco odmienny i brzmiący zabawnie chiński dialekt. Na koniec zawiózł nas do typowej chińskiej jadłodajni, abyśmy mogły spróbować lokalnych przysmaków. Pomieszczenie do którego weszłyśmy, wywołało u mnie mieszane uczucia, a nawet chęć jak najszybszego wyjścia na zewnątrz. Wszechobecny brud, brak higieny, koty chodzące pod nogami, oraz gapiący się na nas Chińczycy. To wszystko nie sprzyjało spokojnej i smacznej kolacji. Ale... okazało się zupełnie inaczej. Przyniesiona nam zupa oraz przekąski były bardzo smaczne. Otaczający nas ludzi, w tym gospodarz „knajpy” byli bardzo uprzejmi i zaciekawieni skąd jesteśmy, czy nam smakuje… Nie lubię generalnie, jak ktoś patrzy się jak jem, szczególnie kiedy to jest chińska zupa, z długim makaronem… ale jak można się gniewać, na ciekawość tych ludzi. Po kolacji standardowe wspólne zdjęcie i wymiana pozdrowień. Było bardzo miło i smacznie, a to tylko za 10 Y za dwie osoby (czyli przeliczając na nasze około 5 zł).

Powrót do Pekinu to tylko 7 godzin pociągiem, choć o dziwo z Datonga do stolicy jest stosunkowo najbliżej (wziąwszy pod uwagę inne odwiedzone miejscowości Shanxi). Za oknem surowy górski krajobraz towarzyszył nam do czasu, kiedy naszym oczom znowu ukazał się znajomy Pekin.