Powodem mej samotności jest z pewnością niemożność zaufania ludziom. Zawiedli mnie bowiem tak zwani „przyjaciele”, ich miłość i uczciwość. Zawsze stałam za osobami na których mi zależało, byłam na każde ich skinienie, pomagałam jak mogłam (często kosztem własnego dobra). I co mi pozostało...? Samotność. Kiedy ja ich potrzebuję - nikogo nie ma, choć jasno daję do zrozumienia, że potrzebuję wsparcia, pomocy. Jedyne, co słyszę, to: głowa do góry, nie użalaj się nad sobą, zobacz - dzieci głodują itp.. Tak starałam się myśleć i stale próbowałam się podnieść, stawić czoła kłopotom i niedogodnościom tego świata, ale samemu trudno. Co chwilę się potykałam, ale nikt nie podawał mi ręki, nie podtrzymywał. W końcu dochodziło do upadków coraz boleśniejszych, z których podnieść się było coraz ciężej.

Teraz stoję nad przepaścią i nie wiem co robić. Jednego dnia słyszę kocham cię, drugiego fajnie było, ale nara. Czuję się wykorzystana, obdarta z tego, co najcenniejsze, z własnej kobiecej godności. To moja wina, dlaczego zaufałam nieodpowiednim ludziom? Co robić dalej? Nie mogę już patrzeć na siebie w lustrze. Jak osoba świadoma własnego problemu wiem, że są specjaliści do których powinnam się udać, ale nie potrafię, nie wierzę. Owszem, pomogli wielu osobom, ale mnie nie zdołają! Być może po tym artykule posypią się na mnie gromy, ale postanowiłam napisać.

Nie prowadzę pamiętnika, bo nie lubię tego, a tę formę mojej wypowiedzi publicznej traktuję jako formę oczyszczenia. Mam nadzieję, że podzielenie się z wami moimi lękami ukoi choć trochę, pomoże wyjść z tego zaciemnionego miejsca w którym jestem. Nie chcę bowiem dalej tak żyć. Może w momencie ukazania się tekstu będę czuła się już lepiej. Oby...

„Boże potrzebuję Cię by od nowa zacząć żyć...”

Trzymajcie kciuki...