Wychodząc z prostego założenia, że literatura najlepiej wypada w rodzimym języku, gdyż najlepszy nawet tłumacz nie odda kunsztu oryginału, zawsze hołdowałem fantastyce polskiej.

Z jednym tylko wyjątkiem, a był nim amerykański pisarz Roger Zelazny. Gdy więc ktoś pytał mnie, jaką czytam literaturę, odpowiadałem: „Polską fantastykę i Zelaznego”.

Jakież więc było moje zdziwienie, gdy dowiedziałem się, że ojciec tego doskonałego pisarza nazywał się po prostu Żelazny i pochodził z Rypina, miasteczka niedaleko Torunia.

Na Zelaznego natknąłem się od owej miejscowości całkiem niedaleko, bo w Sępólnie Krajeńskiem. Rodzimej miejscowości ojca. Często spędzając tam wakacje zwyczajowo zachodziłem do całkiem pokaźnej, jak na tej wielkości miasteczko, biblioteczki, w poszukiwaniu czegoś dla siebie. Gdy byłem mały, matka wypożyczała mi stamtąd doskonałą książeczkę „Skrzeczek” Stephena Pottera, na której uczyłem się czytać, a którą, swoją drogą, bardzo wszystkim polecam dla najmłodszych. Później pod nóż poszła cała kolekcja Tytusa Romka i A’Tomka, Thorgal i inne komiksy. W końcu przyszedł i czas na fantastykę. A tu, niestety, wybór był mizerny. Kilka książek sci-fiction o wątpliwej jakości, kilka znanych mi woluminów Tolkiena czy Sapkowskiego, lecz jedna pozycja zwróciła moją szczególną uwagę. Była to książeczka nad wyraz cienka, o wyjątkowo szpetnej okładce, lecz tytuł nie pozostawiał złudzeń, to musiało być to, czego szukałem - reprezentantka fantasy w najczystszej postaci, „Stwory światła i ciemności” Zelaznego.

Powyższa książka uderzyła we mnie jak grom z jasnego nieba, czytając ją miałem wrażenie, że natknąłem się na biblię, Koran i mitologię w jednym. To był kondensat. Sto dwanaście stron z których Tolkien zrobiłby pięciotomową sagę. Czytałem więc celebrując każde słowo i w ten właśnie sposób zakochałem się w jego twórczości.